Ο Μακαριστός Μητροπολίτης Νικαίας κυρός Γεώργιος αναφέρει για τον πόλεμο του 1940

Με αφορμή την σημερινή Εθνική Επέτειο της 28ης Οκτωβρίου θα σας παρουσιάσουμε δύο γεγονότα τα οποία διηγήθηκε ο Μακαριστός Μητροπολίτης Νικαίας κυρός Γεώργιος, ο οποίος πολέμησε στα βουνά της Αλβανίας το 1940 ως έφεδρος υπολοχαγός και τα οποία μας διηγήθηκαν πνευματικά του παιδιά και δείχνουν με το καλύτερο δυνατό τρόπο την θεία βοήθεια και σκέπη. 

Τον Νοέμβριο του 1940, η μονάδα στην οποία ήταν ο Σεβασμιότατος πήρε  εντολή να πάει σε έναν λόφο και εκεί να στρατοπεδέψει. Όπως ήταν φυσικό για προκάλυψη έβαλαν κλαδιά από δένδρα και θάμνους γεγονός όμως που έφερε σε σύντομο χρονικό διάστημα τον βομβαρδισμό από ιταλικό αεροσκάφος. Κατά την διάρκεια του βομβαρδισμού και ενώ κανείς θα περίμενε τον θάνατο τον στρατιωτών κανείς δεν έπαθε τίποτε, ενώ δίπλα τους οι βόμβες δημιουργούσαν μεγάλους κρατήρες. Όταν μετά το τέλος του βομβαρδισμού στο προσκλητήριο του υπεύθυνου αξιωματικού βρέθηκαν όλοι ζωντανοί, ο θεολόγος, όπως αποκαλούσαν τον δεσπότη οι ανώτεροι και οι συστρατιώτες του έπεσαν στα γόνατα και ευχαρίστησαν την Παναγία για την προστασία της. Μάλιστα ο μακαριστός δεσπότης με συγκίνηση αναφερόμενος σε αυτό το γεγονός τόνιζε την πίστη των Ελλήνων στρατιωτών στις σκηνές των οποίων πάντα όπως ανέφερε έκαιγε το καντήλι μέσα σε κονσερβοκούτια.

Ένα άλλο γεγονός είναι αυτό που ανέφερε σχετικά με την εντολή που πήραν για να καταλάβουν πάση θυσία έναν λόφο στρατηγικής σημασίας ο οποίος όμως ήταν απέναντι από ένα ρέμα στο οποίο οι ιταλοί είχαν τοποθετήσει πολυβόλα τα οποία σε τακτά χρονικά διαστήματα έριπταν με σκοπό να εμποδίσουν τους έλληνες στρατιώτες να περάσουν από αυτόν, μίας και είναι η μοναδική δίοδος για αυτόν τον λόφο. Καλεί ο υπεύθυνος αξιωματικός τον δεσπότη και του λέει: «Θεολόγε τι λες να κάνουμε;», γνωρίζοντας ότι από αυτήν την αποστολή ήταν βέβαιο ότι κανείς δεν θα γλίτωνε. «Προσευχή», του λέει και αμέσως όλοι πέφτουν στα γόνατα και παρακαλούν την Παναγία μας να βοηθήσει. Και δεν περνάει ώρα, που σηκώνετε ένας δυνατός άνεμος ο οποίος έπνεε μετωπικά με αποτέλεσμα να μετατόπιση τα πολυβόλα και έτσι όλοι να περάσουν αλώβητη και να καταλάβουν τον λόφο. 

Όλα αυτά και πολλά  περισσότερα μαρτυρούν ότι ο αγώνας μας ήταν δίκαιος για αυτό και είχε την εύνοια του Θεού και την προστασία της Παναγίας μας

Εορτασμός της Αγίας Σκέπης και της Εθνικής Επετείου 28ης Οκτωβρίου 1940 στον Ιερό μας Ναό.

Εορτάστηκε με κάθε επισημότητα η διπλή εορτής της Αγίας Σκέπης και της Εθνικής Επετείου της 28ης Οκτωβρίου στον Ναό μας. Το πρωί της Τρίτης 28 Οκτωβρίου τελέσθει ο Όρθρος και η Θεία Λειτουργία και στην συνέχεια στις 10.30 π.μ. πραγματοποιήθηκε η Δοξολογία για την Εθνική Επέτειο παρουσία των Δημοτικών και άλλων Αρχών της πόλης μας καθώς και η επιμνημόσυνη δέηση για τους υπέρ της πίστεως και της πατρίδος πεσόντων στο Ηρώο πλησίον του Ιερού Ναού. 

«Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω»

 Εορτάζουμε απ’ άκρη σε άκρη της ευλογημένης μας πατρίδας. Εορτάζουμε την σημαντικότερη και ηρωικότερη στιγμή της νεότερης ιστορίας μας, αυτήw  του ΟΧΙ που απάντησε ο  ελληνικός λαός στις αξιώσεις της υπερδύναμης της εποχής, της Ιταλίας του Μουσολίνι για την άνευ όρων παράδοση της πατρίδας μας. Και είναι παράδοξο πραγματικά πως μία στιγμή, μία ημέρα μπορεί να χαραχθεί τόσο βαθιά στην συλλογική εθνική μα και παγκόσμια μνήμη. Γιατί εκείνη η Δευτέρα της 28ης Οκτωβρίου του 1940, αποτελεί όχι μόνο μία μεγάλη στιγμή για την χώρα και τον λαό μας, αλλά και μια στιγμή ηρωισμού, ανδρείας και θάρρους που θα φωτίζει την ιστορία της ανθρωπότητας ολόκληρης. Είναι αυτό που όπως χαρακτηριστικά λέει ο Α. Ήντεν, υπουργός εξωτερικών της Μ. Βρετανίας το 1940: «Οι ήρωες που έχουν βάψει με το αίμα τους την ιεράν γην της Βορείου Ηπείρου, οι μαχηταί της Πίνδου και οι άλλοι θα είναι οδηγοί μαζί με τους Μαραθωνομάχους, θα φωτίζουν ανά τους αιώνας την Οικουμένην»

Από πού όμως τούτος ο λαός αντλεί την δύναμη για να αγωνισθεί με τέτοιον τρόπο; Δεν είναι πολλά χρόνια – μόλις δέκα οχτώ – όπου ο ελληνισμός ζει την μεγάλη τραγωδία της Μικρασιατικής Καταστροφής και ακόμα προσπαθεί  να συνέλθει από αυτήν. Πολεμική υπεροχή δεν είχε, ούτε χρήματα, φτωχά ζούσε ο λαός μας και αγωνιζόταν με κάθε μέσω για να ζήσει και καλύψει της ανάγκες του. Όμως μπορεί  να μην του περίσσευαν υλικά αγαθά, αλλά είχε κάτι άλλο πολλή μεγαλύτερο και σημαντικότερο. Είχε την πίστη η οποία μετακινεί και βουνά. Είχε την ελπίδα του εναποθέσει στην Κυρία Θεοτόκο, η οποία για μία ακόμη φορά ως η Υπέρμαχος Στρατηγός, σκέπει και φρουρεί, αυτόν τον λαό που την έχει σαν μάνα. Και αυτό μαρτυρείτε σε όλη την διάρκεια του πολέμου στα βουνά της Αλβανίας, από πλήθος στρατιωτών οι οποίοι βλέπουν την Θεοτόκο να τους σκέπει και σε πολλές περιπτώσεις να προπορεύεται δίνοντας έτσι το θάρρος και την δύναμη να πραγματοποιούσουν αυτό που σήμερα ονομάζουμε Έπος του ’40. Είναι αυτή που θαυματουργικά σώζει την πόλη του Ορχομενού, που κάτω από το εικόνισμα της μανάδες και σύζυγοι, μεγάλοι και μικροί προστρέχουν γονατιστοί να την παρακαλέσουν και να μην διστάσουν να κλάψουν για την προστασία των παιδιών και τον συζύγων, των πατεράδων και εγγονών που πολεμούν υπέρ βωμών και εστιών. Και αυτή η πληγωμένη Παναγία της Τήνου που βλέπει τον δίκαιο αγώνα, δεόμενη προς τον Κύριο, ζητά την προστασία μας. 

Και έρχονται χρόνια δίσεκτα, χρόνια σκληρής δουλείας, πείνας και θανάτου.  Μα και πάλι ο σκλαβωμένος κάτω όχι από μία, αλλά από μία τριπλή , Γερμανικής, Ιταλικής και Βουλγαρικής, κατοχή, στην Παναγία μας εναποθέτει την ζωή του. Την Πάσα Ελπίδα εις σε ανατιθημι μήτηρ της ζωής φύλαξων με υπό την σκέπην σου, ψάλει και ζητά την εξ’ ύψους παρηγοριά μέσα στην Εκκλησία η οποία για μια ακόμη φορά αναλαμβάνει να προστατέψει και κάτω από τις στοργικές της φτερούγες να αναλάβει το βάρος του ανθρωπίνου πόνου. 

Αμέσως μετά την απελευθέρωση το 1944, διάχυτη υπήρξε η πεποίθηση τις προστασία της Παναγίας μας για αυτό και στην δεκαετία του 1950, όταν η ημέρα της 28ης Οκτωβρίου γίνεται εθνική εορτή η Εκκλησία μας, μεταφέρει τον εορτασμό της Αγίας Σκέπης από την 1η Οκτωβρίου στις 28 του μήνα για να εκφραστούν έτσι οι ευχαριστίες του λαού μας προς την Θεοτόκο η οποία για μία ακόμη φορά, σκέπασε το γένος μας, γεμίζοντας ανδρεία και θάρρος της ψυχές των αγωνιστών του αλβανικού μετώπου, αλλά και δίνοντας την εξ’ ύψους παρηγοριά στα μετέπειτα, πέτρινα χρόνια της γερμανικής κατοχής.

Εβδομήντα δυο λοιπόν χρόνια μετά γιορτάζουμε και πάλι τούτη την ιστορική ημέρα η οποία και αυτή όπως τόσες άλλες αποτελεί έναν αναβαπτισμό στα ιδανικά της πατρίδας και της πίστη μας. Μια πατρίδας η οποία πορεύεται σε έναν κόσμο μπερδεμένο, ένα κόσμο που πάντα μετρά με όρους οικονομικούς. Σε έναν κόσμο που σε πολλά μέρη του, όχι μακριά από εμάς, σπαράζετε από πολέμους, με το θείο αγαθό της ειρήνης να θυσιάζεται στο βωμό των διαφόρων  συμφερόντων.

 Τούτη την ημέρα εμείς ας ακούσουμε τον λόγο του Οδυσσέα Ελύτη, ο οποίος έζησε και πολέμησε στον πόλεμο του ’40, ο οποίος μας λέει στο κορυφαίο έργο της νεοελληνικής μας ποίησης το Άξιο Εστί: «Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω». Αυτή την μνήμη των θυσιών των παππούδων μας στα βουνά της Ηπείρου ας διαφυλάξουμε, οι οποίοι με πίστη στον Χριστό και την Παναγία μητέρα Του, της Κυράς του Άθω, που αιώνες τώρα έχει αναλάβει την προστασία τούτου του τόπου, ας παραδώσουμε στις επόμενες γενιές. Τι και αν αυτό στην σύγχρονή πραγματικότητα φαίνεται για πολλούς αστείο ή και αναχρονιστικό. Όλοι γνωρίζουμε, αν και πολλοί δεν θέλουν να το παραδεχτούν, ενδόμυχα υποστηρίζουν ότι έτσι θα μπορέσουμε και τώρα και για πάντα να σταθούμε στον κόσμο μας.

ιερομ. Μ.Κ

Λειτουργικό Πρόγραμμα Εβδομάδος από 27 Οκτωβρίου έως 1 Νοεμβρίου

ΤΡΙΤΗ 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2014, ΤΗΣ ΦΩΤΟΦΟΡΟΥ ΣΚΕΠΗΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ, ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΟΥ "ΟΧΙ"

7.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

10.30 π.μ. Δοξολογία Εθνικής Επετείου της 28ης Οκτωβρίου 1940, με την παρουσία των δημοτικών και αστυνομικών αρχών, των μαθητών και των συλλόγων της πόλης. Στην συνέχεια θα πραγματοποιηθεί η επιμνημόσυνη δέηση στο Ηρώο της πόλης.

6.00 μ.μ. Η Ιερά Παράκλησις του Αγίου Λουκά

ΠΕΜΠΤΗ 30 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2014 

6.00 μ.μ. Η Ιερά Παράκλησις της Θεοτόκου και ο κύκλος των ενοριακών εσπερινών κηρυγμάτων.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 31 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2014 

6.00 μ.μ. Η Ακολουθία του Εσπερινού της εορτής των Αγίων Αναργύρων και ο Αγιασμό για τον νέο μήνα.

ΣΑΒΒΑΤΟ 1 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2014, Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού

7.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

Κάθε απόγευμα στις 6.00 τελείται η ακολουθία του Εσπερινού. 

Βράβευση των Επιτυχόντων σε ΑΕΙ και ΑΤΕΙ από τον Σεβ. Μητροπολίτη Νικαίας

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Νικαίας κ. ΑΛΕΞΙΟΣ θα τιμήσει και θα βραβεύσει όλους τους μαθητές και τις μαθήτριες της Μητροπολιτικής Του περιφερείας που εισήχθησαν σε Ανώτερα και Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της Χώρας την Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014 και ώρα 6.00 μ.μ. στο Πνευματικό Κέντρο (Π. Ράλλη 247, Νίκαια)

Ο Άγιος Δημήτριος και η μαρτυρική πορεία της εκκλησίας μας

 

Μεγάλη η σημερινή εορτή. Η εκκλησία μας τιμά την μνήμη ενός μεγάλου μάρτυρα της, του Αγίου Δημητρίου, ο οποίος σε χρόνια δύσκολα, μεγάλων και φοβερών διώξεων, αυτός, επιλέγει την δόξα του Θεού, που είναι αιώνια, από την δόξα των ανθρώπων. Νέος 25 ετών ο Άγιος Δημήτριος ηγετικός στέλεχος του ρωμαϊκού στρατού, με μια λαμπρή καριέρα να ανοίγεται μπροστά του, τα απαρνιέται όλα και μαρτυρά την πίστη του στον Χριστό τον οποίο έβαλε πάνω από όλους και από όλα. Μέσα στα υπόγεια της Θεσσαλονίκης μαζεύει τους νέους της πόλης του και τους κατηχεί στην πίστη του Χριστού και δεν διστάζει να ομολογήσει Αυτόν, μπροστά στους ισχυρούς της γης. Απαρνιέται τα πάντα και εκεί στην υγρή φυλακή του, σηκώνει τα χέρια του για να δεχτεί τους λογχισμούς, από τους στρατιώτες του ειδωλολάτρη αυτοκράτορα, ύστερα από την νίκη του μικρού μαθητή του Νέστορα εναντίων του Λυαίου και έτσι να γίνει πολίτης του ουρανού και να συναθροιστεί στην μεγάλη στρατιά των μαρτύρων της Εκκλησίας μας.

Ο Άγιος Δημήτριος μαρτύρησε το 305μ.Χ. και ενώ έχουν περάσει 1709 χρόνια από το μαρτύριό του, εν’ τούτοις η μνήμη του μένει ζωντανή. Ενώ βλέπουμε άλλες προσωπικότητες που πέρασαν από τον κόσμο μας και άφησαν τα ίχνη τους στην ιστορία να τους θυμόμαστε πολλές φορές αδρά και μέσα από τα βιβλία, αντίθετα βλέπουμε τους αγίους της Εκκλησία μας να είναι ζωντανοί μέχρι της ημέρες μας γιατί τους αγίους εν τη γη εθαυμάτωσε ο Κύριος, τους έκανε παντοτινούς συμπαραστάτες στον αγώνα της ζωής μας και ιδιαίτερα στον πνευματικό, τους έδωσε την χάρη να επιτελούν πλήθος θαυμάτων.

Η Εκκλησία μας είναι θεμελιωμένη πάνω στο αίμα των μαρτύρων της, όλων αυτών των αγίων όπου πότισαν με αυτό το δένδρο της Πίστεώς μας. Η Εκκλησία του Χριστού είχε έχει και θα έχει πάντα πορεία μαρτυρική και αιματοβαμμένη, αλλά πάντα πολεμούμενη θα νικά. Θα νικά τον άρχων του κόσμου τούτου, ο οποίος πάντα θα εξαπολύει δια μέσου των οργάνων του διωγμούς, εναντίων των χριστιανών.

Αν δούμε την πορεία της Εκκλησία μας δια μέσου των αιώνων θα δούμε αυτή την μαρτυρική της πορεία η οποία όμως πάντα καταλήγει στην χαρά της Αναστάσεως. Στα πρώτα χριστιανικά χρόνια οι ειδωλολάτρες εξαπέλυσαν φοβερούς διωγμούς εναντίων των χριστιανών, βλέποντας ότι η εξουσία που είχαν χτίσει επάνω στα είδωλα καταρρέει. Για να έρθει ο Μέγας Κωνσταντίνος το 313μ.Χ να υπογράψει το διάταγμα της ανεξιθρησκίας και έτσι η Εκκλησία του Θεού να βγει από τις κατακόμβες για να υμνήσει και δοξολογήσει τον Κύριο ελεύθερα και να συμβάλει στην δημιουργία ενός κόσμου σαφώς καλύτερου από τον ειδωλολατρικό, όπου ο άνθρωπος παίρνει ως δημιούργημα του Θεού τη θέση που της αρμόζει. Και πάλι μετά το 1453, μετά την άλωση της Πόλης και την Οθωμανική κυριαρχία και πάλι διώξεις για την πίστη που όμως και πάλι αυτή θριαμβεύει και στερεώνεται στο αίμα των νεομαρτύρων της πίστεως μας, οι οποίοι με το μαρτύριό τους, έγιναν η φωνή της συνείδησης του γένους μας. Τα ίδια και στον 20^ο αιώνα της προόδου και της ανάπτυξης, όπου και πάλι καθεστώτα προσπάθησαν να καταπνίξουν την φωνή της Εκκλησίας, αλλά που και πάλη το αίμα των χιλιάδων μαρτύρων κληρικών και λαϊκών οι οποίοι και θανατώθηκαν από καθεστώτα τα οποία δεν ανέχονταν την θρησκευτική ελευθερία και την πίστη στον Χριστό.

Μάρτυρες όμως υπάρχουν και σήμερα, στον 21^ο αιώνα, που ενώ ο άνθρωπος μπορεί να καυχειέται για πολλά παρόλα αυτά υπάρχουν μέρη στον κόσμο μας όπου εν πολλοίς θυμίζουν την εποχή του σήμερα εορταζόμενου αγίου Δημητρίου. Σε χώρες τις Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, χριστιανοί σφαγιάζονται για την πίστη τους, την οποία υπερασπίζονται μέχρι θανάτου, ναοί και μοναστήρια ξεθεμελιώνονται, ιστορία χιλιάδων ετών αφανίζεται, ολόκληρη πληθυσμοί εγκαταλείπουν διωκόμενοι της πατρογονικές τους εστίες για το γεγονός και μόνο ότι είναι χριστιανοί. Και αρκεί να δούμε τα στατιστικά στοιχεία τα οποία έχουν δημοσιευθεί πρόσφατα:

Κάθε 5΄ è        σε κάποιο σημείο της γης δολοφονείται επειδή είναι χριστιανός.

100.000 è        κάθε χρόνο δολοφονούνται επειδή είναι μέλη της Εκκλησίας

170.000 è        βασανίζονται σκληρά επειδή δηλώνουν ότι είναι χριστιανοί.

  Όσα όμως μαρτύρια και αν έρθουν η Εκκλησία του Χριστού θα μένει εις τον αιώνα γιατί δεν είναι ούτε μια αφηρημένη έννοια, ούτε ένας απλός οργανισμός. Είναι το Σώμα του Χριστού με μέλη του όλους εμάς που είμαστε βαπτισμένοι στο όνομα της Αγίας Τριάδας και θεμελιώνεται πάνω στον Κύριο και ποτίζεται από το αίμα των μαρτύρων της. Για αυτό και από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια η Θεία Λειτουργία τελούταν πάνω στους τάφους των μαρτύρων και σήμερα ο ορθόδοξος ναός εγκαινιάζεται μόνο με την τοποθέτηση μαρτυρικών λειψάνων στο «φυτό», στην κρύπτη που βρίσκεται στο κέντρο της Αγίας Τράπεζας.

Όμως αυτό το μαρτύριο είναι η δόξα της Εκκλησίας και πρέπει να ήμαστε υπερήφανοι που ανήκουμε σε αυτήν γνωρίζοντας ότι εάν η πίστη μας ήταν ψεύτική ή πλαστή τότε ούτε διωγμοί θα υπήρχαν, ούτε η Εκκλησία θα πορευόταν δύο χιλιάδες και πλέον χρόνια στον κόσμο μας. Άλλωστε το ψέμα στο κόσμο μας δεν διώκεται αλλά μάλλον επιβραβεύεται τις περισσότερες φορές. Έχοντας ως παράδειγμα τον Άγιο Δημήτριο ο οποίος αγωνίστηκε για αυτή την αλήθεια που είναι ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, ας αγωνιστούμε στην ζωή μας τον καλό αγώνα, με θάρρος, πίστη και ελπίδα ότι ως χριστιανοί θα σηκώσουμε τον δικό μας προσωπικό σταυρό του μαρτυρίου, ο οποίος όμως οδηγεί στην Ανάσταση.  www.inpanagiaseleousisblogspot.com

Η Παράκληση του Αγίου Δημητρίου στον Ναό μας.

Την Κυριακή 26 Οκτωβρίου η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρα Δημητρίου του Μυροβλήτου, ενός εκ των πλέων λαοφιλούς αγίου, ο οποίος γεννήθηκε, έδρασε και πότισε με το αίμα του της αγιοτόκο πόλη της Θεσσαλονίκης, η οποια ως πολιούχο της και μαζί όλη η ευλογημένη πατρίδα μας τον τιμά. 

Η πίστη του προς τον Χριστό τον Οποίο δίδαξε στα υπόγεια της Θεσσαλονίκης, το θάρρος του να ομολογήσει Αυτόν τον Κύριο έμπροσθεν των ανθρώπων και να μαρτυρήσει, αδιαφορώντας για τις θέσεις και τα αξιώματα που κατείχε, αφού ήταν ηγετικό στέλεχος του ρωμαϊκού στρατού και διοικητής της περιοχής, τον προβάλλουν ως παράδειγμα πίστης και ανδρείας, στους χριστιανούς κάθε εποχής οι οποίοι πάντα τον τιμούσαν δίνοντας το όνομά του στα παιδιά τους και χτίζοντας ναούς. 

Έτσι και στην ενορία μας, όπου πρόσφατα αγιογραφήθηκε η ιερή εικόνα του και τοποθετήθηκε σε περίοπτη θέση στο αριστερό κλίτος θα τιμήσει την ιερά μνήμη του. Το Σάββατο 25 Οκτωβρίου παραμονή της εορτής στις 5.00 το απόγευμα θα ψάλλουμε τον ΜΕΓΑΛΟ ΕΣΠΕΡΙΝΟ και στην συνέχεια ενώπιον της Ιεράς Εικόνας θα τελέσουμε  την ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΤΟΥ και ΘΑ ΧΡΙΣΘΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΛΑΔΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΝΔΗΛΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ. Την επομένη Κυριακή 26 Οκτωβρίου το πρωί θα τελέσουμε τον Όρθρο και την Θεία Λειτουργία όπου και συν ψάλλετε και η Ακολουθία του Αγίου Δημητρίου 

Λειτουργικό Πρόγραμμα Εβδομάδος Δευτέρας 20 Οκτωβρίου-Σαββάτο 25 Οκτωβρίου 2014

ΔΕΥΤΕΡΑ 20 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ, Οσίου Γερασίμου Κεφαλληνίας & Αρτεμίου Μεγαλομάρτυρος

7.00π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

ΤΡΙΤΗ 21 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

6.00μ.μ. Παράκλησις Αγίου Λουκά του Ιατρού.

ΠΕΜΠΤΗ 23 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ, Αγίου Ιακώβου Αδελφοθέου.

7.00π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

6.00μ.μ. Παράκλησις Θεοτόκου-Εσπερινό Κήρυγμα

ΣΑΒΒΑΤΟ 25 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

7.00π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

Καθημερινά η Ακολουθία του Εσπερινού στις 6.00 το απόγευμα 

Η Αγαθή Σπορά

Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ…

Φθινόπωρο. Η γη έχει ποτιστεί με τις πρώτες σταγόνες της βροχής και το ξερό και άγονο λόγω της ζέστης του καλοκαιριού έδαφος, είναι έτοιμο να δεχτεί το όργωμα και την σπορά του. Ευλογημένη η στιγμή αυτή που ο γεωργός έχοντας στα χέρια του, τα μικρά σπυριά του σιταριού, θα έρθει στο χωράφι του για να τα ρίξει πάνω στην γη και να περιμένει με υπομονή την στιγμή που από αυτούς τους μικρούς σπόρους, θα βγει η σοδιά του με την οποία θα βγάλει τον άρτον τον επιούσιο για να θρέψει τόσο αυτόν όσο και την οικογένειά του. Ευλογημένη η  στιγμή της σποράς, που μπορεί στην εποχή μας, να έχει ξεχαστεί, μα πάντα τούτες τις ημέρες θα μας θυμίζει τον μεγάλο σπορέα, τον Χριστό μας, ο οποίος έρχεται για να σπείρει τον σπόρο Του, τον λόγο Του, στις καρδιές των ανθρώπων. Που έρχεται να μας δώσει το ύδωρ το ζων, όπως κάποτε είπε στην Σαμαρείτιδα, για να ξεδιψάσουμε τις ψυχές μας.

Σπορέας ο Χριστό μας και έρχεται να σπείρει τον λόγο Του στις καρδιές μας, για να καρποφορήσει. Αυτό έκανε στο επί γης έργο Του, περπάτησε τα χωρία και της πόλης της Γαλιλαίας, έφτασε στα Ιερόσόλυμα και έσπερνε τον Λόγο του Θεού στις καρδίες των ανθρώπων. Βέβαια δεν άνοιξαν όλες τους για να δεχτούν τον λόγο αυτό. Οι γραμματείς και οι φαρισαίοι έμειναν εντελώς κωφή και σκληρή στο κήρυγμά του. Η καρδιά τους έμεινε κλειστεί και πωρωμένη στο μίσος και την κακία. Οι περισσότεροι από τον λαό άκουσαν το κήρυγμά Του, είδαν με τα μάτια τους και πολλοί από αυτούς βίωσαν τα θαύματά Του, αλλά λίγο αργότερα τα ξέχασαν και είναι αυτοί που φωνάζουν το άρον άρον σταύρωσον αυτόν, στον Πιλάτο. Μα υπάρχει και μία μερίδα ανθρώπων, μικρή μεν, αλλά υπάρχει η οποία όχι μόνο άκουσε το κήρυγμά Του, όχι μόνο Τον ακολούθησε, αλλά έγινε και αυτή που αποτέλεσε την μικρά ζύμη, από την οποία με την χάρη του Αγίου Πνεύματος ξεπήδησε η Αγία μας Εκκλησία η οποία εδώ και πλέον τον δύο χιλιάδων ετών πορεύεται στον κόσμο μας, ευαγγελίζοντας το μήνυμα της σωτηρία του ανθρώπου.

Ο Χριστός μας όμως και σήμερα σπέρνει τον σπόρο Του. Είναι το Άγιο και Ιερό Ευαγγέλιο το οποίο ακούμε στην Εκκλησία μας, μελετάμε στα βιβλία των μεγάλων πατέρων, αγίων και σύγχρονων θεολόγων. Που ακούμε από το στόμα των ιεροκηρύκων σε ναούς, σε ραδιοφωνικούς σταθμούς στο διαδίκτυο ο οποίο και πάλλει όμως δεν μπορεί να ριζώσει στις καρδιές όλων των ανθρώπων.

Υπάρχουν και σήμερα άνθρωποι οι οποίοι σαν τον σκονισμένο και σκληρό δρόμο, έχουν τις καρδιές τους κλειστές στον Λόγο Του Θεού. Είναι όλοι εκείνοι οι αδελφοί μας των οποίων η καρδία έχει σκληρύνει ο εγωισμός και η άποψη ότι μόνος του ο άνθρωπος μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Είναι όλοι εκείνοι οι οποίοι αν και χτυπά η καμπάνα της Κυριακής και ως φωνή αγγέλου τους καλεί να έρθουν στην εκκλησία για να συναντηθούν με τον Αναστάντα Χριστό, να ποτίσουν την ψυχή τους, με τα ουράνια νάματα του ευαγγελίου, αυτοί σκληροί πετούν τον θείο αυτό σπόρο μακριά.

Υπάρχουν ακόμα οι άνθρωποι που ενώ δέχονται τον Λόγο του Θεού, που μελετάνε την Αγία Γραφή, που βλέπουν ότι όντως η μοναδική λύση για την διέξοδο από το πλήθος των προβλημάτων τους είναι η εφαρμογή τον λόγο αυτών, παρ’ όλα αυτά το πλήθος των βιοτικών μεριμνών, τους κάνει να αναβάλουν συνεχώς να περάσουν από την θεωρεία στην πράξη. Σαν τα ζιζάνια που μπλέκονται στο φυτό και του παίρνουν όλη την ικμάδα, έτσι και η βιοτικές μέριμνες κάνουν πολλούς από εμάς να ξεχνάμε τους λόγους του Κυρίου, να λέμε δεν βαριέσαι, έχω ακόμα καιρό να τα πράξω ή μικρός είμαι να μεριμνήσω για το μέλλον μου και το μέλλον των παιδιών μου και έτσι να φτάνουμε στην δύση της ζωή μας και ο πνευματικός καρπός να έχει πνιγεί κάτω από τα ζιζάνια των παθών μας και των βιοτικών μεριμνών μας.

Υπάρχει όμως και η αγαθή, η καλή γη, η ψυχή του ανθρώπου εκείνου που έγκαιρα συνειδητοποιεί, ότι χωρίς τον Θεό στην ζωή δεν κάνουμε τίποτε. Είναι το πλήθος των ανθρώπων εκείνων που οδηγούν τα βήματά τους με βάση τους λόγους του Κυρίου. Που με ταπείνωση και προθυμία δέχονται το μήνυμα του ευαγγελίου. Που αγαπάνε τον Χριστό και τον συνάνθρωπο, που μοχθούν καθημερινά έχοντας την πεποίθηση ότι για όλα μεριμνά ο Θεό. Είναι όλοι εκείνοι λίγοι μεν σε σύγκριση με την πλειοψηφία  κοινωνία μας, οι οποία ποτίζουν την ψυχή τους με τον ουράνιο λόγο και έτσι απολαμβάνουν  τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, την αγάπη, χαρά, ειρήνη,  μακροθυμία, καλοσύνη, αγαθοσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια.

Βρισκόμαστε σε μία εποχή πνευματικής ακαρπίας. Ενώ ο Χριστός μας, ο μεγάλος αυτός σπορέας έρχεται και σπέρνει τον λόγο Του, εμείς πρέπει να αποφασίσουμε ελεύθερα και συνειδητά. Θέλουμε να είμαστε πνευματικά άκαρπη, κενοί ως άνθρωποι, ζώντας μέσα στον άγχος και τις παγίδες που μας στήνει ο διάβολος  ή να αφήσουμε τον σπόρο του Κυρίου να ανθίσει στην καρδιά μας, έτσι ώστε να βρούμε την πραγματική ευτυχία. Εάν θέλουμε το δεύτερο  θα πρέπει να δήξουμε πίστη, υπομονή και ταπείνωση, αλλά και εμπιστοσύνη στον Κύριο, όπως έκανε μια ηλικιωμένη αγράμματη γιαγιά, η οποία αν και δεν ήξερε γράμματα, πείρε την Καινή Διαθήκη και την έβαλε απέναντί της και παρακαλούσε τον Θεό, αυτά τα ουράνια λόγια να της τα βάλει  μέσα στην καρδιά της. 

Ο Άγιος Απόστολος Θωμάς

Με αφορμή την εορτή του Αγίου Αποστόλου Θώμα αναρτούμε στο ιστολόγιο του ναού μας, το συναξάρι του Αγίου, γραμμένο από τον Μακαριστό Μητροπολίτη Σερβιών και Κοζάνης κυρό Διονύσιο: 

Σήμερα η Εκκλησία εορτάζει και τιμά την ιερή μνήμη του αγίου αποστόλου Θωμά. Πρέπει να προλάβωμε να πούμε πως η μνήμη του αγίου αποστόλου Θωμά είναι σήμερα κι όχι την πρώτη Κυριακή μετά το άγιο Πάσχα. Τότε δεν είναι η μνήμη του Αποστόλου, αλλά η ψηλάφηση του αναστάντος Κυρίου από τον Απόστολο, για την οποία θα πούμε παρακάτω. Ο Θωμάς ή Δίδυμος ήταν Εβραίος από τη Γαλιλαία, ένας από τους δώδεκα Αποστόλους, τους οποίους κάλεσε ο Ιησούς Χριστός. Στον κατάλογο των δώδεκα Αποστόλων, έβδομος ή όγδοος στη σειρά είναι ο απόστολος Θωμάς, ο οποίος κατά την παράδοση της Εκκλησίας, κήρυξε το Ευαγγέλιο και βρήκε μαρτυρική τελείωση στις Ινδίες. Στο Μαλαμπάρ των Ινδιών υπάρχουν σήμερα οι λεγόμενοι χριστιανοί του αγίου Θωμά.

Αξίζει να θυμηθούμε και να επαναλάβουμε τη διήγηση του αγίου Ευαγγελίου για την εκλογή και καθιέρωση των δώδεκα Αποστόλων, ένας από τους οποίους είναι ο Θωμάς. Ο ευαγγελιστής Λουκάς γράφει: «Εκείνες τις ήμερες ανέβηκε ο Ιησούς στο βουνό για να προσευχηθεί. Όλη τη νύχτα προσευχότανε στο Θεό κι όταν ξημέρωσε, φώναξε κοντά του τους μαθητές του κι απ’ αυτούς διάλεξε δώδεκα, τους οποίους ονόμασε αποστόλους…». Η ολονύκτια εκείνη προσευχή του Ιησού Χριστού, όταν πρόκειται να ξεχωρίσει μεταξύ των μαθητών του τους δώδεκα και να τους δώσει το όνομα του αποστόλου, δείχνει πόσο σπουδαίο ήταν το έργο που τους ανέθετε και πόση ήταν η φροντίδα του γι’ αυτούς στους οποίους θα το ανέθετε.

Τρεις φορές στο Ευαγγέλιο του ο ευαγγελιστής Ιωάννης κάνει λόγο για τον απόστολο Θωμά, και βλέπουμε στα λόγια του Ευαγγελιστή ότι ο Θωμάς ήταν αφοσιωμένος στο θείο Διδάσκαλο. Την πρώτη φορά ήταν, όταν ο Ιησούς Χριστός πληροφορήθηκε πως ο Λάζαρος ήταν άρρωστος και ξεκίνησε με τους Αποστόλους για τη Βηθανία. Στο δρόμο ξαφνικά τους είπε «Λάζαρος ο φίλος ημών κεκοίμηται». Κι ύστερα πιό καθαρά τους είπε πάλι «Λάζαρος απέθανεν… αλλά άγωμεν προς αυτόν». Τότε ο απόστολος Θωμάς είπε στους συμμαθητές «Άγωμεν και ημείς, ίνα άποθάνωμεν μετ’ αυτού», πάμε κι εμείς να πιθώνομε μαζί του. Άλλοι τα εξηγούν αυτά ως λόγια απαισιοδοξίας, αλλά είναι λόγια αφοσίωσης προς το θείο Διδάσκαλο.

Δεύτερη φορά, που ο ευαγγελιστής Ιωάννης ομιλεί για τον απόστολο Θωμά, είναι μετά το μυστικό δείπνο. Εκεί, στη μεγάλη του ομιλία προς τους Αποστόλους, ο Ιησούς Χριστός λέγει «Να έχετε εμπιστοσύνη στο Θεό και σ’ έμενα. Στο σπίτι του πατέρα μου υπάρχουν πολλοί τόποι, αν δεν υπήρχαν, θα σας έλεγα πως πηγαίνω για να σας ετοιμάσω τόπο. Αλλά κι αν πάω να σας ετοιμάσω τόπο, πάλι θα ‘ρθω και θα σας πάρω κοντά μου, ώστε όπου είμ’ εγώ να είστε και σεις. Ξέρετε βέβαια το δρόμο, που οδηγεί εκεί που εγώ πηγαίνω». Τότε ο Θωμάς του είπε: «Κύριε, δεν ξέρομε που πηγαίνεις και πως μπορούμε να ξέρουμε το δρόμο;». Κι ο Ιησούς Χριστός είπε στο Θωμά: «Εγώ είμαι ο δρόμος κι η αλήθεια κι η ζωή, κανένας δεν πηγαίνει στον Πατέρα, αν δεν περάσει από μένα».

Λυπούμαστε που μόλις προφταίνομε να αναφέρουμε αυτά τα λόγια, εξηγημένα μόνο στη γλώσσα μας, χωρίς όμως και να μπορούμε να τα αναπτύξουμε. Βιαζόμαστε να έλθουμε στο τρίτο σημείο, όπου ο ευαγγελιστής Ιωάννης ομιλεί για τον απόστολο Θωμά· είναι οι δύο εμφανίσεις του αναστάντος Κυρίου, η μία το βράδυ της πρώτης ημέρας και η άλλη «μεθ’ ημέρας οκτώ». Τότε ο Θωμάς όχι από απιστία, άλλ’ από πολλή αγάπη προς το θείο Διδάσκαλο, έγινε ο πρώτος κήρυκας της Ανάστασης. Η Εκκλησία ψάλλει ότι η νομιζόμενη απιστία του Θωμά «πίστιν βεβαίαν εγέννησε». Η αξίωση του μαθητή να δει και να ψηλάφησει τον αναστάντα Διδάσκαλο είναι η πρώτη βεβαίωση και απόδειξη της Ανάστασης.

Ο απόστολος Θωμάς πρώτος μετά την Ανάσταση κήρυξε τη θεότητα του Ιησού Χριστού, που αν και πέθανε ως άνθρωπος αναστήθηκε ως Θεός. Ο Θωμάς, όταν είδε κι αυτός όπως οι άλλοι Απόστολοι και άκουσε τον Ιησού Χριστό, ούτε που τόλμησε να αγγίσει και να ψηλαφήσει την άχραντη πλευρά, άλλ’ αμέσως φώναξε και ομολόγησε «Ο Κύριος μου και ο Θεός μου!». Η περίπτωση του αποστόλου Θωμά είναι η πιό δραματική όχι μόνο στην ευαγγελική ιστορία, αλλά και στην ιστορία του κόσμου· πολλοί τίμιοι και ειλικρινείς άνθρωποι, «μακάριοι οι μη ιδόντες», όπως είπε ο αναστάς Κύριος, έπειτ’ από δραματική πάλη μέσα τους, είδαν το φως της αλήθειας και ομολόγησαν, όπως ο απόστολος Θωμάς-«Ο Κύριός μου και ο Θεός μου!». Αμήν.

(+Μητροπ. Σερβίων και Κοζάνης Διονυσίου Λ. Ψαριανού, Εικόνες Έμψυχοι, σ.132)