Η Αγία Ειρήνη ηγουμένη της μονής Χρυσοβαλάντου

Η οσία Ειρήνη ζούσε στην Καππαδοκία στους κόλπους πλούσιας και ευγενούς οικογένειας, μετά τον θάνατο του εικονομάχου αυτοκράτορα Θεοφίλου (842). Όταν η Θεοδώρα ανέλαβε την αντιβασιλεία, αναζήτησε σε όλη την Αυτοκρατορία σύζυγο για τον γιο της, τον αυτοκράτορα Μι­χαήλ Γ’ (842-867). Οι απεσταλμένοι της αυλής πρόσεξαν την ομορφιά και ευγένεια των ηθών της Ειρήνης και την έστειλαν στην Κωνσταντι­νούπολη μαζί με την αδελφή της, η οποία παντρεύτηκε αργότερα τον καίσαρα Βάρδα, αδελφό της Θεοδώρας. Στο δρόμο τους πέρασαν κοντά από το όρος Όλυμπος της Βιθυνίας και η Ειρήνη επισκέφθηκε τον άγιο Ιωαννίκιο τον Μέγα [+ 4 Νοεμ.], ο οποίος την χαιρέτησε προλέγοντας ότι θα γινόταν ηγουμένη της Μονής Χρυσοβαλάντου.

Η θεία Πρόνοια εμπό­δισε το γάμο της με τον αυτοκράτορα και, με την καρδιά της ξαλαφρωμένη και γεμάτη χαρά, μοίρασε τα υπάρχοντά της και αποσύρθηκε στην Μονή Χρυσοβαλάντου, την οποία είχε ιδρύσει ο πατρίκιος Νικήτας (Νικόλαος), κοντά στην στέρνα του Άσπαρ, σε τόπο ευάερο, μακριά από τις πλατείες και τα θορυβώδη μέρη. Στη μοναχική κουρά της, η μακαρία μαζί με τις τρίχες της κεφαλής έκοψε και κάθε δεσμό που την κρατούσε στον κόσμο και δόθηκε με ζήλο στους ασκητικούς αγώνες γνω­ρίζοντας ότι στο μέτρο που εξασθενίζει το σώμα, ο έσω άνθρωπος ανα­καινίζεται και πλησιάζει το Θεό (Β΄ Κορ. 4. 16).

Έχοντας μόνο έναν χιτώνα που άλλαζε μία φορά τον χρόνο, τρεφόμενη με νερό και ψωμί,

υποτασσόταν πρόθυμα και με χαρά σε ό,τι της όριζαν, αγνοώντας τις αντιρρήσεις και τους γογγυσμούς. Η διαρκής κατάνυξη χαροποιούσε την καρδιά της και έκανε το πρόσωπό της να λάμπει και σαν γόνιμη γη έφερε τους πλούσιους καρπούς των αγίων αρετών. Έβλεπε όλες τις αδελφές της σαν βασίλισσες και θεωρούσε τον εαυτό της ως θεραπαινίδα τους, προσφερόμενη στις πιο ευτελείς εργασίες για να τις διακονεί. Από το στόμα της έβγαιναν μόνον λόγια των Γραφών ή των αγίων Πατέρων, τους οποίους μελετούσε αδιάκοπα. Ενώ ήταν λιγότερο από έναν χρόνο στο μοναστήρι, έχοντας διαβάσει με θαυμασμό το Βίο του αγίου Αρσε­νίου [+ 8 Μαΐου], ο οποίος προσευχόταν από τη δύση του ηλίου έως την αυγή, προσπάθησε να τον μιμηθεί.

Και με την βοήθεια της θείας χάριτος κατάφερε σιγά-σιγά να στέκει όρθια, με υψωμένα τα χέρια σε προσ­ευχή, όλη την ημέρα και όλη την νύκτα. Αγωνιζόταν με τέτοια σοφία να δουλαγωγήσει το σώμα στην ανάταση της ψυχής της προς τον Θεό, ώστε καμιά μηχάνευση του δαίμονα δεν μπορούσε να την πλήξει. Όταν εκείνος της υπέβαλλε μνήμες από την δόξα και την ευμάρεια της ζωής που είχε εγκαταλείψει, πήγαινε να εξομολογηθεί τους λογισμούς της στην ηγουμένη της, διπλασίαζε την άσκησή της και αμέσως ελευθερωνόταν από τις αναμνήσεις αυτές.

Μετά το θάνατο της ηγουμένης, υποδείχθηκε παρά την θέλησή της ως διάδοχός της και χειροτονήθηκε από τον πατριάρχη άγιο Μεθόδιο [+ 14 Ιουν.]. Ενθυμούμενη την προφητεία του αγίου Ιωαννικίου και λογίζοντας ως καθήκον της να μην αναζητεί τα αρεστά στην ίδια αλλά τα ασθενήματα των αδυνάτων βαστάζειν (Ρωμ. 15, 1), έζησε έκτοτε ως άγγελος επίγειος, επιμηκύνοντας τις νηστείες της, προσευχόμενη όλη τη νύκτα και κάνοντας αμέτρητες μετάνοιες. Με τα μέσα αυτά προσείλκυσε την χάριν του Θεού και έλαβε τόση σοφία, ώστε να δύναται να οδηγεί πλήθος ψυχών στην οδό της Σωτηρίας. Ζητούσε από τις αδελφές να μην την θεωρούν ως ανώτερή τους, αλλά ως μία συμμονάστριά τους που είχε ορισθεί να τις υπηρετεί.

Με γλυκύτητα και υπομονή τις παραι­νούσε να πολιτεύονται στα πάντα κατά το πνεύμα του Ευαγγελίου, απο­τάσσοντας τα μάταια θέλγητρα της δόξας και της εκτίμησης των ανθρώ­πων. Αν δεν ήθελαν η αποταγή τους να είναι επιφανειακή, όφειλαν να φροντίζουν να διατηρούν όχι μόνο την αγνεία τους, αλλά και την πραό­τητα, αρετές υπεράνω της φύσης που χαρίζονται από τον Χριστό σε όσους προσεύχονται με πίστη. Ό,τι κι αν κατακτούσαν, συμβούλευε τις μαθήτριές της να το θεωρούν ως δώρο του Θεού και να τελούν αδιαλείπτως σε κατάνυξη αναπέμποντας ευχαριστίες. Απαγόρευε εξάλλου σ’ αυτές να προσεύχονται για την υγεία τους, λέγοντας ότι τίποτε δεν είναι λυσιτελέστερο για την ψυχή από την ασθένεια που γίνεται δεκτή με ευγνω­μοσύνη.

Έχοντας λάβει από άγγελο Κυρίου το προορατικό χάρισμα, η οσία ήταν σαν προφήτις του Θεού στην μονή της. Αφού αναπαυόταν για λίγο μετά την Ακολουθία του Όρθρου, καλούσε τις αδελφές και μία-μία, με τέχνη και διάκριση, τις βοηθούσε να εμφανίζονται αγνές και ανυπόκριτες ενώπιον του Θεού, αποκαλύπτοντάς τους τούς πιο κρυφούς λογισμούς τους. Γρήγορα κατέστη περιώνυμη σε όλη την Βασιλεύουσα για τις αρετές και τη σοφία με την οποία καθοδηγούσε την αδελφότητά της, ώστε κάθε είδους άνθρωποι, πλούσιοι και πτωχοί, μικροί και τρανοί, προσ­έρχονταν κοντά της για να λάβουν τις συμβουλές της και να εναποθέσουν την ελπίδα τους στις προσευχές της. Σε όλους δίδασκε την ωφέ­λεια της μετανοίας, που σε κάθε στιγμή μπορεί να καταστήσει το Θεό ευμενή έναντι ημών.

Με την στήριξη της θείας χάριτος πρόκοβε ασταμάτητα στην άσκηση και την καθαρά προσευχή. Κατά τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή, μέχρι το Πάσχα, δεν έτρωγε ψωμί, αλλά λίγα μόνα λαχανικά, μία φορά την εβδομάδα. Η ολονύκτια αγρυπνία τής είχε γίνει τόσο φυσική όσο ο ύπνος στους άλλους ανθρώπους, και περνούσε τις νύκτες της με τα χέρια υψω­μένα προς τον ουρανό, βυθισμένη σε άγιες θεωρίες. Ενίοτε έμενε στην στάση αυτή δύο ημέρες συνέχεια, ακόμη και μία ολόκληρη εβδομάδα, σε σημείο που οι μαθήτριές της χρειαζόταν στο τέλος να την βοηθήσουν να κατεβάσει τα μουδιασμένα χέρια της.

Μία νύκτα, μια μοναχή κοιτάζον­τας στην αυλή είδε την οσία Ειρήνη να προσεύχεται ανυψωμένη θαυματουργικά από το έδαφος, ενώ τα δύο πελώρια κυπαρίσσια που ορθώ­νονταν στην αυλή του μοναστηριού είχαν λυγίσει τις κορφές τους μέχρι το έδαφος· επανήλθαν δε στην θέση τους μόνο όταν σφραγίστηκαν από την οσία με το σημείο του Σταυρού. Αυτή η νυκτερινή προσευχή ήταν φοβερή για τους δαίμονες, οι οποίοι διπλασίαζαν τις επιθέσεις τους μέσα στη νύκτα.

Μία φορά ένας από αυτούς έριξε πάνω της το αναμμένο φι­τίλι μιας κανδήλας. Τα ρούχα της Ειρήνης πήραν αμέσως φωτιά. Παρέμεινε ωστόσο ατάραχη και θα είχε καεί ολόκληρη αν μία μοναχή που ξύπνησε από τη μυρωδιά της σάρκας και των ρούχων που καίγονταν δεν έμπαινε στο κελλί της ηγουμένης παραβιάζοντας την πόρτα. Μέσα στους πυκνούς καπνούς είδε την οσία στις φλόγες όρθια και απαθή να προσεύχεται. Καθώς την έσπρωξε προσπαθώντας να σβήσει τις φλόγες, η Ειρήνη χαμήλωσε τα χέρια της και της είπε επιτιμητικά: «Γιατί μου στέρησες μια τόσο μεγάλη απόλαυση με την απότομη αυτή παρέμβασή σου; Ένας άγγελος στεκόταν μπροστά μου πλέκοντάς μου ένα στεφάνι από άφθαρτα άνθη, τέτοια που δεν έχει δει ανθρώπου μάτι και ήταν έτοι­μος να με πάρει από δω, όταν εσύ τον έδιωξες». Κι όταν η μαθήτρια της ξεκόλλησε τα ράκη του υφάσματος από τη σάρκα της, θεσπέσια ευω­δία γέμισε το μοναστήρι.

Μιαν άλλη φορά ένας ναυτικός που ήλθε από την Πάτμο παρουσιάστηκε στο μοναστήρι και έδωσε στην οσία τρία υπέροχα μήλα, τα οποία ο άγιος Απόστολος Ιωάννης του είχε αναθέσει να της παραδώσει. Το πρώτο μήλο στάθηκε αρκετό να την τρέφει για σαράντα ημέρες, κατά τις οποίες το στόμα της ανέδιδε μία υπερκόσμια ευωδία· μοίρασε το δεύ­τερο στην αδελφότητα την Μεγάλη Πέμπτη και κράτησε το τρίτο ως ακριβό φυλαχτό, αρραβώνα των άφθαρτων αγαθών του Παραδείσου.

Χάρις στο προφητικό χάρισμα, η αοίδιμος Ειρήνη επιτέλεσε πλήθος άλλων θαυμάτων και προέβλεψε συγκεκριμένα τη δολοφονία του Βάρδα, την οποία ακολούθησε λίγο αργότερα εκείνη του Μιχαήλ Γ’ (867), καθώς και την ανάληψη της εξουσίας από το Βασίλειο Α’ το Μακεδόνα. Με την βοήθεια του αγίου Βασιλείου του Μεγάλου και της αγίας Αναστα­σίας της Φαρμακολυτρίας θεράπευσε δαιμονισμένους και έσωσε έναν συγ­γενή της, τον οποίο ο αυτοκράτορας είχε κατά νου να εκτελέσει ως προ­δότη, εμφανιζόμενη στον ηγεμόνα, απαστράπτουσα και πλήρης δόξης. Ο αυτοκράτορας Βασίλειος αναγνώρισε το σφάλμα του, ζήτησε συγγνώμη και έκτοτε έδειξε την ευμένειά του απέναντι στο μοναστήρι.

Η οσία Ειρήνη έφθασε σε ηλικία εκατόν τριών ετών, διατηρώντας όλη την δροσιά και την φυσική ομορφιά της, σημάδι του κάλλους της ψυχής της.  Ο Φύλακας Άγγελός της την προειδοποίησε ένα έτος πριν για τον χρόνο της τελευτής της και όταν έφθασε η ημέρα συγκέντρωσε τις αδελ­φές της, όρισε την ηγουμένη που είχε επιλέξει ο Θεός και αφού τις προέτρεψε να περιφρονούν ό,τι είναι πρόσκαιρο ώστε να ζουν τον αγαπημένο Νυμφίο τους, έκλεισε γαλήνια τα μάτια της και παρέδωσε την ψυχή της εις χείρας Θεού. Ενταφιάσθηκε στο παρεκκλήσιο του αγίου μάρτυρος Θεο­δώρου και ο τάφος της ανέδιδε διαρκώς μία ουράνια ευωδία, φανερώνον­τας σε όλους την παρρησία που είχε αποκτήσει παρά τω Θεώ, ενώ μέ­χρι τις ημέρες μας η οσία Ειρήνη δεν παύει να μεσιτεύει υπέρ εκείνων που την επικαλούνται με πίστη

(Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας-Ιούλιος, εκδ. Ίνδικτος, σ. 318-321)

Ο Άγιος Παντελεήμων ο ιαματικός και θαυματουργός

Αγιογραφία του Αγίου Παντελεήμωνος η οποία βρίσκεται στο παρεκκλήσιο του Αγίου Λουκά του Ιατρού της ενορίας μας. 

Ο Άγιος Παντελεήμων (Παντελέων το πρότερον όνομα) καταγόταν από τη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας και έζησε στα χρόνια του Μαξιμιανού (286 - 305 μ.Χ.). Πατέρας του ήταν ο Ευστόργιος, ο οποίος ήταν εθνικός και μετά τις νουθεσίες του γιου του έγινε χριστιανός. Μητέρα του ήταν η Ευβούλη, η οποία προερχόταν από χριστιανική οικογένεια. Εκπαιδεύτηκε στην ιατρική από τον Ευφρόσυνο και κατηχήθηκε στη χριστιανική πίστη και βαπτίσθηκε από τον πρεσβύτερο Ερμόλαο (βλέπε 26 Ιουλίου) που ήταν ιερέας της Εκκλησίας της Νικομήδειας.

Κάποια στιγμή όταν οχιά δάγκωσε έναν νεαρό και ουσιαστικά τον θανάτωσε ο Άγιος Παντελεήμονας επικαλούμενος τον Χριστό τον ανάστησε.

Αφορμή του μαρτυρίου του στάθηκε ένα ακόμα θαύμα του Αγίου. Κάποτε είχε θεραπεύσει έναν τυφλό, ο οποίος και ανέφερε το γεγονός της θεραπείας του στον βασιλιά, λέγοντάς του ότι τον θεράπευσε ο Παντελέων στο όνομα του Χριστού, στον οποίο και ο ίδιος πλέον πίστευε. Ο βασιλιάς αφού τον άκουσε, αμέσως διέταξε και τον αποκεφάλισαν. Ο ίδιος ο Παντελέων προσήχθη στον βασιλιά, ο οποίος διέταξε τον βασανισμό του με σκοπό την άρνηση της πίστεώς του.

Ο Άγιος βασανίσθηκε σκληρά με διάφορους τρόπους, όμως δεν υπέκυψε στις πιέσεις αφού ο Κύριος εμφανίσθηκε μπροστά του με τη μορφή του πνευματικού του Ερμόλαου και του έδωσε θάρρος. Τέλος διατάχθηκε ο αποκεφαλισμός του και τότε ακούστηκε φωνή από τον ουρανό που τον καλούσε όχι ως Παντελέοντα αλλά ως Παντελεήμονα. Μόλις όμως ο δήμιος άπλωσε το χέρι του για να κόψει με το σπαθί του το κεφάλι του Αγίου, το σπαθί λύγισε και το σίδερο έλιωσε σαν κερί. Μπροστά σε τέτοιο θαύμα και οι παραβρισκόμενοι στρατιώτες έγιναν χριστιανοί. Τότε ο Άγιος εκουσίως παραδόθηκε στο μαρτύριο. Λέγεται ότι από τη πληγή του δεν έτρεξε αίμα αλλά γάλα και το δέντρο της ελιάς, στο οποίο τον είχαν δέσει καρποφόρησε ξαφνικά.
πυγή: www.sain.gr 

Ο Άγιος Παντελεήμων. Αγίογραφία η οποία βρίσκεται πάνω από τον άμβωνα του Ι.Ν. Παναγίας Ελεούσης. Έργο Δημητρίου Ρίτσου. 

Η Αγία Παρασκευή η οσιομάρτυς

H Αγία Παρασκευή γεννήθηκε σε ένα προάστιο της Ρώμης επί Αυτοκρατορίας Αδριανού. Γονείς της ήταν ο Αγαθόνικος και η Πολιτεία, που ήσαν θεοσεβούμενοι Χριστιανοί και οικονομικά εύποροι. Για πολλά χρόνια δεν μπορούσαν να αποκτήσουν παιδί και τελικά απέκτησαν την Παρασκευή, μετά από πολλά χρόνια θερμής προσευχής. Η Αγία Παρασκευή μάλιστα γεννήθηκε ημέρα Παρασκευή και έτσι αποφάσισαν να της δώσουν το όνομα της ημέρας που γεννήθηκε. Η ανατροφή της από μικρή ηλικία έγινε με βάση Χριστιανικά πρότυπα. Έτσι από μικρή ηλικία έδειξε ιδιαίτερη κλίση προς το λόγο του ευαγγελίου και ξεχώριζε για τον ενάρετο βίο της. Παρότι το παρουσιαστικό της ήταν ιδιαίτερα θελκτικό και πολλοί εύποροι της εποχής είχαν ζητήσει την όμορφη Παρασκευή σε γάμο, αυτή αρνείτο, προτιμούσε την διακονία των γονιών της και των γειτόνων της, την προσήλωση στην προσευχή και τη μελέτη των Γραφών. Με το πέρασμα μάλιστα των ετών απέκτησε και σημαντική βιβλική κατάρτιση.

Σε ηλικία 20 ετών, η Αγία Παρασκευή έχασε τον πατέρα της. Αυτό στάθηκε σημαντικός παράγοντας στην εξέλιξη της πορείας της διότι πλέον ήταν μόνη και με αρκετά χρήματα ώστε να πραγματοποιήσει φιλανθρωπικό και ιεραποστολικό έργο που ποθούσε. Έτσι εκποιεί όλη της την περιουσία σε φτωχούς και αφιερώνει το χρόνο της στην ανακούφιση των ασθενών. Δίνεται ολοκληρωτικά στην ιεραποστολή, διδάσκει σε σπίτια γυναίκες, μικρά παιδιά, διακονεί αδυνάτους, σπεύδει για τις ανάγκες τις εκκλησίας της Ρώμης.

 Μάλιστα με τον καιρό επέκτεινε τη δράση και σε γειτονικά χωρία και εκκλησίες. Πλησίαζε ιδίως νέες γυναίκες, προκαλούσε συζητήσεις, ομιλούσε για το Χριστό, το παράδειγμά Του. Γρήγορα όμως έφτασε στα αυτιά του Αυτοκράτορα Αντωνίνου οι δραστηριότητες της Παρασκευής, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί ενώπιόν του. Η σεμνή και όμορφη εμφάνιση της στον Αυτοκράτορα μάλιστα λέγεται πως τον εντυπωσίασε. Αλλά και η σύνεσή της, το θάρρος της και η διαύγεια πνεύματος έγιναν αντιληπτά από τον Αντωνίνο, ο οποίος δεν ήθελε να εφαρμόσει τα μέτρα του Ρωμαϊκού νόμου σε βάρος της, όπως ορίζονταν για τους Χριστιανούς. Δοκίμασε πολλές μεθόδους ιδιαίτερα κολακευτικές για γυναίκα, αλλά τελικά έμεινε αμετακίνητη στη θέση της.

Η Παρασκευή τελικά συνελήφθη και οδηγήθηκε σε τιμωρία βασανισμού μέχρι να ομολογήσει την αποστροφή της από το χριστιανισμό. Αρχικά της έθεσαν μια πυρακτωμένη περικεφαλαία στην κεφαλή της. Εν συνεχεία και αφού δε λύγισε, ρίχτηκε στην απομόνωση. Μια οπισθοχώρηση άλλωστε θα σήμαινε μεγάλη νίκη του Αυτοκράτορος και πλήγμα ιδιαίτερα στο γυναικείο Χριστιανικό πληθυσμό που θα έβλεπε τη θερμότερη εκπρόσωπό της να αλλαξοπιστεί. Αυτή όμως αντί να λυγίσει, θεώρησε εξαιρετικό χρόνο την απομόνωση για προσευχή. Μάλιστα το βράδυ άγγελος Κυρίου ενεφανίσθη ενώπιόν της και την ελευθέρωσε από τα δεσμά της. Η Παρασκευή ενώπιον του Αυτοκράτορα πλέον πάλι, έμεινε σταθερή, ο Αντωνίνος κατάλαβε πλέον το μάταιο της προσπάθειάς του και διέταξε σε βασανισμό μέχρι θανάτου. Έτσι την οδήγησαν ενώπιον ενός καζανιού που περιείχε καυτό λάδι. Όμως εδώ αναφέρεται από τον βιογράφο της μέγα σημείο. Πως ενώ εισήχθη στο θερμό λάδι, παρέμενε ανέπαφη. Όταν το άκουσε ο Αντωνίνος δεν πίστεψε σε κάτι τέτοιο και θέλησε ο ίδιος να διαπιστώσει το αληθές, όμως πλησιάζοντας το λέβητα τα μάτια του βλάφτηκαν, όταν η Παρασκευή του έριξε λίγο λάδι στα μάτια, με αποτέλεσμα να τυφλωθεί. Η Παρασκευή όμως με θαυματουργικό τρόπο θεράπευσε τα μάτια του. Έτσι μέχρι και σήμερα θεωρείται προστάτης των ματιών. Μετά το γεγονός ο Αντωνίνος άφησε ελεύθερη την Παρασκευή. Μάλιστα από το γεγονός αυτό και έπειτα ο Αντωνίνος διατήρησε θετική για τη εποχή στάση για τους χριστιανούς και για αυτό του δόθηκε το προσωνύμιο «Ευσεβής». Έτσι η Παρασκευή επέστρεψε στο έργο της κάτι που έδωσε πολύ δύναμη στη χριστιανική κοινότητα, ιδίως δε στις γυναίκες που στο πρόσωπό της έβλεπαν ένα σπουδαίο στήριγμα.

 Όμως σύντομα τον Αντωνίνο διαδέχθηκε ο Μάρκος Αυρήλιος. Μέσα στους πρώτους χριστιανούς που συνέλαβε ήταν και η Παρασκευή. Ο ίδιος, έδωσε εντολή σε δύο έπαρχους να τη βασανίσουν. Ο ένας ονομαζόταν Ασκληπιός, ήταν αυτός που την έριξε σε χώρο που φυλάσσονταν φίδια, τα οποία όμως πέθαναν όταν την πλησίασαν. Ο Ασκληπιός ταράχτηκε, πιθανώς να γνώριζε και αυτά που οι χριστιανοί μεταξύ τους συζητούσαν ή ακόμα να ήξερε τα λεγόμενα για την ίδια τη Παρασκευή. Μετά τα γενόμενα ανέλαβε δράση ο έτερος έπαρχος ονόματι Ταράσιος. Αυτός όμως της απέκοψε την κεφαλήν και έτσι βρήκε τέλος η ζωή της Αγίας και μεγαλομάρτυρος Παρασκευής. Χριστιανοί περιμάζεψαν το λείψανό της και εν καιρώ το τοποθέτησαν στη βάση του θυσιαστηρίου. Η μνήμη της τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 26 Ιουλίου.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος α’.

Τὴν σπουδήν σου τῇ κλήσει κατάλληλον, ἐργασάμενη φερώνυμε, τὴν ὁμώνυμόν σου πίστιν, εἰς κατοικίαν κεκλήρωσαι, Παρασκευὴ Ἀθληφόρε· ὅθεν προχέεις ἰάματα, καὶ πρεσβεύεις ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Η Κοίμηση της Αγίας Άννας

Ἡ Ἁγία Ἄννα, ἡ μητέρα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, καταγόταν ἀπὸ τὴ φυλὴ τοῦ Λευί. Ὁ πατέρας της, ποὺ ἦταν ἱερέας, ὀνομαζόταν Ματθᾶν καὶ ἡ μητέρα της Μαρία. Ἡ Ἄννα εἶχε καὶ δυὸ ἀδελφές, τὴν ὁμώνυμη μὲ τὴ μητέρα της Μαρία καὶ τὴ Σοβήν. Καὶ ἡ μὲν Μαρία εἶχε κόρη τὴ Σαλώμη, ἡ δὲ Σοβῆ τὴν Ἐλισάβετ. Καὶ ἡ Ἄννα τὴν Παρθένο Μαρία.

       Ἡ Ἁγία Ἄννα ἀξιώθηκε νὰ ἔχει τὴ μεγάλη τιμὴ καὶ εὐτυχία νὰ ἀποκτήσει μοναδικὴ κόρη, τὴν μητέρα τοῦ Σωτῆρος τοῦ κόσμου. Ἀφοῦ ἡ Ἁγία Ἄννα ἀπογαλάκτισε τὴν Θεοτόκο καὶ τὴν ἀφιέρωσε στὸ Θεό, αὐτὴ πέρασε τὴν ὑπόλοιπη ζωή της μὲ νηστεῖες, προσευχὲς καὶ ἐλεημοσύνες πρὸς τοὺς φτωχούς.

      Τέλος, εἰρηνικὰ παρέδωσε στὸ Θεὸ τὴ δίκαια ψυχή της, κληρονομώντας τὰ αἰώνια ἀγαθά. Διότι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος διαβεβαίωσε ὅτι «οἱ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιο ἀπελεύσονται». Οἱ δίκαιοι, δηλαδή, θὰ μεταβοῦν γιὰ νὰ ἀπολαύσουν ζωὴ αἰώνια.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε

Ζωὴν τὴν κυήσασαν, ἐκυοφόρησας, Ἁγνὴν Θεομήτορα, θεόφρον Ἄννα· διὸ πρὸς λῆξιν οὐράνιον, ἔνθα εὐφραινομένων, κατοικία ἐν δόξῃ, χαίρουσα νῦν μετέστης, τοῖς τιμῶσί σε πόθῳ, πταισμάτων αἰτουμένη ἱλασμόν, ἀειμακάριστε.

Στην ντάλα του καλοκαιριού μην ξεχνάμε τον Θεό...

O τζίτζικάς έξω δεν λέει να σταματήσει το μονότονο και διαπεραστικό βούισμά του, θυμίζοντας και δηλώνοντας ότι το καλοκαίρι είναι γεγονός. Τα σχολεία κλείνουν, οι εξετάσεις τελειώνουν ή

τελείωσαν και οι εργαζόμενοι νιώθουν σιγά-σιγά την πολυπόθητη άδεια από «όνειρο θερινής νυκτός» ως απτή πραγματικότητα. Με λίγα λόγια, όλα και τα πάντα φωνάζουν διακοπές, χαλαρότητα, ραστώνη και ανεμελιά. Και όντως είναι πολλά τα οφέλη στον άνθρωπο από αυτό το διάλειμμα και την αποχή από την ρουτινά της καθημερινότητας. Οι διακοπές δεν είναι πολυτέλεια αλλά επιτακτική ανάγκη.

Αυτό το καταλαβαίνει μόνο όποιος δεν πήγε διακοπές και συνέχισε την καθημερινότητά του αδιάκοπα, οπότε και ένιωσε κάποια στιγμή να τον συνθλίβουν συμπληγάδες... Και η Εκκλησία μας έχει καταλάβει πόσο σημαντικές είναι οι διακοπές. Για αυτό και πολλές μοναστικές αδελφότητες διργανώνουν εκδρομές προσκυνήματος σε άλλες μονές για να «αλλάζουν παραστάσεις». Και σε επίπεδο ενορίας, όμως, η Εκκλησία σταματάει την ενοριακή δράση – κατηχητικές συνάξεις, κηρύγματα, δραστηριότητες – για να ξεκουράζονται τόσο οι συμμετέχοντες όσο και τα στελέχη της.

Και κάπου εκεί γίνεται η μεγάλη παρεξήγηση και αρχίζουν οι παρεκτροπές. Ναι, είπαμε αποχή από την ρουτίνα και την καθημερινότητα, αλλά αποχή και απο τη νηστεία και τον εκκλησιασμό και την προσωπική προσευχή; Πόσες φορές όλοι μας δεν αφήσαμε την Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία για να πάμε νωρίς στην παραλία και «να μην μας πιάσει η κίνηση»;

Πόσες φορές αναρωτηθήκαμε, αν έχει ο τόπος των διακοπών μας ναό κοντά για τον εκκλησιασμό μας; Πόσες φορές δεν αρτηθήκαμε Τετάρτες και Παρασκευές γιατί «Έλα μωρέ διακοπές είναι...»; Και πόσες φορές παραλείψαμε την προσωπική μας προσευχή; Και ξέρετε τι «φωνάζουν» τα παραπάνω; Κάναμε τον Θεό μας καθημερινότητα και ρουτίνα και μαζί με τα υπόλοιπα Τον ξεχάσαμε και απέχουμε και από Αυτόν. Δεν Τον νιώθουμε προσωπική μας ανάγκη. Στις διακοπές όμως δεν απέχουμε από το φαγητό, από το νερό, από τον ύπνο. Μάλιστα η ποσότητα και η ποιότητά τους συντελεί στην επιτυχία των διακοπών μας – υπάρχουν άραγε καλές διακοπές χωρίς καλό φαγητό και καλόν ύπνο;

 Μάλιστα αν σκεφτούμε προσεκτικά, οι περισσότερες και βαρύτερες αμαρτίες μας έγιναν κατα τη διάρκεια των διακοπών. Φυσική απορία των πραγμάτων θα έλεγε ένας πραγματιστής. Ξεχάσαμε τον Θεό, απομακρυνθήκαμε από τον Θεό και τέλος γίναμε βορά των αμαρτιών μας και των άσχημων πράξεων. Η ενθύμηση του Θεού όμως είναι το οξυγόνο της ψυχής μας και η ζωή της.

Να προσπαθήσουμε λοιπόν, να μην αφήσουμε τώρα στη ζέστη του καλοκαιριού τον Θεό μέσα στην ντουλάπα με το καλό μας το παλτό – εκείνο που φοράμε στην Εκκλησία τις Κυριακές του χειμώνα – αλλά να τον βάλουμε στην καρδιά μας κάτω από το ανάλαφρο καλοκαιρινό μπλουζάκι. Ας προσφέρουμε διακοπές και ανάπαυση στην ψυχή μας κι ας την θρέψουμε με Θεό. Εκεί που θα ηρεμούμε από τις καθημερινές μας έγνοιες, μέσα στην ησυχία και την ξεγνοιασιά του θέρους, να μιλήσουμε στον Θεό περισσότερο. Να Τον αναζητήσουμε πιο έντονα. Όλα Τον μαρτυρούν αρκεί να έχουμε ζωντάνες τις αισθήσεις μας: από την ομορφιά της φύσης μέχρι την ανάσα μας, μέχρι το βάθος του εαυτού μας. Μαζί με τα ανάλαφρα ρούχα, ας ελαφρώσουμε και την ψυχή μας με την εξομολόγηση και ας φύγουμε για τις διακοπές μας με σκοπό να περάσουμε όμορφα, ευλογημένα, αξέχαστα. Ας επιμείνουμε στην καθιερωμένη νηστεία, στην καθημερινή προσευχή μας, στον εκκλησιασμό και στη Θεία Μετάληψη. Ένα όμορφο πνευματικό βιβλίο, το προσκύνημα σε ένα μοναστήρι λαμπρύνουν τις διακοπές μας και τις αρωματίζουν με τη Χάρη του Θεού.

Αν θέλουμε λοιπόν αληθινή ανάπαυση και όχι σκόρπισμα τούτο το καλοκαίρι, ας δούμε την όμορφη θάλασσα και ας δοξολογήσουμε τον Δημιουργό της.

''Πνευματική Πολιτεία''

Η Οσία Πελαγία της Τήνου

Ένα χρόνο μετά την έναρξη της ελληνικής Επανάστασης του 1821, η Παναγία Θεοτόκος εμφανίσθηκε στην ευσεβή μοναχή Πελαγία που εγκαταβίωνε εν ασκήσει στην Μονή Κεχροβουνίου, ψηλά στα βουνά της Τήνου, και της ζήτησε να ειδοποιήσει ένα χωριανό, τον Σταμέλο Κανγαδή, ότι είχε επιλεγεί να βρει την εικόνα της που βρισκόταν θαμ­μένη σε ένα χωράφι και να κτίσει ναό προς τιμήν της. Φοβισμένη και θεωρώντας τον εαυτό της ανάξιο τέτοιας αποκάλυψης, η Πελαγία δεν υπάκουσε.

Η Παναγία της εμφανίσθηκε πάλιν την επόμενη εβδομάδα, αλλά εκείνη την υποδέχθηκε με τις ίδιες αμφιβολίες. Τέλος, στις 29 Ιου­λίου, ενώ προσευχόταν, η Πελαγία είδε την Βασίλισσα των Ουρανών να στέκει μπροστά της, περιβαλλόμενη από θεϊκό φως. Επανέλαβε την εντολή της και την χαιρέτησε με τα λόγια αυτά: «Ευαγγελίζου, γη, χαράν μεγάλην!» Η μοναχή απάντησε με την συνέχεια του ύμνου: «Αινείτε, ουρανοί, Θεού την δόξαν». Στην αρχή της Ακολουθίας του Όρθρου πήγε να αναφέρει το όραμα στην ηγούμενη της, η οποία επιβεβαίωσε την αυθεν­τικότητά του.

Την επομένη μετέβη στο χωριό, πληροφόρησε τον Σταματέλο Κανγαδή και αφού ο επίσκοπος έδωσε την συγκατάθεση και ευλογία του αναγνωρίζοντας ότι επρόκειτο για ένα σημείο της ευσπλαχνίας της Θεοτόκου απέναντι στον δοκιμαζόμενο λαό, σήμαναν οι καμπάνες και οι πιστοί συγκεντρώθηκαν για να πάρουν μέρος στην αναζήτηση. Η σύ­ζυγος όμως του ιδιοκτήτη του χωραφιού που είχε υποδείξει η Θεοτόκος αρνήθηκε να γίνει οτιδήποτε εν τη απουσία, του ανδρός της που έλειπε σε ταξίδι. Την επόμενη νύκτα είδε σε ενύπνιο έναν άνθρωπο με τρομερή όψη που ξεστόμισε φοβερές απειλές στο πρόσωπό της, έτσι ώστε όχι μόνο έδωσε την άδεια να σκαφτεί το χωράφι, αλλά το δώρισε μάλιστα και στον επίσκοπο για την ανέγερση του ναού.

Άνθρωποι από όλο το νησί πήραν μέρος στην ανασκαφή που παρέμεινε άκαρπη για δύο μήνες. Ο κόσμος άρχισε να αποθαρρύνεται, ορισμένοι να αμφιβάλλουν μετά όμως από νέα θαυματουργική παρέμβαση της Θεοτόκου τα έργα ξανάρχισαν. Στις 30 Ιανουαρίου 1823 βρέθηκε μια μεγάλη και υπέροχη εικόνα του Ευαγγελισμού, που ήταν εγκάρσια κομμένη σε δύο μέρη, αλλά που δεν είχε υποστεί φθορές παρά την μακρά παραμονή της μέσα στη γη. Μό­λις αποτάθηκε στον ναό που ανεγέρθηκε στον τόπο εκείνο, άρχισε να ενερ­γεί θαύματα, τόσο πολλά που η εικόνα της Τήνου αποτελεί σήμερα το πλέον ονομαστό προσκύνημα στην Ελλάδα. Στην Μονή Κεχροβουνίου τιμάται ακόμη το κελλί στο οποίο η οσία Πελαγία έλαβε την αποκάλυψη της Παναγίας.

(Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας-Ιούλιος, εκδ. Ίνδικτος, σ. 263-264)

41 χρόνια από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο

Τούτες τις ημέρες συμπληρώνονται 41 χρόνια από την εισβολή των τουρκικών δυνάμεων στην Κύπρο. Και εμείς δεν πρέπει να ξεχνάμε. Δεν πρέπει να ξεχνάμε την ιστορία μας, τόσο τις ένδοξες όσο και τις τραγικές. Και μάλιστα από τις δεύτερες πρέπει να διδασκόμαστε πολλοί περισσότερο μίας και δείχνουν ότι όταν ο Ελληνισμός ήταν διαιρεμένος τότε τον βρίσκουν μεγάλες συμφορές

Το χρονικό της εισβολής

Ήταν 20 Ιουλίου 1974 και ώρα 5 το πρωί. Στην τοποθεσία Πέντε Μίλι αποβατικά σκάφη αποβιβάζουν χιλιάδες Τούρκων στρατιωτών, ενώ παράλληλα τουρκικά αεροσκάφη αρχίζουν βομβαρδισμούς στις περιοχές της Κερύνειας και της Λευκωσίας. Έτσι αρχίζει η εισβολή στην Κύπρος με το κωδικό όνομα “Αττίλας”

Οι κάτοικοι της Μεγαλονήσου, άοπλοι και αιφνιδιασμένοι προσπαθούν να συνταχθούν και να αντιδράσουν στις απίστευτες αγριότητες και ωμότητες των τουρκικών δυνάμεων. Σκοπός του τουρκικού κράτους ήταν η δήθεν αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης, η οποία είχε καταλυθεί λίγες ημέρες πριν με το πραξικόπημα κατά του Αρχιεπισκόπου και Προέδρου της Κύπρου Μακάριου. Αυτό όμως ήταν μία φτηνή δικαιολογία μίας και το δεύτερο σχέδιο “Αττίλας 2”, το οποίο επαναλαμβάνετε στης 15 Αυγούστου, δείχνει τις προθέσεις της Τουρκίας, που δεν είναι άλλες από την κατάληψη και κατοχή εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Απολογισμός της εισβολής

• Κατοχή του 37% των εδαφών της Κύπρου. Μάλιστα το κομμάτι των
  
  κατεχόμενων αποτελεί το 65% της καλλιεργήσιμης γης και το 70% του ορυκτού πλούτου συνολικά της Κύπρου.

• 200.000 Έλληνες της Κύπρου, εκδιώχθηκαν βίαια από τα σπίτια τους παίρνοντας τον δρόμο της προσφυγιάς τόσο για το ελεύθερο κομμάτι της Μεγαλονήσου, όσο και για το εξωτερικό και κυρίως προς την μητέρα Ελλάδα.

• Σε 4.000 ανέρχονται οι νεκροί κατά την διάρκεια της εισβολής.

• 1619 οι αγνοούμενοι οι οποίοι άλλοι εκτελέστηκαν και άλλοι βρέθηκαν αιχμάλωτοι. Για την τύχη των οποίων οι Τουρκία ακόμα και μέχρι σήμερα δεν έχει δώσει κανένα αξιόπιστο στοιχείο.

• Μνημεία, Εκκλησίες και μονές όχι μόνο λεηλατήθηκαν και βεβηλώθηκαν με τον ποίο αισχρό τρόπο. Αλλά και πολλά κειμήλια έγιναν βορά στα κυκλώματα αρχαιοκαπηλίας τα οποία έχουν βάση στην κατεχόμενη Κύπρο.

• Σπίτια κι περιουσίες έχουν καταπατηθεί από τουρκοκύπριους και έποικους οι οποίοι ζουν παράνομα στα εδάφη αυτά.

Η Αγία Μαρκέλλα και η αγάπη των κατοίκων της πόλης μας προς αυτήν

Ο μήνας Ιούλιος είναι γεμάτος από γιορτές, μεγάλων αγίων της Εκκλησία μας, όλους τους τιμάμε και τους ευλαβούμαστε μέσα από τις ακολουθίες που έχουν γραφτεί προς τιμή τους, αλλά και την τέλεσει της Θείας Ευχαριστίας. Δύο όμως από αυτούς κάθε χρόνο στο μέσο του καλοκαιριού τιμάμε και για ένα λόγο παραπάνω, διότι οι ιερές εικόνες τους τοποθετημένες σε μαρμάρινα προσκυνητάρια δέχονται τον ασπασμό και τις δεήσεις τον καθημερινά προσερχομένων για να ανάψουν ένα κερί και να προσκυνήσουν πιστών.

Ένας από αυτούς τους Αγίους είναι και η Αγία Μαρκέλλα της Χίου, της οποίας το προσκυνητάρι βρίσκεται στο κεντρικό κλίτος του Ναού και ακριβώς απέναντι από της εφέστιο εικόνα της Παναγίας Ελεούσης και η οποία εορτάζει αύριο 22 Ιουλίου με την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας. Κάθε χρόνο πολλοί πιστοί και ιδιαίτερα οι καταγόμενοι από το νησί της Χίου, περνάνε για να ανάψουν ένα κερί, να ασπαστούν το εικόνισμα της, ζητώντας τις πρεσβείες της. 

Δεν γνωρίζουμε ακριβώς το σκεπτικό με το οποίο σε αυτή την περίβλεπτη θέση τοποθετήθηκε το προσκυνητάρι της Αγίας Μαρκέλλας και σε πολλούς, ιδίως προσκυνητές εκτός της περιοχής μας δημιουργείται η απορία γιατί η Αγία Μαρκέλλα και όχι η Αγία Βαρβάρα η οποία και είναι η πολιούχος της πόλης. Δεν γνωρίζουμε ποίος δώρισε την εικόνα της, όπως και ποίος ανέλαβε τα έξοδα της κατασκευής του μαρμάρινου προσκυνηταριού το μόνο σίγουρο είναι ότι η ευσέβεια και η αγάπη των εκ της Χίου κατοίκων της πόλης προς της Αγία Μαρκέλλα έστησαν την εικόνα της ως σύμμαχο και προστάτη τους, αλλά και σαν μία συνεχείς υπενθύμιση του όμορφου νησιού του. 

Περιγραφή  της Εικόνας της Αγίας Μαρκέλλας 

Η εικόνα της Αγίας Μαρκέλλα έργο του αγιογράφου Δημητρίου Ρίτσου, βρίσκεται σε μαρμάρινο προσκυνητάρι αριστερά μετά της είσοδο του ναού και απέναντι ακριβώς από το ιερό εικόνισμα της Παναγίας Ελεούσης. Σε αυτή παριστάνεται η Αγία κρατώντας στο ένα χέρι Σταυρό, ενώ με το άλλο δείχνει προς αυτόν, υπενθυμίζοντας μας τα μαρτύρια τα οποία υπέστη για την αγάπη της προς το Νυμφίο Χριστό. Κάτω αριστερά είναι τοποθετημένη η παράσταση της αποτομής της τιμίας κεφάλης της από τον ίδιο της το πατέρα. Βλέπουμε την αγία να βρίσκεται μπροστά από μία παραλία με απότομα βράχια. Είναι η παραλία την Βολισσού της Χίου, όπου έλαβε χώρα το μαρτύριο της. Ενώ πάνω δεξιά βλέπουμε το καράβι, το οποίο και παράλαβε από την θάλασσα την κάρα της Αγίας Μαρκέλλας την οποία έριξε ο παιδοκτόνος πατέρας. 

Η εικόνα βρίσκεται σε περίτεχνο μαρμάρινο προσκυνητάρι πάνω από το οποίο βρίσκονται πέντε καντήλια 

Η Κατασκήνωση της Στεφάνης

Την Παρασκευή 17 Ιουλίου ξεκίνησε η δεύτερη περίοδος της κατασκήνωσης της Ιεράς Μητροπόλεως Νικαίας η οποία απευθύνεται σε κορίτσια της Ε Δημοτικού έως Β΄ Γυμνασίου. Σε ένα πανέμορφο μέρος στην Στεφάνι της Βοιωτίας, σε σύγχρονες εγκαταστάσεις, πρότυπο κατασκευής, νέοι και νέοι από τους 7 δήμους που απαρτίζουν της Ιεράς Μητροπόλεως μας, μέσα από το παιχνίδι, τον αθλητισμό, τις συζητήσεις με τους ιερείς και τα στελέχη της κατασκήνωσης περνούν 10 ημέρες οι οποίες κατά κοινή ομολογία των ίδιων των παιδιών είναι μία από τις ομορφότερες περιόδους της χρονιάς. Ζουν την χαρά της εν Χριστώ ζωής. Μπολιάζουν την καρδιά τους με την πίστη, την ελπίδα και την αγάπη, αξίες που ο σύγχρονός τρόπος ζωής έχει κάνει πολλούς από εμάς να τις ξεχάσουμε 

Και από την ενορίας μας λοιπόν περί τα 20 παιδιά θα γευτούν την χαρά της κατασκηνωτικής ζωής στην Στεφάνη, όπου ο Σεβασμιότατος Ποιμενάρχης μας με πολλή αγάπη προς τους νέους μας, ανακαίνισε εκ βάθρων ύστερα από την καταστρεπτική πυρκαγιά  του 2007 οι οποίες δυστυχώς τότε εκτός του Ιερού Ναού του Αγίου Γεωργίου, κατέκαψε.

Η Ιερά Μητρόπολις Νικαίας και ο Σεβ. Μητροπολίτης μας εδώ και είκοσι χρόνια δείχνει την έμπρακτη αγάπη και το ενδιαφέρον του στη νέα γενιά. Η λειτουργία των κατηχητικών σχολείων, η συχνές επισκέψεις του σε σχολικές μονάδες, αθλητικούς συλλόγους, και η εξωστρέφεια του με το να δέχεται ο ίδιος μαθητές από όλα τα σχολεία της Μητροπολιτικής περιφέρειας στο επισκοπείο και να τα ξεναγεί ο ίδιος, δείχνει την αγάπη του προς αυτά και μας υπενθυμίζει τους λόγους του Κυρίου, ο οποίος κρατώντας ένα παιδί στην αγκαλιά του είπε ότι αν δεν γίνεται σαν και αυτό δεν μπορείτε να εισέλθετε στην Βασιλεία των Ουρανών. 

φωτο: romfea.gr

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ

 

Ο Προφήτης Ηλίας του οποίου την μνήμη εορτάζει αύριο 20 Ιουλίου η Εκκλησία μας είναι ένας από τους λαοφιλείς αγίους του οποίου ο ορθόδοξος Ελληνικός λαός περιβάλει με ιδιαίτερη τιμή και αγάπη. Έζησε εννιακόσια χρόνια πριν την γέννηση του Χριστού, σε μία εποχή που ο λαός του Ισραήλ είχε απομακρυνθεί από την πίστη στον αληθινό Θεό. Ο Βασιλιάς Αχάαβ και η σύζυγός του Ιεζάβελ άνθρωποι σκληροί και ανίθηκοι προσπάθησαν να εισάγουν την λατρεία του ψευτοθεού Βάαλ και δυστυχώς ο λαός τους ακολούθησε ξεχνώντας τον Νόμο και τις εντολές του Θεού. Τότε είναι που εμφανίζεται ο Προφήτης Ηλίας ο οποίος με μεγάλο ζήλο, μεταφέρει τα θεία μηνύματα, ελέγχει την σκληροκαρδία των βασιλέων και του λαού προσπαθώντας μέσα από το κήρυγμά του να αφυπνίσει τις συνειδήσεις τους. Βλέποντας όμως ότι τίποτα δεν αλλάζει παρακαλεί τον Θεό να σταματήσει να βρέχει. Και ο Θεός, ο οποίος ακούει τις προσευχές των δικαίων κλείνει τους κρουνούς του ουρανού για τρία χρόνια και έξι μήνες.

Όπως ήταν φυσικό το μένος των βασιλέων εναντίον του προφήτη ήταν τόσο μεγάλο που είχαν κάνει σκοπό της ζωής τους να βρουν τρόπο για να τον εξοντώσουν. Τότε με εντολή του Θεού ο Προφήτης Ηλία έρχεται στον τόπο που βρίσκεται σήμερα η ιερά μονή του Χοτζεβά οπού ζει μέσα σε μία σπηλιά με τροφή την οποία καθημερινά του έφερνε ένα κοράκι, (σε αυτήν την ίδια σπηλιά αιώνες αργότερα θα έρθει και ο Ιωακείμ και επί σαράντα ημέρες θα προσευχηθεί για την λύση της ατεκνίας του). Με εντολή αργότερα και πάλι του Θεού, ο προφήτης έρχεται στα Σαρπετά της Σιδώνας όπου θα φιλοξενηθεί από μία χήρα.  Η χήρα αυτή περνούσε αρκετά δύσκολες καταστάσεις, όμως εξ αιτίας της φιλοξενίας που πρόσφερε στον Ηλία, το λιγοστό αλεύρι και τα άλλα τρόφιμα που είχε στο σπίτι της καθημερινά πολλαπλασιάζονταν, για όλο το διάστημα που φιλοξενούσε τον προφήτη. Μάλιστα όταν ο γιος της αρρώστησε και πέθανε ο Ηλίας προσευχήθηκε και το παιδί αναστήθηκε.

Όταν έληξε η ανομβρία ο Ηλίας συναντά τον Αχαάβ και του ζητάει να καλέσει στο όρος Κάρμηλος το λαό και τους 450 “προφήτες” του Βάαλ . Εκεί ζήτησε από το λαό και τους προφήτες να πουν εάν θέλουν να λατρεύουν το Θεό ή το Βάαλ. Ο λαός δεν απάντησε και ο Ηλίας ρώτησε τους προφήτες εάν θέλουν να επικαλεστούν εκείνοι το Βάαλ και αυτός τον δικό του Θεό, για να στείλουν φωτιά και να θυσιάσουν ένα μοσχάρι, και όποιος τους άκουγε θα λατρευόταν. Οι προφήτες του Βάαλ δέχθηκαν και ενώ επικαλούνταν το θεό τους δεν έπαιρναν καμιά απάντηση. Ο Ηλίας έφτιαξε το θυσιαστήριο έβαλε το μοσχάρι και μετά την προσευχή του έπεσε φωτιά και έκαψε όχι μόνο το μοσχάρι αλλά και το θυσιαστήριο . Κατόπιν ζήτησε από το λαό να πιάσουν τους ψευδοπροφήτες και να τους κατεβάσουν στο χείμαρρο Κεισών, όπου και τους έσφαξε. Ο Ηλίας μετά  ανέβηκε στη κορυφή του Καρμήλου και ενώ προσευχόταν ο ουρανός σκοτείνιασε και άρχισε να βρέχει δυνατά.

Η Ιεζάβελ όμως γεμάτη οργή ζητά την θανάτωση του προφήτη Ηλία, ο οποίος και πάλι με εντολή του θεού έρχεται στο όρος Χωρήβ (Σινά). Εκεί ο Ηλίας ζει μια μοναδική εμπειρία καθώς δυνατός άνεμος σηκώθηκε, έγινε σεισμός και έπεσε φωτιά και έπειτα άκουσε τον ήχο λεπτού αέρα που ήταν η φωνή του Θεού.

Στενός συνεργάτης του Προφήτη Ηλία ήταν ο Προφήτης Ελισαίος, ο οποίος και τον ακολούθησε ως

μαθητής μέχρι και την στιγμή της εις ουρανούς ανάληψής του. Διότι ο προφήτης Ηλίας δεν γνώρισε φυσικό θάνατο, αλλά ένα άρμα με πύρινα άλογα τον οδήγησε κοντά στον Θεό. Ο προφήτης Ηλίας ονομάζεται ένσαρκος άγγελος διότι έζησε πραγματικά μία ζωή αγγελική και μαζί με τον Μωυσή με τον οποίο πήραν μέρος στο  μεγάλο γεγονός της Θείας Μεταμορφώσεως,  αποτελούν τους κορυφαίους προφήτες της Π.Δ. Χαρακτηρίζεται δε και ως δεύτερος Πρόδρομος, αφού ο ασκητικός τρόπος ζωής του και η δράση του, προσομοιάζουν με αυτό του Τιμίου Προδρόμου, ο οποίος όπως προετοίμασε τον δρόμο για την έλευση του Κυρίου στην γη, έτσι και ο Προφήτης Ηλίας πριν τη Δευτέρα Παρουσία θα έλθει για να προετοιμάσει τον κόσμο για αυτήν την φοβερά και μεγαλη στιγμή. 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ Δ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Κατά την σημερινή Κυριακή η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη των 630 αγίων θεοφόρων πατέρων η οποίοι το 451 συγκρότησαν στην Χαλκηδόνα, πόλη ακριβώς απέναντι από την Κωνσταντινούπολη την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο και στην οποία αντιμετώπισαν την αίρεση του Μονοφυσιτισμού. Η Οικουμενική Σύνοδος είναι το ανώτατο όργανο στο οποίο από κοινού όλοι η εκκλησιαστική πατέρες συναθροίζονται για να επιλύσουν τα προβλήματα που προκύπτουν. Αυτό το λεγόμενο συνοδικό σύστημα είναι άρρητα συνδεδεμένο με την πορεία της Εκκλησία μας. Πρώτοι που συνήλθαν σε σύνοδο ήταν οι Άγιοι Απόστολοι και εν συνεχεία πολλές φορές είτε με τοπικές είτε με οικουμενικές συνόδους οι Πατέρες τις Εκκλησίας μας διατύπωσαν με την καθοδήγηση και το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος τα δόγματα της Εκκλησία μας, αντιμετωπίζοντας έτσι τις διάφορες αιρετικές κακοδοξίες και δίνοντας λύση και σε διάφορα διοικητικά θέματα. Στα χνάρια αυτά βάδισαν και οι σήμερα τιμώμενοι Άγιοι Πατέρες των οποίων η προσφορά προβάλλεται μέσα από την υμνολογία της Εκκλησίας μας. Ακούμε στο σημερινό δοξαστικό των Αίνων ο ιερός υμνωδός να τους χαρακτηρίζει ως: «πολύφωτους αστέρες του νοητού στερεώματος, πάγχρυσα στόματα του Λόγου, θεηγόρους οπλίτες της παρατάξεως Κυρίου, μυρίπνοα άνθη του Παραδείσου». 

Και το Ευαγγελικό ανάγνωσμα της σημερινής Κυριακής, το οποίο είναι απόσπασμα από την Επί του Όρους Ομιλία του Κυρίου, θέλει να μας προβάλει το έργο των Αγίων Πατέρων οι οποίοι φτάνοντας στην θεογνωσία, ως πραγματικοί ποιμένες οδήγησαν το λογικό ποίμνιο της Εκκλησίας ανά τους αιώνες στο ασφαλές λιμάνι της σωτηρίας. Ο Κύριος απέστειλε τους αγίους Αποστόλους σε όλο τον κόσμο για να κηρύξουν τον Ιερό Ευαγγέλιο και να βαπτίσουν στο όνομα της Αγίας Τριαδος όλα τα έθνη. Παρομοίασε τον εαυτό Του με το φως λέγοντας ότι: «Εγώ ειμί το φως του κόσμου· ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία αλλ’ έξει το φως της ζωής» (Ιω. 8,12). Όποιος λοιπόν ακολουθεί των Χριστό, ο πραγματικός χριστιανός, είναι άνθρωπος λουσμένος με την Θεία Χάρη, την οποία όμως δεν πρέπει να κρατά για τον εαυτό του μονάχα. Πρέπει με την ζωή του και τα έργα του να γίνετε φάρος φωτεινός και οδοδείκτης στην ζωή και των υπολοίπων. Για αυτό και ο Χριστός μας λέει: «Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον Πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς». Οι εντολές του Κυρίου έτσι όπως μας παραδίδονται απο το Ιερό Ευαγγέλιο και έχουν αναλυθεί απο τους πατέρες τις Εκκλησίας μας δεν είναι απλά φιλολογικά και φιλοσοφικά κείμενα, αλλά αποτελούν για τον κάθε άνθρωπο κάθε εποχής, αιώνιες αλήθειες οι οποίες δεν παρέρχονται. Κράτη και Αυτοκρατορίες, διαλύονται, πολιτισμοί χάνονται με την πάροδο των αιώνων, αλλά ο Λόγος του Κυρίου μένει εις τους αιώνας. Και όσοι σήμερα λένε ότι οι λόγοι αυτοί στο σύνολό τους δεν μπορούν να εφαρμοστούν στην σημερινή προηγμένη κοινωνία μας είτε λένε ψέματα, είτε εθελοτυφλούν διότι ο ίδιος πάλι ο Κύριο μας λέει ότι εκείνος που θα καταργήσει έστω και μια από τις εντολές αυτές (του Θεού) και διδάξει έτσι τους ανθρώπους θα ονομαστεί ελάχιστος στη Βασιλεία των Ουρανών. Ενώ όποιος τις τηρεί και τις διδάσκει θα κληθεί μέγας στη Βασιλεία των Ουρανών. Και ο Κύριος ότι μας καλεί να πράξουμε δεν είναι ποτέ πάνω απο τις δυνάμεις μας. Χρειάζεται βέβαια αγώνας και μάλιστα μεγάλος. Όμως αυτό δεν είναι το κύριο χαρακτηριστικό του χριστιανού, το οποίο μας υπενθυμίζεται από την αρχή την ζωής μας, όταν κατά την ώρα του βαπτίσματος ως άλλοι αθλητές αλειφόμαστε με το λάδι;

Οι λόγοι του σημερινού Ευαγγελίου βρίσκουν πλήρη εφαρμογή στην ζωή και το έργο των Αγίων Πατέρων, οι οποίοι μέχρι κεραίας ακολούθησαν το θέλημα και τις εντολές του Θεού. Πέρασαν από την θεωρεία στην πράξη. Αγωνίστηκαν για να διαφυλάξουν την ορθή πίστη, αλλά και για έναν κόσμο με ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη και ακριβώς αυτό το παράδειγμά τους πρέπει και εμείς σήμερα να ακολουθήσουμε. 

Η χαρά του Θεού

Ο Άγιος Παΐσιος και η οικονομική κρίση

«Επέβαλαν στήν χώρα μας – λέγει ο πατήρ Παΐσιος – ένα πολύ μεγάλο εξωτερικό δημόσιο χρέος, τόσο μεγάλο πού, όχι μόνο νά μή μπορούμε νά τό ξεχρεώσουμε, αλλά ούτε τούς τόκους αυτού τού δανείου νά μή προλαβαίνουμε• μ᾽ αυτό κατάφεραν, μέ εύλογη δικαιολογία, νά επιβάλουν στό λαό ένα οικονομικό πρόγραμμα εξόντωσης, έως εσχάτων.

Θά επιβάλλουν συνεχώς νέα οικονομικά μέτρα δυσβάσταχτα, φόρους ασήκωτους, καί πάρα πολλά άλλα μέτρα, έτσι ώστε νά κάνουν τόν λαό νά αγανακτήσει. Καί τί θά πετύχουν μ᾽ αυτό; Ακούστε: ο λαός καταπιεζόμενος από τά δυσβάσταχτα οικονομικά μέτρα θά ζητάει κάποια στιγμή νά ξανασάνει, αλλά αυτή τή στιγμή δέν πρόκειται νά τού τήν χαρίσουν ποτέ, παρά μόνον έως ότου σκύψει τό κεφάλι του εντελώς στό έδαφος δηλώνοντας τέλεια υποταγή στό καινούργιο τους σύστημα.

Θά λένε: " Έχετε δίκιο πού διαμαρτύρεστε, όμως έχετε μεγάλο εξωτερικό χρέος καί αυτοί πού έχουν πολλά λεφτά φοροδιαφεύγουν• γιά νά μή σάς επιβάλλουμε άδικα μεγάλους φόρους κ.λπ. πρέπει νά αποδεχτείτε τό τέλειο σύστημα ηλεκτρονικού οικονομικού ελέγχου, έτσι ώστε νά βλέπουμε ποιοί είναι οι νομοταγείς πολίτες καί ποιοί οι φοροφυγάδες".

Ταυτόχρονα θά παρέχουν μέσω τού ηλεκτρονικού οικονομικού συστήματος πολλές διευκολύνσεις καί προτεραιότητες, μέ τίς οποίες θά ξεγελούν τόν κόσμο ότι θ᾽ ανακουφιστεί λίγο οικονομικά»

(Από τό βιβλίο τού ιερομονάχου Χριστοδούλου Αγιορείτου, Σκεύος Εκλογής, Άγιον Όρος 1996, σ. 421).

Ο Βίος του Αγίου Παϊσίου

Ο Γέρων Παΐσιος γεννήθηκε στα Φάρασα της Καππαδοκίας, στη Μικρά Ασία, στις 25 Ιουλίου του 1924. Ο πατέρας του ονομαζόταν Πρόδρομος και ήταν πρόεδρος των Φαράσων, ενώ η μητέρα του λεγόταν Ευλαμπία. Ο Γέροντας είχε ακόμα 8 αδέλφια. Στις 7 Αυγούστου του 1924, μια εβδομάδα πριν οι Φαρασιώτες φύγουν για την Ελλάδα, ο Γέροντας βαφτίστηκε από τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, ο οποίος επέμεινε και του έδωσε το δικό του όνομα «για να αφήσει καλόγερο στο πόδι του», όπως χαρακτηριστικά είχε πει.

Πέντε εβδομάδες μετά τη βάπτιση του μικρού τότε Αρσένιου, στις 14 Σεπτεμβρίου του 1924 η οικογένεια Εζνεπίδη, μαζί με τα καραβάνια των προσφύγων, έφτασε στον Άγιο Γεώργιο στον Πειραιά και στη συνέχεια πήγε στην Κέρκυρα, όπου και τακτοποιήθηκε προσωρινά στο Κάστρο. Στην Κέρκυρα η οικογένειά του έμεινε ενάμιση χρόνο. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Ηγουμενίτσα και κατέληξε στην Κόνιτσα. Εκεί ο Αρσένιος τελείωσε το δημοτικό σχολείο και πήρε το απολυτήριο του «με βαθμό οκτώ και διαγωγή εξαίρετο». Από μικρός συνεχώς είχε μαζί του ένα χαρτί, στο οποίο σημείωνε τα θαύματα του Αγίου Αρσενίου. Έδειχνε ιδιαίτερη κλίση προς τον μοναχισμό και διακαώς επιθυμούσε να μονάσει. Οι γονείς του χαριτολογώντας, του έλεγαν «βγάλε πρώτα γένια και μετά θα σε αφήσουμε».

Εφηβικά χρόνια και ο στρατός

Στο διάστημα που μεσολάβησε μέχρι να υπηρετήσει στο στρατό ο Αρσένιος δούλεψε σαν ξυλουργός. Όταν του παραγγελνόταν να κατασκευάσει κάποιο φέρετρο, ο ίδιος συμμεριζόμενος την θλίψη της οικογένειας, αλλά και τη φτώχεια της εποχής, δεν ζητούσε χρήματα.

Το 1945 ο Αρσένιος κατατάχτηκε στο στρατό και υπηρέτησε σαν ασυρματιστής κατά τον ελληνικό εμφύλιο. Όσο καιρό δεν ήταν ασυρματιστής, ζητούσε να πολεμεί στην πρώτη γραμμή, προκειμένου κάποιοι οικογενειάρχες, να μην βλαφτούν. Το μεγαλύτερο όμως διάστημα της θητείας του το υπηρέτησε με την ειδικότητα του ασυρματιστή. Απολύθηκε από το στρατό το 1949.

Μοναστικός Βίος

Τα πρώτα χρόνια

Ο πατέρας Παΐσιος πρώτη φορά εισήλθε στο Άγιο Όρος για να μονάσει το 1949, αμέσως μετά την απόλυσή του από το στρατό. Όμως επέστρεψε στα κοσμικά για ένα χρόνο ακόμα, προκειμένου να αποκαταστήσει τις αδελφές του. έτσι το 1950 πήγε στο Άγιο Όρος. Η πρώτη μονή στην οποία κατευθύνθηκε και παρέμεινε για ένα βράδυ ήταν Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στις Καρυές. Εν συνεχεία κατέλυσε στη σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος, στο κελί των Εισοδίων της Θεοτόκου. Εκεί θα γνωρίσει τον πατέρα Κύριλλο που ήταν ηγούμενος στη μονή και θα τον ακολουθήσει πιστά.

Λίγο αργότερα αποχώρησε από τη μονή και κατευθύνθηκε στη Μονή Εσφιγμένου. Εκεί τελέσθηκε η τελετή της «ρασοευχής» και πήρε το πρώτο όνομά του που ήταν Αβέρκιος. Και εκεί αμέσως ξεχώρισε για την εργατικότητά του, τη μεγάλη αγάπη και κατανόηση που έδειχνε για τους «αδελφούς» του, την πιστή υπακοή στο γέροντά του, την ταπεινοφροσύνη του, αφού θεωρούσε εαυτόν κατώτερο όλων των μοναχών στην πράξη. Προσευχόταν έντονα και διάβαζε διαρκώς, ιδιαίτερα τον Αββά Ισαάκ.

Το 1954 έφυγε από τη μονή Εσφιγμένου και κατευθύνθηκε προς την Μονή Φιλοθέου, που ήταν Ιδιόρυθμο μοναστήρι όπου μόναζε και ένας θείος του. Η συνάντησή του όμως με τον Γέροντα Συμεών θα είναι καταλυτική για την πορεία και διαμόρφωση του μοναχικού χαρακτήρα του Παϊσίου. Μετά από δύο χρόνια, το 1956, χειροθετήθηκε «Σταυροφόρος» και πήρε το «Μικρό Σχήμα». Τότε ήταν τελικά που ονομάστηκε και «Παΐσιος», χάρη στο Μητροπολίτη Καισαρείας Παΐσιο τον β΄, ο οποίος ήταν και συμπατριώτης του. Ο Γέρων Αυγουστίνος αυτήν την περίοδο απέκτησε στενή σχέση με τον Παΐσιο.

Το 1958, ύστερα από «εσωτερική πληροφόρηση», πήγε στο Στόμιο Κονίτσης. Εκεί πραγματοποίησε έργο το οποίο αφορούσε στους ετερόδοξους αλλά περιελάμβανε και τη βοήθεια των βασανισμένων και φτωχών Ελλήνων, είτε με φιλανθρωπίες, είτε παρηγορώντας τους και στηρίζοντάς τους ψυχολογικά, με αιχμή το λόγο του Ευαγγελίου. Επί 4 έτη έμεινε στην Ιερά Μονή Γενεθλίων της Θεοτόκου στο Στόμιο, όπου αγαπήθηκε πολύ από τον λαό της περιοχής για την προσφορά και τον μετριοπαθή χαρακτήρα του.

Από εκεί πήγε στο Όρος Σινά στο κελί των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης. Ο Γέροντας εργαζόταν ως ξυλουργός και ό,τι κέρδιζε το έδινε σε φιλανθρωπίες στους Βεδουίνους, ιδίως τρόφιμα και φάρμακα.

Επιστροφή στο Άγιο Όρος

Το 1964 επέστρεψε στο Άγιο Όρος, από όπου δεν ξαναέφυγε ποτέ. Η σκήτη η οποία τον φιλοξένησε ήταν η Ιβήρων. Στο διάστημα που παρέμεινε εκεί, και συγκεκριμένα το 1966, ασθένησε σοβαρά και εισήχθη στο Νοσοκομείο Παπανικολάου. Υποβλήθηκε σε εγχείρηση, με αποτέλεσμα μερική αφαίρεση των πνευμόνων. Στο διάστημα μέχρι να αναρρώσει και να επιστρέψει στο Άγιο Όρος φιλοξενήθηκε στην Μονή Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, στη Σουρωτή. Επέστρεψε στο Άγιο Όρος μετά την ανάρρωσή του και το 1967 μετακινήθηκε στα Κατουνάκια, και συγκεκριμένα στο Λαυρεώτικο κελί του Υπάτου.

Από τότε άρχισε να δέχεται πολλές επισκέψεις. Ήδη το όνομά του έχει αρχίσει να γίνεται αρκετά γνωστό μακριά από το Όρος και κάθε λογής βασανισμένοι άνθρωποι οδηγούνταν σε αυτόν, μαθαίνοντας για ένα χαρισματικό μοναχό που ονομάζεται Παΐσιος. Το επόμενο έτος μεταφέρεται στη Μονή Σταυρονικήτα. Βοηθάει σημαντικά σε χειρονακτικές εργασίες, συνεισφέροντας στην ανακαίνιση του μοναστηριού. Συχνά μάλιστα βοηθάει ως ψάλτης στη Σκήτη Τιμίου Προδρόμου το Γέροντα Τύχωνα. Οι δύο γέροντες ανέπτυξαν δυνατή φιλία η οποία τερματίσθηκε με την κοίμηση του Γέρωντα Τύχωνα το 1968. Ο Παΐσιος έμεινε στο κελί του Γέροντα Τύχωνα για ένδεκα έτη μετά την κοίμησή του, πράγμα που ήταν επιθυμία του φίλου του λίγο πριν πεθάνει.

Στην Παναγούδα

Το 1979 αποχώρησε από την σκήτη του Τιμίου Προδρόμου και κατευθύνθηκε προς την Μονή Κουτλουμουσίου. Εκεί εισχώρησε στή μοναχική αδελφότητα ως εξαρτηματικός μοναχός. Η Παναγούδα ήταν μια σκήτη εγκαταλελειμμένη και ο Παΐσιος εργάστηκε σκληρά για να δημιουργήσει ένα κελί με «ομόλογο», όπου και έμεινε μέχρι και το τέλος τη ζωής του. Από την εποχή που εγκαταστάθηκε στην Παναγούδα πλήθος λαού τον επισκεπτόταν. Ήταν μάλιστα τόσο το πλήθος ώστε να υπάρχουν και ειδικές σημάνσεις που επεσήμαναν τον δρόμο προς το κελί του, ώστε να μην ενοχλούν οι επισκέπτες τους υπολοίπους μοναχούς. Επίσης δεχόταν πάρα πολλές επιστολές. Όπως έλεγε ο γέροντας στενοχωρείτο πολύ, γιατί από τις επιστολές μάθαινε μόνο για διαζύγια και ασθένειες ψυχικές ή σωματικές. Παρά το βεβαρημένο πρόγραμμά του, συνέχιζε την έντονη ασκητική ζωή, σε σημείο να ξεκουράζεται ελάχιστα, 2 με 3 ώρες την ημέρα. Εξακολούθησε όμως να δέχεται και να προσπαθεί να βοηθήσει τους επισκέπτες. Συνήθιζε επίσης να φτιάχνει «σταμπωτά» εικονάκια τα οποία χάριζε στους επισκέπτες σαν ευλογία.

Οι ασθένειες του Γέροντα

Το ιστορικό

Το 1966 ο γέροντας νοσηλεύθηκε στο Νοσοκομείο Παπανικολάου λόγω βρογχεκτασιών. Μετά την επέμβαση για την αφαίρεσή τους και λόγω της χρήσης ισχυρών αντιβιοτικών ο γέροντας έπαθε ψευδομεμβρανώδη κολίτιδα, η οποία του άφησε μόνιμα δυσπεπτικά προβλήματα. Κάποια στιγμή, ενώ εργαζόταν στην πρέσσα που είχε στο κελί του, έπαθε βουβωνοκήλη. Αρνήθηκε να νοσηλευτεί και υπέμεινε καρτερικά την ασθένεια, η οποία του έδινε φοβερούς πόνους για τέσσερα ή πέντε χρόνια. Κάποια μέρα σε μια επίσκεψή του στη Σουρωτή, κάποιοι γνωστοί του γιατροί κυριολεκτικά τον απήγαγαν και τον οδήγησαν στο Θεαγένειο νοσοκομείο, όπου και χειρουργήθηκε. Παρά την αντίθεση των γιατρών, ο γέροντας συνέχισε τη σκληρή ασκητική ζωή και τις χειρωνακτικές εργασίες κάτι που επιδείνωσε και άλλο την κατάσταση της υγείας του.

Το τέλος της ζωής του

Μετά το 1993 άρχισε να παρουσιάζει αιμορραγίες για τις οποίες αρνούνταν να νοσηλευτεί λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «όλα θα βολευτούν με το χώμα». Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους ο Παΐσιος βγαίνει για τελευταία φορά από το Όρος και πηγαίνει στη Σουρωτή, στο Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου για τη γιορτή του Αγίου Αρσενίου (10 Νοεμβρίου). Εκεί μένει για λίγες μέρες και ενώ ετοιμάζεται να φύγει ασθενεί και μεταφέρεται στο Θεαγένειο, όπου του γίνεται διάγνωση για όγκο στο παχύ έντερο. Στις 4 Φεβρουαρίου του 1994 ο γέροντας χειρουργείται.

Παρότι η ασθένεια δεν σταμάτησε (παρουσίασε μεταστάσεις στους πνεύμονες και στο ήπαρ), ο γέροντας ανακοίνωσε την επιθυμία του να επιστρέψει στο Άγιο Όρος στις 13 Ιουνίου. Ο υψηλός πυρετός όμως και η δύσπνοια τον ανάγκασαν να παραμείνει.

Στο τέλος του Ιουνίου οι γιατροί του ανακοινώνουν ότι τα περιθώρια ζωής του ήταν δύο με τρεις εβδομάδες το πολύ. Τη Δευτέρα 11 Ιουλίου (γιορτή της Αγίας Ευφημίας) ο γέροντας κοινώνησε για τελευταία φορά γονατιστός μπροστά στο κρεβάτι του. Τις τελευταίες μέρες της ζωής του αποφάσισε να μην παίρνει φάρμακα ή παυσίπονα, παρά τους φρικτούς πόνους της ασθένειάς του.

Τελικά την Τρίτη 12 Ιουλίου 1994 (με το νέο ημερολόγιο) και ώρα 11:30 το βράδυ την ησυχία τάραξε μια δυνατή βροντή! Κατόπιν με συνεχείς αστραπές φωτιζόταν όλο το Άγιον Όρος.

Το απόγευμα εγινε γνωστό ότι ο γέροντας είχε περάσει πιά στην αιωνιότητα.

. 

Ενταφιάστηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Έκτοτε, κάθε χρόνο στις 11 προς 12 Ιουλίου, στην επέτειο κοιμήσεως του Γέροντος, τελείται αγρυπνία στο Ιερό Ησυχαστήριο, με συμμετοχή χιλιάδων πιστών.

Πνευματική Παρακαταθήκη του Γέροντα Παΐσιου

Συγγενείς του

Από τα 9 αδέλφια του π. Παϊσίου ζει σήμερα μόνο ένας στη Κόνιτσα, ο Ραφαήλ. Είναι μεγαλύτερος από το γέροντα. Και παρά τα 93 του χρόνια θυμάται τον ξεριζωμό από την Καππαδοκία, τον αδελφό του, τον γέροντα Παΐσιο μικρό παιδάκι 40 ημερών στην αγκαλιά της μάνας του αλλά και τον άγιο Αρσένιο, τον ιερέα του χωριού αρχηγό στις δύσκολες μέρες του ξεριζωμού. 

Πνευματικοπαίδια του γέροντα

Πολλοί είναι οι άνθρωποι που γνώρισαν το Γέροντα Παΐσιο. Καθένας από αυτούς μπορεί να πει μια ιστορία για το Γέροντα ή να θυμηθεί την απλότητά του. Οι πιο κοντινοί στο Γέροντα Παΐσιο άνθρωποι που ζούνε σήμερα είναι:

Ο πατήρ Παΐσιος ο μαθηματικός που ζει σε ένα κελλάκι κοντά στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου του Αγίου Όρους. Αυτός έλαβε το όνομα του Γέροντα και είναι ο πνευματικός της Μονής του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη Σουρωτή.

Ο ιερομόναχος Αρσένιος και ο μοναχός Ησαΐας που μένουν στο κελλάκι της Παναγούδας όπως ο γέροντας Παΐσιος επιθυμούσε. Οι δύο μοναχοί κρατούν το κελλάκι όπως το είχε ο γέροντας και δέχονται με μεγάλη χαρά όσους επισκέπτονται το σπιτάκι που έζησε ο γέροντας Παΐσιος.

Οι μοναχές της Σουρωτής στη γυναικεία Ιερά Μονή αγίου Ιωάννου του Θεολόγου κατέχουν δύο πολύτιμους θησαυρούς: Τα λείψανα του αγίου Αρσενίου και τον τάφο του γέροντος Παισίου. Στο μοναστήρι της Σουρωτής καθημερινά συρρέουν πολλοί προσκυνητές από ολόκληρο τον κόσμο για να προσκυνήσουν στον τάφο του γέροντος Παισίου.

 Μαρτυρία

Υπάρχουν βεβαίως και πάρα πολλοί άλλοι άνθρωποι που γνώρισαν το Γέροντα Παΐσιο, άκουσαν τη διδασκαλία του, διαπίστωσαν την αγιότητά του, δέχτηκαν τα δώρα της προσευχής του. Όλοι αυτοί ομολογούν πως ο γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης είναι ένας από τους πιο σημαντικούς αγίους ασκητές του 20ου αιώνα.

Γενικά

Ο Γέρων Παΐσιος ήταν ένας πολύ απλός άνθρωπος, ο οποίος πίστευε στο λόγο του Ευαγγελίου, κάνοντας τρόπο ζωής τον μοναστικό βίο και τις διδαχές της ορθόδοξης ασκητικής παράδοσης. Οι εγκύκλιες γνώσεις του περιορίζονταν στο επίπεδο του δημοτικού. Παρ' όλα αυτά ξεχώριζε για την «χαριτωμένη» απλότητά του και την έντονη αγωνία που τον διακατείχε για την βοήθεια των συνανθρώπων του, που αναζητούσαν ένα πνευματικό καθοδηγητή. Ο ίδιος αποτελούσε παράδειγμα ανθρώπου αφιερωμένου στον Θεό, αφαιρώντας τις προσωπικές επιδίωξεις και τα προσωπικά θελήματα. Η υπακοή, η άσκηση, η ταπείνωση, η ευσέβεια, το φιλότιμο και πάνω από όλα η αγάπη και η μακροθυμία, αποτελούσαν τρόπο ζωής για τον ίδιο, αλλά και διδαχές για όσους αποζητούσαν ένα λόγο παρηγοριάς ή κάποια επίλυση προσωπικού προβλήματος.

Διδαχές

Λογισμοί. Μεγάλο βάρος έδινε στον λογισμό ο Γέροντας. Πάντα ανέφερε ότι όλα ξεκινούν από τους καλούς λογισμούς, οι οποίοι αποδιώκουν τους κακούς. Να σκέπτόμαστε θετικά για τον συνάνθρωπο και όχι αρνητικά, γιατί αλλιώς εισέρχεται η πονηριά στον άνθρωπο και η ισχυρογνωμοσύνη. Μάλιστα ανέφερε να μην εμπιστευόμαστε και τους δικούς μας λογισμούς και να δίνουμε χώρο στο θέλημα του Θεού, γιατί όποιος κάνει κάτι τέτοιο βγαίνει πάντα κερδισμένος.

Φιλότιμο. Ο Γέροντας διαρκώς ανέφερε οτι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν και αρχοντική αγάπη. «Ό,τι προσφέρουμε ή κάνουμε», έλεγε «πρέπει να γίνεται φιλότιμα και όχι αναγκαστικά και συμφεροντολογικά. Να μην ακολουθούμε από φόβο αλλά να έχουμε θέληση και καλή προαίρεση, όπως και ο Χριστός όταν ήρθε σε αυτόν τον κόσμο».

Θεία Δικαιοσύνη. Ανέφερε διαρκώς πως αν ο άνθρωπος θέλει να ομοιάσει στους Αγίους πρέπει να εφαρμόζει την Θεία δικαιοσύνη και όχι την ανθρώπινη. Η ανθρώπινη δικαιοσύνη κατά τον Γέροντα είναι τυφλή και υπάρχει για να αποτρέπει τους κακούς και πονηρούς ανθρώπους. Η Θεία δικαιοσύνη όμως στοχεύει να εξυπερετεί τον αδύναμο άνθρωπο και αυτούς που έχουν ανάγκη. Όταν εφαρμόζουμε την Θεϊκή δικαιοσύνη τότε αποφεύγουμε τις έριδες, τις κατακρίσεις και τις διαφορές με τους συνανθρώπους μας.

Θεία Πρόνοια. Η Θεία πρόνοια είναι ανεξιχνίαστη και ανεξερεύνητη, στοχεύει στη σωτηρία του ανθρώπου και την αιώνια ζωή. Επεσήμανε πως δεν πρέπει συνέχεια να μεριμνούμε για τα « βιοτικά » πράγματα, γιατί ο Θεός προνοεί έτσι ώστε να μας δίνει αυτό που ποθούμε, πολλές φορές πριν καν το ζητήσουμε, αρκεί το μυαλό μας να βρίσκεται σε Αυτόν και να προσευχόμαστε. Όταν συμβαίνει κάτι άσχημο σε κάποιον είναι παραχώρηση από το Θεό και όχι σταλμένο απο αυτόν, έτσι ώστε να εκπαιδεύσει του ανθρώπους ένεκα της οικονομίας Του.

Ταπείνωση. Η ταπείνωση για το γέροντα ήταν το θεμελιώδες στοιχείο της σωτηρίας του ανθρώπου και γενικότερα το στοιχείο το οποίο επιφέρει τις καλές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Ανέφερε μάλιστα οτι ο Θεός «αδυνατεί» να βοηθήσει όταν ο άνθρωπος δεν ταπεινώνεται και προσπαθεί τότε με κάθε τρόπο να επιφέρει την ταπείνωση, μέσω των παθών. Χωρίς ταπείνωση, συνέχιζε, δεν επέρχεται η Θεία Χάρις, κλείνουμε την καρδιά μας από το Χριστό και ό,τι αρχικά «κερδίζουμε» γρήγορα το ξαναχάνουμε.

Υπακοή. Η πλήρης υπακοή, σύμφωνα με το γέροντα επιφέρει την ταπείνωση που είναι η αρχή όλων των καλών. «Να υπακούμε και όταν αδικούμαστε, γιατί ο Θεός ανταποδίδει την υπομονή στην αδικία» συχνά έλεγε. «Σήμερα όλοι είναι ανυπόμονοι, οι υπομονετικοί όμως σύμφωνα με το Χριστό θα κερδίσουν την βασιλεία των ουρανών», κατέληγε.

Προφητείες. Ο Γέροντας πραγματοποίησε και αρκετές προφητείες. Δυστυχώς όμως πολλοί καπηλεύτηκαν τις διδαχές του γέροντος, λέγοντας πολλά πράγματα, είτε για ίδιον ώφελος, είτε για εθνικά φρονήματα, που ο ίδιος ποτέ δεν ενέφερε, κάτι που τον λυπούσε ενώ ήταν ήδη εν ζωή. Οι περισσότερες από αυτές αφορούσαν τα τεκταινόμενα που έχουν να κάνουν με την Κωνσταντινούπολη, επεξηγήσεις πάνω στις προφητείες του Κοσμά του Αιτωλού αλλά και περί Αντιχρίστου.

Ιερά Αγρυπνία για τον Όσιο Παΐσιο τον Αγιορείτη

Σήμερα Κυριακή 12 Ιουλίου 2015 και ώρα 8.30μ.μ. θα τελέσουμε επ' ευκαιρία της εορτής του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτη Ιερά Αγρυπνία. Θα ψάλλουμε την Ιερά Παράκληση του Αγίου, τον Μεγάλο Εσπερινό μετ' Αρτοκλασίας, τον Όρθρο και την Θεία Λειτουργία. 

Τα Λειτουργικά Βιβλία της Εκκλησίας μας

Λειτουργικά βιβλία είναι αυτά που χρησιμοποιούνται για την τέλεση των ιερών ακολουθιών. Είναι τα εξής:

Το Ωρολόγιο Στο βιβλίο αυτό περιέχονται οι ακολουθίες του Νυχθημέρου, όλων δηλαδή αυτών που τελούνται κατά την διάρκεια της ημέρας, τις ακολουθίες των Χαιρετισμών και των Παρακλήσεων της Θεοτόκου, την Ακολουθία της Θείας Μετάληψης, τα απολυτίκια των αγίων και των εορτών όλου του έτους κ.α

Το Ψαλτήριο: Περιλαμβάνει τους 150 ψαλμούς του Δαβίδ, οι οποίοι είναι χωρισμένοι σε 20 καθίσματα και διαβάζονται καθημερινά στην ακολουθία του Όρθρου.

Το Ιερατικό: Είναι το βιβλίο το οποίο περιέχει τις Θείες Λειτουργίες του Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου και του Μεγάλου Βασιλείου, καθώς και την ακολουθία της Προθέσεως.

Το Μέγα Ευχολόγιο: Περιέχει όλες τις ακολουθίες και ευχές που τελούνται και διαβάζονται σε διάφορες περιστάσεις.

Το Ευαγγέλιο: Περιλαμβάνει τις περικοπές από τους τέσσερις Ευαγγελιστές που διαβάζονται κατά την διάρκεια όλου του έτους, Κυριακές, καθημερινές, εορτές, ξεκινώντας από την Κυριακή του Πάσχα

Ο Απόστολος: Περιέχει τις αποστολικές περικοπές όλου του χρόνου.

Τα Μηναία: Ένα για κάθε μήνα στα οποία περιλαμβάνονται οι ύμνοι των σταθερών εορ΄των όλου του έτους.

Η Παρακλητική: Το λειτουργικό βιβλίο που περιέχει τους ύμνους του Εσπερινού, Μεσονυκτικού Όρθρου, όλων την ημερών της εβδομάδας, χωρισμένοι στους οκτώ ήχους της Βυζαντινής Μουσικής.

Το Τριώδιο: Περιέχει τους ύμνους των κινητών εορτών του έτους από την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου μέχρι το Μέγα Σάββατο.

Το Πεντηκοστάριο: Περιέχει τους ύμνους των κινητών εορτών από την Κυριακή του Πάσχα μέχρι την Κυριακή των Αγίων Πάντων.

Οι άγιοι μάρτυρες Φιλήμονος, Άρχιππος, Ονήσιμος

Οι τρις αυτοί άγιοι της Εκκλησίας μας, αποτελούν  υπόδειγμα  αγάπης και πίστης προς τον Κύριο, αλλά και θερμοί κήρυκες του Ευαγγελίου. 

Όταν διατάχθηκαν ώστε να αρνηθούν την πίστης τους στον Χριστό, ομολόγησαν αυτή με παρρησία, χρησιμοποιώντας τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, τα οποία και βρίσκουμε στην προ Ρωμαίους Επιστολής. “Κανείς από εμάς που πιστεύουμε δε ζει για τον εαυτό του και κανείς δεν πεθαίνει για τον εαυτό του. Διότι και αν ζούμε, ζούμε για να δουλεύουμε στον Κύριο, και αν πεθαίνουμε, πεθαίνουμε υποτασσόμενοι στο θέλημα του Κυρίου. Και αν λοιπόν ζούμε και αν πεθαίνουμε είμαστε κτήματα του Κυρίου. 

Με αυτά τους τα λόγια τα οποία μας υπενθυμίζουν αυτά του μεγάλου Αποστόλου Παύλου οι σήμερα τιμώμενοι άγιοι παρέδωσαν την αγία τους ψυχή στον Κύριο. Ο μεν Φιλούμενος επάνω σε σταυρό, ο Άρχιππος από τα τραύματα έπαθε συρόμενος πίσω από ένα άλογο και ο δε Ονήσιμος με τον δια ξίφους αποκεφαλισμό του. 

Ας είναι οι τρις αυτοί άγιοι μία υπόμνηση σε όλους μας, που μέσα στον ξέφρενο τρόπο της ζωή μας τρέχουμε για να αποκτήσουμε υλικά αγαθά, δόξα, χρήμα, ότι τίποτα δεν μας ανήκει σε αυτή την ζωή. Τα πάντα ακόμα και η ψυχή μας ανήκει στον Κύριο και για αυτό πρέπει να αγωνιζόμαστε τον καλό αγώνα, με σκοπό να κερδίσουμε άξια τον παράδεισο.