Η Αγαθή Σπορά

Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ…

Φθινόπωρο. Η γη έχει ποτιστεί με τις πρώτες σταγόνες της βροχής και το ξερό και άγονο λόγω της ζέστης του καλοκαιριού έδαφος, είναι έτοιμο να δεχτεί το όργωμα και την σπορά του. Ευλογημένη η στιγμή αυτή που ο γεωργός έχοντας στα χέρια του, τα μικρά σπυριά του σιταριού, θα έρθει στο χωράφι του για να τα ρίξει πάνω στην γη και να περιμένει με υπομονή την στιγμή που από αυτούς τους μικρούς σπόρους, θα βγει η σοδιά του με την οποία θα βγάλει τον άρτον τον επιούσιο για να θρέψει τόσο αυτόν όσο και την οικογένειά του. Ευλογημένη η  στιγμή της σποράς, που μπορεί στην εποχή μας, να έχει ξεχαστεί, μα πάντα τούτες τις ημέρες θα μας θυμίζει τον μεγάλο σπορέα, τον Χριστό μας, ο οποίος έρχεται για να σπείρει τον σπόρο Του, τον λόγο Του, στις καρδιές των ανθρώπων. Που έρχεται να μας δώσει το ύδωρ το ζων, όπως κάποτε είπε στην Σαμαρείτιδα, για να ξεδιψάσουμε τις ψυχές μας.

Σπορέας ο Χριστό μας και έρχεται να σπείρει τον λόγο Του στις καρδιές μας, για να καρποφορήσει. Αυτό έκανε στο επί γης έργο Του, περπάτησε τα χωρία και της πόλης της Γαλιλαίας, έφτασε στα Ιερόσόλυμα και έσπερνε τον Λόγο του Θεού στις καρδίες των ανθρώπων. Βέβαια δεν άνοιξαν όλες τους για να δεχτούν τον λόγο αυτό. Οι γραμματείς και οι φαρισαίοι έμειναν εντελώς κωφή και σκληρή στο κήρυγμά του. Η καρδιά τους έμεινε κλειστεί και πωρωμένη στο μίσος και την κακία. Οι περισσότεροι από τον λαό άκουσαν το κήρυγμά Του, είδαν με τα μάτια τους και πολλοί από αυτούς βίωσαν τα θαύματά Του, αλλά λίγο αργότερα τα ξέχασαν και είναι αυτοί που φωνάζουν το άρον άρον σταύρωσον αυτόν, στον Πιλάτο. Μα υπάρχει και μία μερίδα ανθρώπων, μικρή μεν, αλλά υπάρχει η οποία όχι μόνο άκουσε το κήρυγμά Του, όχι μόνο Τον ακολούθησε, αλλά έγινε και αυτή που αποτέλεσε την μικρά ζύμη, από την οποία με την χάρη του Αγίου Πνεύματος ξεπήδησε η Αγία μας Εκκλησία η οποία εδώ και πλέον τον δύο χιλιάδων ετών πορεύεται στον κόσμο μας, ευαγγελίζοντας το μήνυμα της σωτηρία του ανθρώπου.

Ο Χριστός μας όμως και σήμερα σπέρνει τον σπόρο Του. Είναι το Άγιο και Ιερό Ευαγγέλιο το οποίο ακούμε στην Εκκλησία μας, μελετάμε στα βιβλία των μεγάλων πατέρων, αγίων και σύγχρονων θεολόγων. Που ακούμε από το στόμα των ιεροκηρύκων σε ναούς, σε ραδιοφωνικούς σταθμούς στο διαδίκτυο ο οποίο και πάλλει όμως δεν μπορεί να ριζώσει στις καρδιές όλων των ανθρώπων.

Υπάρχουν και σήμερα άνθρωποι οι οποίοι σαν τον σκονισμένο και σκληρό δρόμο, έχουν τις καρδιές τους κλειστές στον Λόγο Του Θεού. Είναι όλοι εκείνοι οι αδελφοί μας των οποίων η καρδία έχει σκληρύνει ο εγωισμός και η άποψη ότι μόνος του ο άνθρωπος μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Είναι όλοι εκείνοι οι οποίοι αν και χτυπά η καμπάνα της Κυριακής και ως φωνή αγγέλου τους καλεί να έρθουν στην εκκλησία για να συναντηθούν με τον Αναστάντα Χριστό, να ποτίσουν την ψυχή τους, με τα ουράνια νάματα του ευαγγελίου, αυτοί σκληροί πετούν τον θείο αυτό σπόρο μακριά.

Υπάρχουν ακόμα οι άνθρωποι που ενώ δέχονται τον Λόγο του Θεού, που μελετάνε την Αγία Γραφή, που βλέπουν ότι όντως η μοναδική λύση για την διέξοδο από το πλήθος των προβλημάτων τους είναι η εφαρμογή τον λόγο αυτών, παρ’ όλα αυτά το πλήθος των βιοτικών μεριμνών, τους κάνει να αναβάλουν συνεχώς να περάσουν από την θεωρεία στην πράξη. Σαν τα ζιζάνια που μπλέκονται στο φυτό και του παίρνουν όλη την ικμάδα, έτσι και η βιοτικές μέριμνες κάνουν πολλούς από εμάς να ξεχνάμε τους λόγους του Κυρίου, να λέμε δεν βαριέσαι, έχω ακόμα καιρό να τα πράξω ή μικρός είμαι να μεριμνήσω για το μέλλον μου και το μέλλον των παιδιών μου και έτσι να φτάνουμε στην δύση της ζωή μας και ο πνευματικός καρπός να έχει πνιγεί κάτω από τα ζιζάνια των παθών μας και των βιοτικών μεριμνών μας.

Υπάρχει όμως και η αγαθή, η καλή γη, η ψυχή του ανθρώπου εκείνου που έγκαιρα συνειδητοποιεί, ότι χωρίς τον Θεό στην ζωή δεν κάνουμε τίποτε. Είναι το πλήθος των ανθρώπων εκείνων που οδηγούν τα βήματά τους με βάση τους λόγους του Κυρίου. Που με ταπείνωση και προθυμία δέχονται το μήνυμα του ευαγγελίου. Που αγαπάνε τον Χριστό και τον συνάνθρωπο, που μοχθούν καθημερινά έχοντας την πεποίθηση ότι για όλα μεριμνά ο Θεό. Είναι όλοι εκείνοι λίγοι μεν σε σύγκριση με την πλειοψηφία  κοινωνία μας, οι οποία ποτίζουν την ψυχή τους με τον ουράνιο λόγο και έτσι απολαμβάνουν  τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, την αγάπη, χαρά, ειρήνη,  μακροθυμία, καλοσύνη, αγαθοσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια.

Βρισκόμαστε σε μία εποχή πνευματικής ακαρπίας. Ενώ ο Χριστός μας, ο μεγάλος αυτός σπορέας έρχεται και σπέρνει τον λόγο Του, εμείς πρέπει να αποφασίσουμε ελεύθερα και συνειδητά. Θέλουμε να είμαστε πνευματικά άκαρπη, κενοί ως άνθρωποι, ζώντας μέσα στον άγχος και τις παγίδες που μας στήνει ο διάβολος  ή να αφήσουμε τον σπόρο του Κυρίου να ανθίσει στην καρδιά μας, έτσι ώστε να βρούμε την πραγματική ευτυχία. Εάν θέλουμε το δεύτερο  θα πρέπει να δήξουμε πίστη, υπομονή και ταπείνωση, αλλά και εμπιστοσύνη στον Κύριο, όπως έκανε μια ηλικιωμένη αγράμματη γιαγιά, η οποία αν και δεν ήξερε γράμματα, πείρε την Καινή Διαθήκη και την έβαλε απέναντί της και παρακαλούσε τον Θεό, αυτά τα ουράνια λόγια να της τα βάλει  μέσα στην καρδιά της.