Η Οσία Υπομονή

Ἡ Ὁσία Ὑπομονὴ καταγόταν ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη. Ἦταν ἡ «Ἑλένη ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ πιστὴ Αὐγούστα…» καὶ αὐτοκρατόρισσα Ρωμαίων ἡ Παλαιολογίνα. 

Ἦταν ἡ σύζυγος τοῦ αὐτοκράτορος Μανουὴλ Β’ τοῦ Παλαιολόγου (1391 – 1425 μ.Χ.) καὶ μητέρα δύο, στὴ συνέχεια, αὐτοκρατόρων, τοῦ Ἰωάννου Η’ Παλαιολόγου καὶ τοῦ Κωνσταντίνου τοῦ ΙΑ’ Παλαιολόγου, τοῦ τελευταίου βυζαντινοῦ ἡρωικοῦ ἐθνομάρτυρος αὐτοκράτορα.

Ὁ ἱστορικὸς Χρυσολωρᾶς γράφει γιὰ τὸν αὐτοκράτορα Μανουὴλ Β’ καὶ τὴ σύζυγό του Ἑλένη, τὴν μετέπειτα Ὁσία Ὑπομονή: τοὺς διέκρινε «ὁσιότης μὲν εἰς Θεόν, δικαιοσύνη δὲ πρὸς ἀνθρώπους καὶ ἐπὶ πλέον κατοικοῦσε μέσα τους ὁ ἔρως πρὸς τὸν Χριστόν». Ἦταν ἕνα ζεῦγος, ποὺ ἐνῶ περνοῦσε ἀπὸ συνεχεῖς φοβερὲς ἐξωτερικὲς φουρτοῦνες, ὅμως μεταξύ του εἶχε συνευδοκία, δηλαδὴ κάτι περισσότερο ἀπὸ ὁμοφροσύνη καὶ ἀλληλοκατανόηση. Ἦταν «ἁγία Δέσποινα» (=ἁγία ἀρχόντισσα), κατὰ τὸν ἱστορικὸ Γεώργιο Φραντζῆ, «καλὴ κἀγαθὴ ψυχή», κατὰ τὸν Πλήθωνα.

Ἦταν στήριγμα τοῦ συζύγου της, διότι εἶχε μεγάλη πίστη καὶ μεγάλη ὑπομονή. Τοὺς υἱούς της τοὺς ἀνέτρεφε μὲ παιδεία καὶ νουθεσία Κυρίου, ὥστε νὰ εἶναι πάντοτε μονιασμένοι καὶ στὴν καρδιά τους νὰ βασιλεύει ἡ πίστη καὶ κάθε ἀρετή. Ἀπὸ αὐτοὺς δύο ἔγιναν αὐτοκράτορες, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ὁ ἕνας, ὁ Κωνσταντίνος ὁ ΙΑ’, ἔγινε θρύλος καὶ ἔμπνευση στὸ Ἑλληνικὸ Γένος.

Τὰ ἄλλα τέσσερα ἔγιναν ἡγεμόνες στὴν Πελοπόννησο καὶ τὴν Θεσσαλονίκη. Ἀπὸ αὐτοὺς οἱ τρεῖς ἔγιναν στὸ τέλος μοναχοί. Οἱ δύο θυγατέρες της σὲ παιδικὴ ἡλικία ἀπεβίωσαν.

Ὅταν πέθανε ὁ σύζυγός της, ἡ Ἁγία ἔγινε μοναχὴ σὲ ἕνα μοναστήρι ἔξω ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἔλαβε τὸ ὄνομα Ὑπομονή. Μετὰ εἴκοσι πέντε χρόνια μοναχικῆς ζωῆς κοιμήθηκε ὁσίως μὲ εἰρήνη τὸ 1450 μ.Χ., τρία χρόνια πρὶν τὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως.Ὁ γνωστὸς λόγιος τῆς ἐποχῆς ἐκείνης Γεώργιος Γεμιστός ἢ Πλήθων γράφει γι’ αὐτὴν ὅτι διέθετε «σύνεσιν καὶ τελείαν σοφρωσύνην» σὲ τέτοιο βαθμὸ τελειότητος ποὺ λίγες μοναχὲς τὴν ἔφθαναν.Καὶ πρὶν γίνει μοναχὴ ἀναφέρει ἕνας ἄλλος σύγχρονός της ἦταν τὸ καύχημα γιὰ τὸν ἄνδρα της καὶ τὰ παιδιά της, ἀλλὰ καὶ καύχημα γιὰ τὸν λαὸ τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ὁ Πλήθων γράφει ἀκόμα ὅτι: «Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ βρεῖ κανεὶς ὅμοια μ’ αὐτὴν γυναίκα, ἀνάμεσα σὲ ἄλλες ποὺ ἔχουν τὰ ἴδια ἀξιώματα, οὔτε ἄλλη μὲ τόσα χαρίσματα καὶ τόσες ἐνάρετες πράξεις».

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ.κ Αλέξιος στην Θεία Λειτουργία της Αναλήψεως.

Η σημασία της πίστης στην αγάπη του ζευγαριού.

Υπάρχουν αγάπες εγωιστικές, αγάπες τυφλές, αγάπες, που διαφθείρουν και καταστρέφουν, γιατί στο βάθος τους κρύβουν το στοιχείο της φθοράς και της ανθρώπινης ανεπάρκειας, όσο κι αν προβάλλονται ως αγνές και καθαρές κρινόμενες με ανθρώπινα μέτρα.

Δεν φτάνει δυστυχώς μόνο η καλή διάθεση και ο συναισθηματισμός μας να αγαπούμε. Στην απόλυτη εκτίμηση της ανθρώπινης αυτάρκειας πέφτουν πολλοί στηριζόμενοι στην αγνότητα των προθέσεών τους, όπως υποστηρίζουν. Παίρνουμε το παράδειγμα του ισχυρισμού δύο νέων, που έχουν ισχυρότατο το αίσθημα αμοιβαίας αγάπης. Αφού αγαπούμε, λένε, ο ένας τον άλλο, γιατί να ζητήσουμε άλλη βοήθεια; Αυτή η αγάπη μας καθαγιάζει τον δεσμό μας. Η προαίρεσή μας είναι τόσο καθαρή και τόσο αμοιβαία!

Το ίδιο περίπου λένε και άλλοι αναφερόμενοι σε άλλους δεσμούς ή σχετικές δραστηριότητες. Όμως δεν συμφωνεί η πραγματικότητα με αυτούς τους ισχυρισμούς, τους οποίους σύντομα διαψεύδει.

Όσο αγνές και αν είναι οι προθέσεις μας, όσο ανιδιοτελής και αν είναι η θέλησή μας για την επιτυχία κάποιου ωραίου και ευγενικού σκοπού, και δεν αμφιβάλλουμε γι’ αυτό, δεν είναι αρκετές αυτές οι διαβεβαιώσεις να προφυλάξουν από την εκλογή λανθασμένου δρόμου, από την υπερεκτίμηση των ανθρώπινων δυνατοτήτων, από τυχόν εκτροχιασμό και κατάληξη από αγάπη σε μη-αγάπη ή, σε αδιαφορία ή ακόμα και μίσος!

Πού πήγε η προηγουμένως υποστηριζόμενη αυτάρκειά της; Αυτό δεν καταβοά η θλιβερή πραγματικότητα; Αναφέρω ενδεικτικά τον τρομακτικό αριθμό διαζυγίων και το δράμα των ζευγαριών, που για διάφορους λόγους δεν πραγματοποιούν το διαζύγιο, αλλά έχουν μεταβάλει την οικογένεια σε ξενοδοχείο παραμονής κάτω από κοινή στέγη, ενώ οι καρδιές απέχουν μίλια μακρυά μεταξύ τους.

Κάποτε όμως αυτά τα ζεύγη ξεκίνησαν με ωραίες προοπτικές και ελπίδες, αλλά με μόνα τα δικά τους εφόδια, για να καταλήξουν πολύ σύντομα ή και με παρέλευση κάποιου χρόνου στο δράμα, που λέγεται καταστροφή μιας οικογένειας με όλες τις τραγικές συνέπειες που αυτή συνεπάγεται.

Σκοντάφτουν όλες αυτές οι περιπτώσεις στην ανθρώπινη ατέλεια και ανεπάρκεια. Αγάπη αληθινή και διαρκή και ανθεκτική στα χτυπήματα των περιστάσεων, μόνον ο Θεός, που είναι η πηγή της αγάπης, μπορεί και να την εμπνέη διαρκώς, να την τροφοδοτή και να ανανεώνη τη φρεσκάδα της και να την κάνη ικανή να νικάη τον χρόνο και την γήρανση του εξωτερικού άνθρωπου.

(Αποσπάσματα από το κείμενο: Εμείς και η Αγάπη μας (π. Ευσεβίου Βίττη)

Η Βάπτιση δεν είναι γιορτούλα, είναι Μυστήριο μεγάλο.

Η προετοιμασία
Συνήθως οι φροντίδες που απορροφούν όλο το ενδιαφέρον αφορούν τις προετοιμασίες για πολύ δευτερεύοντα ζητήματα και μας διαφεύγει η προετοιμασία για το ίδιο το Μυστήριο.

Προετοιμαστείτε για το μεγάλο γεγονός. Εμβαθύνετε στο νόημα του Μυστηρίου μέσα από την ανάγνωση ενός από τα τόσα αξιόλογα βιβλία που υπάρχουν.

Προσευχηθείτε θερμά για τον κορυφαίο αυτό σταθμό της ζωής του παιδιού σας. Επιδιώξτε να εξομολογηθείτε στον πνευματικό σας και ετοιμαστείτε να κοινωνήσετε στη θεία Λειτουργία εκείνης της ημέρας. Η πρώτη Εκκλησία όριζε ως ημέρα νηστείας την παραμονή του Βαπτίσματος.

Η Θεία Κοινωνία
Πολλοί χριστιανοί ζητούν μετά τη βάπτιση να κοινωνήσουν το νήπιο. Έτσι όμως όπως γίνεται σήμερα το βάπτισμα, εκτός θείας Λειτουργίας, αυτό δεν είναι δυνατό να γίνει.

Πολλοί γονείς συνηθίζουν να το κοινωνούν τις επόμενες τρεις ή επτά Κυριακές και νομίζουν ότι αρκεί αυτό. Οι ίδιοι οι γονείς και ο ανάδοχος δεν κοινωνούν, ή ακόμη χειρότερα, οι ίδιοι έχουν να κοινωνήσουν από όταν ήταν συνομήλικοι με το βρέφος!

Όμως η μετοχή όλων στη θεία Κοινωνία είναι έκφραση του γεγονότος ότι είμαστε χριστιανοί και ανήκουμε στη συγκεκριμένη κοινότητα-ενορία. Δεν είναι καλή και ευσεβής συνήθεια για τα μωρά.

Είναι φανέρωση της συνειδητής ή όχι σχέσης μας με την Εκκλησία.

Και κάτι ακόμη. Το Βάπτισμα δεν είναι ληξιαρχικό συμπλήρωμα στα στοιχεία της οικογενειακής μας κατάστασης αλλά απόφαση ζωής κατά τον τρόπο που υποδεικνύει ο Χριστός.

Δηλαδή αυτός που βαπτίζεται αποφασίζει να ζήσει τηρώντας το θέλημα του Χριστού και τις εντολές Του, αφού Τον εμπιστεύεται-πιστεύει (τον Χριστό) και τον έχει Κύριο της ζωής του και Ζωή του.

Χωρίς αυτά, το Βάπτισμα μένει νεκρός τύπος που δεν τον αφήνουμε να ζωογονήσει την καρδιά μας και να την κάνει η χάρη του Θεού πηγή χαράς και ειρήνης και για μας τους ίδιους και για τους δικούς μας.

Τα Βαπτιστικά
Ειδικά καταστήματα πωλούν τα βαπτιστικά και οι γονείς με τον ανάδοχο τα διαλέγουν. Ωστόσο συμβαίνουν κι εδώ πράγματα απαράδεκτα, έξω από το ήθος της Εκκλησίας, που μάλιστα προσεγγίζουν πολλές φορές την ειδωλολατρία.

Οι προσκλήσεις. Όταν προσκαλούμε σε ένα μυστήριο της Εκκλησίας όπως είναι το Βάπτισμα, ανάλογο πρέπει να είναι και το προσκλητήριό μας. Η μορφή του. Το περιεχόμενό του.

Δυστυχώς πολλά προσκλητήρια δείχνουν ματαιοδοξία στη μορφή τους και ασυγχώρητη ελαφρότητα στο περιεχόμενό τους. Οφείλουμε να προσέξουμε. Το προσκλητήριο θα πρέπει να δείχνει τη χριστιανική μας αντίληψη για το Βάπτισμα, στο οποίο προσκαλούμε συγγενείς και φίλους.

Τα δώρα.

Υπάρχει η συνήθεια να προσφέρουμε κάτι (μπομπονιέρες) ως αναμνηστικό στους καλεσμένους μας. Κι εδώ ενεργούμε ως χριστιανοί. Και επιλέγουμε αναμνηστικά που έχουν κάποια σχέση με το μυστήριο.

Καινοφανείς και απαράδεκτες είναι οι επιλογές ορισμένων γονέων -θύματα κι αυτοί της εμπορευματοποίησης των πάντων- που προσφέρουν αναμνηστικά, τα οποία δεν έχουν καμιά σχέση με την Εκκλησία.

Τα ρούχα του νεοφώτιστου. Σύμφωνα με τον συμβολισμό της Εκκλησίας είναι λευκά. Το λευκό χρώμα, όπως σημειώσαμε, συμβολίζει την καθαρότητα, το Άγιο Πνεύμα που έλαβε ο νεοφώτιστος.

Σεβαστείτε αυτόν τον ιερό συμβολισμό και μην παρασύρεστε από ενδυματολογικές επιλογές που είναι άσχετες με το νόημα του μυστηρίου και τη σεβάσμια παράδοση της Εκκλησίας μας.

Τα μαρτυρικά.

Είναι ο Σταυρός ή η εικόνα της Παναγίας. Τίποτε άλλο. Δυστυχώς έχει παρατηρηθεί να καρφιτσώνονται στα πέτα των προσκεκλημένων διάφορα αντικείμενα από… στρουμφάκια μέχρι κόκκαλα, δόντια, μάτια ή άλλα χαϊμαλιά, που δεν έχουν καμιά σχέση με την Εκκλησία και παραπέμπουν σε προλήψεις και δεισιδαιμονίες.

Ακόμη και ο σταυρός που φέρνουν για το παιδί, πολλές φορές μόνο σταυρό δεν θυμίζει. Είναι ασέβεια στην οποία δεν πρέπει από επιπολαιότητα να παρασυρόμαστε.

Το λάδι.

Με αυτό χρίει ο ιερέας το παιδί πριν τη βάπτιση. Αποβλέπει στην προστασία του από κάθε δαιμονική ενέργεια. Με το ίδιο λάδι αλείφει το παιδί και ο ανάδοχος.

Να είναι αγνό ελαιόλαδο και όχι νοθευμένο σπορέλαιο, σαν αυτά που πωλούν στα καταστήματα βαπτιστικών. Ό,τι χρησιμοποιούμε στη λατρεία πρέπει να είναι το καλύτερο.

Ο στολισμός.

Το Βάπτισμα δεν είναι παιδική γιορτούλα που πρέπει να διακοσμηθεί ανάλογα! Δεν είναι υπόθεση λουλουδιών, μπαλονιών και φωτογράφων. Δεν πρόκειται να διακοσμήσουμε περιβάλλον και να απαθανατίσουμε περιστατικό της ζωής, αλλά να τελέσουμε το μυστήριο της ένταξης καινούργιου μέλους στο σώμα της Εκκλησίας του Χριστού.

Του Μητροπολίτη Αργολίδος Νεκταρίου

Εμείς και οι άλλοι.Ποιοί είμαστε εμείς και ποιοί είναι οι άλλοι;

π. Εφραίμ Παναούση

 

Είδα μία φωτογραφία με  «φιλάθλους» που μου θύμισαν τον πόλεμο στη Συρία. Άνθρωποι με μίσος στρατευμένο για τον άλλον που δεν τον ήξεραν, με μόνο του αμάρτημα, ότι ήτανε «άλλος»

Εμείς και οι άλλοι. Ποιοί είμαστε εμείς και ποιοί είναι οι άλλοι;

Μήπως είναι κάποιος από τους δυο που δεν λέγεται Κώστας ή Χρήστος ή Παναγιώτης. Μήπως δεν έχει τον ίδιο πονοκέφαλο από τον ΕΝΦΙΑ και τις περικοπές,Μήπως κάποιου τα χρήματα περισεύουν να στέλνει τα παιδιά σε φροντιστήρια.

Τι τους κάνει τελικά τους ανθρώπους να μην αντέχουν  ο ένας τον άλλον τον άλλον .

Ταυτίζόμαστε με τον εαυτό μας και τις προτιμήσεις του. Μας αρέσουν οι επιλογές μας και δεν βρίσκουμε λόγο να τις αλλάξουμε. αι ξαφνικά εμφανίζεται ένας άλλος που δεν του αρέσουν αυτά που αρέσουν σε εμάς .

Στις παλιές μονομαχίες τιμής λέγανε «ή εγώ ή αυτός».

Τόσα χρόνια περάσανε κι ακόμα ο κόσμος δεν μας χωράει και τους δυό.

Τι φταίει; Τι άλλο. Ο εγωισμός μας που μας τυφλώνει και θαρούμε πως βλέπουμε κι όλας.Που πιστεύουμε πως δεν μπορεί να κάνει κάτι σωστό και ο άλλος.

Μη θαρρείς πως μόνο στις κερδίκες βλέπεις τους εμφυλίους σπαραγμούς. Και στις οικογένειες έτσι κάνουμε. Εγώ σωστός. Ο άλλος πάντοτε λάθος.

Φαντάσουν πόση ζωή στερείς από τον ευατό σου, πόση χαρά που θα μπορούσες να εισπράξεις και να δώσεις .

Άλλαξε θέση, έλα από δω που βλέπεις τον εσαι με ταυτό σου, όπως σε βλέπει ο άλλος. Μην νομίζεις ότι έχεις την μόνη εκδοχή. Μην πνίγεσαι στο «δίκιο σου» μέσα.

Γιατί θα έρθει καιρός που θα γεράσεις με το δίκιο σου κι όπως έχεις φροντίσει να τους διώξεις όλους από γύρω σου, δεν θα έχεις με ποιον να το μοιραστείς.

Πηγή: Εκδόσεις Χρυσοπηγή

Άγιος γέροντας Παΐσιος: Η προσευχή για τους αρρώστους.

Άγιος γέροντας Παΐσιος

Διαβάστε τι λέει ο Άγιος γέροντας Παΐσιος για την προσευχή υπέρ των αρρώστων και την ωφέλειά της.

– Γέροντα, παρακαλέσαν να σας πούμε να προσευχηθείτε για ένα άρρωστο παιδάκι και ρωτούν αν θα γίνει καλά. Τι να τους πούμε;

– Πέστε τους: «Ο» Γέροντας θα προσευχηθεί. Ο Χριστός αγαπάει το παιδί και θα κάνει ό,τι είναι για το καλό του. Αν δη ότι το παιδί, όταν μεγαλώσει, θα γίνει καλύτερο, θα ακούσει την προσευχή του. Αν δη όμως ότι αργότερα δεν θα είναι σε καλή πνευματική κατάσταση, τότε, επειδή το αγαπάει, θα το πάρει». «Ζήτησε, λέει, και θα σου δώσω». Αλλά θα μου το δώσει ο Θεός, αν εγώ είμαι δοσμένος στον Θεό· αλλιώς, τι να μου δώσει την ζωή, για να ξεφύγω; Εγώ χαίρομαι, είτε γίνει καλά είτε πεθάνει ένας άρρωστος για τον οποίο προσεύχομαι.

– Γέροντα, είναι καλό να προσευχόμαστε για την υγεία μας;

– Καλύτερα είναι να ζητούμε από τον Θεό να ελευθερωθούμε από τα πάθη μας. Να ζητούμε δηλαδή πρώτα την Βασιλεία του Θεού. Αν παρακαλούμε τον Θεό να μας κάνει καλά, τρώμε την ουράνια περιουσία. Όταν όμως δεν αντέχουμε τους πόνους της αρρώστιας, τότε να παρακαλούμε τον Θεό να μας θεραπεύσει, και Εκείνος θα ενεργήσει ανάλογα.

– Γέροντα, το αν βοηθηθεί ένας άρρωστος από την προσευχή που κάνουμε, εξαρτάται και από το τι ζητάει και ο ίδιος από τον Θεό;

– Ο άρρωστος, αν ζητάει από τον Θεό να γίνει καλά μόνον εκείνος και δεν προσεύχεται να γίνουν καλά και οι άλλοι άρρωστοι, δεν κάνει καλά. Εσύ, αδελφή, όταν ήσουν στον κόσμο και εργαζόσουν στο νοσοκομείο, τι έκανες, όταν ο άρρωστος δεν μπορούσε να λέει την ευχή;

– Την έλεγα εγώ, Γέροντα.

– Καλά εσύ, αλλά και ο άρρωστος έπρεπε να λέει κάποια προσευχή.

– Έλεγε και εκείνος «Παναγία μου» ή «Παναγία μου, σώσε με». Αλλά, Γέροντα, και η υπομονή στον πόνο δεν είναι προσευχή;

– Ναι, μπράβο! Είναι και αυτό! Εσείς, όταν σας ζητάει κάποιος να κάνετε προσευχή, γιατί την τάδε ημέρα θα μπει στο χειρουργείο, να προσεύχεσθε από την στιγμή που σας το ζητάει. Να μην περιμένετε την ώρα που θα μπει στο χειρουργείο να προσευχηθήτε. Και στις ακολουθίες, όταν λέει ο ιερέας «υπέρ των εν ασθενείαις κατακειμένων», να λέτε με πόνο το «Κύριε, ελέησον».

Αν κάνετε με το διαπασών «βού…», για να πείτε «Κύριε, ελέησον» μουσικό, ο νους σας θα είναι στο «βού…» και στον χαβά, και οι άρρωστοι οι καημένοι που υποφέρουν θα περιμένουν από σας λίγη βοήθεια! Εκείνοι έχουν τον πόνο τους. Εσύ, που δεν έχεις πόνο, προσευχήσου για εκείνους, να βοηθηθούν. Αφού δεν αναστενάζεις στο κρεββάτι, αναστέναξε τουλάχιστον στην προσευχή για τους αρρώστους. Αν οι υγιείς δεν κάνουν λίγη προσευχή για τους αρρώστους, θα τους πει μεθαύριο ο Χριστός: «Είχατε την υγεία σας και δεν κάνατε προσευχή γι’ αυτούς που υπέφεραν; ‘’Ουκ οίδα υμάς…’’».

Αν για έναν άρρωστο δεν κάνουμε προσευχή, η αρρώστια θα ακολουθήσει την φυσική της πορεία. Ενώ, αν κάνουμε προσευχή, μπορεί να αλλάξει δρόμο. Γι’ αυτό πάντα να κάνετε προσευχή για τους αρρώστους».

Οχι αργόσχολοι....

Απόσπασμα από το νέο βιβλίο του Σεβασμ. Μητροπολίτου πρώην Πειραιώς κ. Καλλινίκου "Προσέχεις τον χαρακτήρα και τη συμπεριφορά σου;''

Σε στιγμές αθυμίας είναι καλό να μην μένωμε αργόσχολοι, συνιστάται η απασχόληση με κάποιο ευχάριστο έργο.

Μη μένουμε ποτέ σε τέτοιες στιγμές άπραγοι.Τις ώρες μας πρέπει να τις γεμίζουμε με κάτι ευχάριστο, που δεν μας κουράζει. Η αργία είναι βλαπτική. Η απασχόληση με κάτι εκτός επαγγέλματος συνήθως ξεκουράζει ψυχικά και βοηθάει να παρέλθει η κακή διάθεση. Είναι απαραίτητο σε στιγμές αθυμίας  να μην μένουμε αργόσχολοι,αλλά αφού πρώτα γονατίσουμε και ζητήσουμε τη χάρη του Θεού να ασχοληθούμε με κάτι που χαλαρώνει ψυχικά .

Μερικούς τους βοηθάει η ακρόαση της μουσικής, άλλους η απασχόληση με ζωγραφική, άλλους η περιποίηση του κήπου, άλλους ένας περίπατος στην εξοχή, άλλους η ανάγνωση ενός βιβλίου πάντοτε το ευχάριστο, αθώο πάρεργο ξεκουράζει και ανακουφίζει από τη ρουτίνα του καθημερινού επαγγέλματος και βοηθάει στην καλή διάθεση.

Ο μεγάλος Πατέρας της Εκκλησίας μας, ο Ιερός Χρυσόστομος που ήταν πολύ πρακτικός στη σκέψη συνιστά την υγιή ψυχαγωγία ως ένα παράγοντα ψυχικής υγείας.

Λέγει ο ιερός Πατήρ «Αν θ’ελεις να ψυχαγωγηθείς πήγαινε σε κήπους, κοντά σε ποταμούς και λίμνες, άκουγε τα τζττζίκια που τραγουδούν, όλα μπορείς να τα απολαύσεις, αρκεί να αποφύγεις την αμαρτία.

Η αθυμία λοιπόν  μπορεί να κάνει μεγάλο κακό  στη ζωή. Εάν αφεθεί και μας κυριεύσει, είναι καταστροφική. Ο άνθρωπος πρέπει να είναι χαρούμενος με όρεξη για τη ζωή .

Η αθυμία έχει σαν συνέπεια τη μελαγχολία και η μελαγχολία έχει σαν αποτέλεσμα την καταστροφή της ζωής,

Το βιβλίο διατίθεται από τις εκδόσεις Χρυσοπηγή