Ένας γιατρός, καλός Σαμαρείτης.

Ένας γιατρός που δεν δουλεύει την ημέρα αλλά τη νύχτα. Βγαίνει προς άγρα αρρώστων, αναξιοπαθούντων, που δεν έχουν πού την κεφαλή κλίνη. Ζουν στο δρόμο. Πρόκειται για τον Τζιμ Γουίδερς που ασκεί την Ιατρική του Δρόμου την οποία ουσιαστικά εγκαινίασε εδώ και 27 χρόνια.

Δεν περιμένει τους αρρώστους κατά τα ειωθότα στο ιατρείο του, αλλά πηγαίνει και τους βρίσκει αυτός.

Ο γιατρός πιστεύει πως ο καλύτερος τρόπος για να βοηθήσεις έναν άστεγο είναι να τον φροντίσεις εκεί που ζει. Για αυτό κάθε βράδυ ετοιμάζει το σακίδιο του και επισκέπτεται τους άστεγους. Πολλές φορές μαζί με φοιτητές ιατρικής ή και εθελοντές.

Ντυμένος και ο ίδιος ως άστεγος, βγαίνει έξω και ασκεί την ακτιβιστική ιατρική και φυσικά δεν αμείβεται.

Ο Γουίδερς, εξηγεί, πώς υιοθέτησε αυτόν τον τρόπο να ασκεί το λειτούργημά του. «Το πρώτο πράγμα που με ταρακούνησε ήταν ο αριθμός των ατόμων που έβρισκαν καταφύγιο κάτω από γέφυρες ή σε κάποιο κάμπινγκ.

Η δυσαρέσκεια που υπήρχε προς την ιατρική κοινότητα και γενικότερα προς την κοινωνία με προβλημάτισε πολύ. Όταν άρχισα να εξετάζω μερικούς από αυτούς τους ανθρώπους, διαπίστωσα ότι υπήρχαν πολλοί άνθρωποι με άσχημα τραύματα. Έλκη που δεν είχαν θεραπευτεί, καρκίνο και ένα σωρό άλλες παθήσεις που δεν είχαν αντιμετωπιστεί».

Όλα όμως βρήκαν τον δρόμο τους όταν συνάντησε και τελικά συνεργάστηκε με έναν πρώην άστεγο άνδρα, τον Μάικ Σάλοους. Ο άντρας αυτός τον σύστησε στην κοινότητα των αστέγων και τον βοήθησε να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους. Η καλύτερη συμβουλή που του έδωσε: Να μην ντύνεται σαν γιατρός και να μην συμπεριφέρεται σαν ηλίθιος.

Πηγή:  orthodoxianewsagency.gr

Kαρναβάλι και Ορθόδοξος Χριστιανός.

Γιάννης Κοτζάμπασης

Οι άγιοι  πατέρες της Αγίας μας Εκκλησίας «καλώς διαταξάμενοι» όρισαν μία περίοδο πριν από το Πάσχα, περισυλλογής και μετανοίας.

Η περίοδος αυτή αρχίζει από την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου και τελειώνει το Μέγα Σάββατο. Από την Κυριακή λοιπόν του Τελώνου και Φαρισαίου , ξεκινάει η χρήση ενός βιβλίου που λέγεται Τριώδιο, το οποίο περιέχει κατανυκτικότατους ύμνους, τροπάρια που προτρέπουν στην προσευχή,  στην νηστεία στην μετάνοια  και στην θεία εξομολόγηση σε πνευματικό ιερέα.

Ο εχθρός μας όμως ο διάβολος , βάλθηκε να διαβάλει και να διαστρέψει, αυτή είναι άλλωστε η δουλειά του, την ησυχαστική, κατανυκτική αυτή περίοδο , σε περίοδο κραιπάλης, μασκαρέματος, σαρκολατρείας, και ειδωλολατρίας. Ακούγεται στην σύγχρονη κοινωνία μας η φράση “άνοιξε το Τριώδιο„ και λανθασμένα έχει επικρατήσει η άποψη, ότι ήρθε η περίοδος για γλέντια , φαγοπότι και ακολασίες.

Η αλήθεια είναι , ότι το καρναβάλι είναι ειδωλολατρικό έθιμο και έφθασε μέχρι τις μέρες μας. Δυστυχώς όμως για εμάς τους Ορθόδοξους χριστιανούς είναι απαράδεκτο να συμμετέχουμε σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις, κι’  αυτό διότι δώσαμε μια υπόσχεση την ώρα του Αγίου βαπτίσματος.  

«Αποτάσσομαι τω σατανά και πάση τη πομπή αυτού». Πώς είναι δυνατόν μετά από μια τέτοια υπόσχεση να τρέχουμε πίσω από τον σατανά και να τον ακολουθούμε στα όργια που ετοιμάζει;

Ξεχνάμε ακόμη ότι είμαστε εικόνες Θεού και την εικόνα αυτή την παρουσιάζουμε , ελαφρά τη καρδία, μασκαρεμένη, μουντζουρωμένη, και γελοιοποιούμε με εντολή του διαβόλου την εικόνα του Θεού. Έχουμε άραγε αυτό το δικαίωμα; Πόσο κακό κάνουμε αλήθεια στον εαυτό μας. Θλίβεται η Παναγία μας  με τα χάλια μας και την κατάντια μας. Πώς να μεσιτέψει στον Κύριό μας και Υιό της για την σωτηρία μας όταν μας βλέπει μασκαρεμένους και σαν τα γουρούνια να κυλιόμαστε στην λάσπη της αμαρτίας.

Εδώ και αρκετά χρόνια η πατρίδα μας περνάει μια περίοδο κρίσης. Κρίσης πνευματικής αλλά και οικονομικής. Παρ’  όλα αυτά τεράστια κονδύλια δαπανώνται κάθε χρόνο για  να οργανώσουν όσο γίνεται καλύτερα το καρναβάλι , για τις διασκεδάσεις , για την αμαρτία.  Τι λόγο θα δώσουμε εν ημέρα κρίσεως γι’ αυτές τις συμπεριφορές μας. Ζούμε σαν τα άλογα ζώα ή και χειρότερα από αυτά.

Ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος λέει : Τεκνία , φυλάξετε εαυτούς από των ειδώλων (Α΄Ιωάννου ε΄21) , ο άγιος Παύλος επίσης: Αποθώμεθα ουν τα έργα του σκότους και ενδυσώμεθα τα έργα του φωτός. Ως εν ημέρα ευσχημόνως  περιπατήσωμεν , μη κώμοις και μέθαις, μη κοίτας και ασελγείαις. ( Ρωμαίους 13 , 12).

Ορθόδοξος χριστιανός και καρναβάλι δεν συμβιβάζονται. Ο Χριστός μας θέλει καθαρούς , αγνούς , αληθινούς, με ταπεινό φρόνημα όπως του τελώνη, να έλθουμε είς εαυτόν , όπως ο άσωτος υιός, με φρόνημα αγωνιστικό να μπούμε στο στάδιο των αρετών που ανοίγει την μεγάλη τεσσαρακοστή.  

Ας μιμηθούμε τους αθλητές που πριν από το άθλημά τους αυτοσυγκεντρώνονται για να επιτύχουν τον άθλο τους , έτσι και εμείς να κάνουμε την περισυλλογή μας για να διαβούμε το πέλαγος της νηστείας, να προετοιμασθούμε για να δεχθούμε με την πρέπουσα θρησκευτική ευλάβεια τα πάθη του Κυρίου μας και να  χαρούμε με την ανάστασή Του.

Καλή και ευλογημένη Τεσσαρακοστή.

Πηγή:   euxh.gr

Οι πέντε αιτίες που ο Θεός παραχωρεί τον πειρασμό στη ζωή μας.

Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής απαριθμεί πέντε αιτίες για τις οποίες παραχωρεί ο Θεός τη δυνατότητα στον διάβολο να πολεμά τους ανθρώπους:

Πρώτη αιτία, είναι για να μάθουμε να διακρίνουμε την αρετήν από την κακίαν μέσα από την εμπειρία αυτού του πολέμου.

Δεύτερη αιτία, είναι για να «εξαναγκαστούμε» τρόπον τινά, να προσκολληθούμε με βεβαιότητα και ακλόνητα στην αρετή.

Τρίτη αιτία, για να μην υπερηφανευόμαστε όταν προκόπτουμε στην αρετή, αλλά να συνειδητοποιήσουμε εκ της εμπειρίας του πνευματικού αυτού αγώνα ότι κάθε προκοπή είναι δωρεά του Θεού.

Τέταρτη αιτία, για να ταπεινωθούμε και για να συνειδητοποιήσουμε και μισήσουμε και ομολογήσουμε (εξομολόγησις) και εγκαταλείψουμε τις αμαρτίες μας, που γίνονται αιτία πειρασμών.

Πέμπτη αιτία, για να μην ξεχάσουμε την ιδική μας ασθένεια και την του Θεού δύναμη, όταν προοδεύοντας στον πνευματικό αγώνα αξιωθούμε και φθάσουμε σε κάποιαν αρετή. Μέσα στις πιο πάνω αιτίες διαφαίνεται η Αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπον. 

Ας μην ξεχνούμε ότι και οι θλίψεις και οι πειρασμοί είναι δώρα της φιλανθρωπίας του Θεού γιατί μέσα στις δοκιμασίες αυτές μπορούμε -αν το θελήσουμε- να συναντήσουμε τον πάσχοντα και σταυρωμένο Χριστό μας, και Αυτός θα μας αναστήση στην αιώνια ζωή.

Σε τελευταία ανάλυση, ο διάβολος με όλα τα τεχνάσματά του και παρ’ όλες τις μηχανουργίες του εναντίον μας, εν τούτοις αυτοκαταστρέφεται και θριαμβεύει η θεία φιλανθρωπία! Όπως η σταυρική παγίδα, που έστησεν ο διάβολος στον Χριστόν, απέβη τελικά η συντριβή του ίδιου του διαβόλου και η νίκη του Ιησού, (για αυτό και ο Σταυρός είναι από τότε το φοβερότερον όπλο κατά του διαβόλου), έτσι και κάθε παγίδα που στήνει ο διάβολος και σε μας, μπορεί να αποβή ήττα του Σατανά και αφορμή για τη σωτηρία μας. 

Με μίαν όμως απαραίτητη προϋπόθεση: ότι θα αντιμετωπίζουμε τους εκάστοτε πειρασμούς με κόψιμο του δικού μας θελήματος (δηλαδή του εγωισμού μας) και υπακοή «άνευ όρων» στο θέλημα του Θεού.

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής

Πηγή: agiameteora.net

Γιατί φεύγει ο νους μου όταν Προσεύχομαι;

Αγαπώ την προσευχή. Γνωρίζω ότι είναι μεγάλη δυνατότητα να μπορεί να στέκεται ο άνθρωπος ενώπιον του Θεού, να αναφέρει τα προβλήματά του και να ζητεί βοήθεια· ότι είναι μέγιστη τιμή να μπορεί να συνομιλεί με τον άπειρο και παντοδύναμο Θεό ο μικρός και αδύναμος άνθρωπος·

ότι είναι πολύ μεγάλο και αποτελεσματικό όπλο στον αγώνα μας, που χαρίζει παρηγοριά, ελπίδα και ανάπαυση στην κουρασμένη ψυχή μας η προσευχή.
Για όλους αυτούς τους λόγους μου αρέσει η προσευχή, θέλω να προσεύχομαι· και να προσεύχομαι σωστά, με καθαρή την ψυχή μου, με πίστη στην καρδιά, με συγκεντρωμένο το νου.

Δυστυχώς όμως τόσο συχνά διαπιστώνω ότι δεν τα καταφέρνω. Δεν μπορώ να συγκεντρώσω το νου, έστω και για λίγη ώρα, στην προσευχή. Κάνω το σταυρό μου και ξεκινώ. Λέω λίγα λόγια και χαίρομαι γι’ αυτό. Άρχισε η συνομιλία μου με τον Θεό. Τι όμορφα που είναι! Πόση χαρά νιώθω, όταν σκέπτομαι ότι μ’ ακούει ο Θεός, ο πανάγαθος Πατέρας, που όλα τα γνωρίζει, όλα τα μπορεί και μόνο το καλό μου θέλει! Σύντομα όμως φεύγει ο νους!

Μόλις το καταλάβω, τον συμμαζεύω στην προσευχή. Όμως ξανά σε λίγο διαπιστώνω ότι βρίσκομαι αλλού και αρχίζω πάλι να προσπαθώ να συγκεντρωθώ στα λόγια της προσευχής και να μιλήσω στον άγιο Θεό. Δεν περνά λίγη ώρα και κάτι απ’ όσα με απασχολούν έρχεται και πάλι να κερδίσει το νου. Το συνειδητοποιώ σύντομα και διερωτώμαι με λύπη: Τι προσευχή είναι αυτή;

Αχ, αυτός ο νους! Ταχύτατος, ασυγκράτητος! Καλπάζει, φεύγει, μετατίθεται από το ένα στο άλλο, από τη γη στον ουρανό, από την Αμερική στην Αυστραλία, από τον ήλιο μας μέχρι την άκρη του σύμπαντος, από το παρόν στο μέλλον, και με την ίση ευκολία στο παρελθόν, στα χρόνια του Χριστού, και από εκεί ακόμη πιο πίσω, μέχρι την αρχή της δημιουργίας.

Και όλα αυτά περνούν μπροστά μου πολύ γρήγορα και μετακινούμαι από το ένα στο άλλο σε μια μόνο στιγμή.

Όσο ν’ ανοιγοκλείσω τα μάτια μου καλύπτω τεράστιες αποστάσεις στο χώρο και στο χρόνο, στα παλιά και στα σύγχρονα, στα πλησιέστερα και στα πιο μακρινά. Με το νου. Το ταχύτερο μέσο μεταφοράς! Πώς να τον συμμαζέψεις, να τον συγκρατήσεις; Πώς να δαμάσεις τον ατίθασο νου;

Και το χειρότερο είναι ότι δεν κινείται μόνο ταχύτατα ο νους. Κινείται και επικίνδυνα, πάει και εκεί που δεν πρέπει, εκεί που κινδυνεύει η καθαρότητά του, εκεί όπου είναι η αμαρτία! Και αυτό μπορεί να το κάνει και στις πιο ιερές ώρες, και στον πιο άγιο τόπο. Να βρίσκεσαι στην ιερότατη ώρα της θείας Λειτουργίας, μέσα στον άγιο τόπο του ναού, και να σκέφτεσαι αυτά που δεν πρέπει!

Να πνίγεται ο νους από σκέψεις μνησικακίας, εκδικητικότητος, κενοδοξίας, φιλοπρωτίας, σαρκικότητος και κάθε άλλης βρωμερής αμαρτίας! Είναι, όπως λένε οι άγιοι Πατέρες, «ταχυπετές όρνεον καί αναιδέστατον», κινείται γρήγορα και πηγαίνει αναιδώς και εκεί που δεν είναι επιτρεπτό. Είναι ένα βρώμικο χασαπόσκυλο, «φιλομάκελλος κύων καί φιλόβρωμος».

Έχει ο νους μας την τάση να κινείται στα χαμηλά, σ’ αυτά που δεν μας ταιριάζουν, στα αμαρτωλά. «Ἔγκειται ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου ἐπιμελῶς ἐπὶ τὰ πονηρὰ ἐκ νεότητος αὐτοῦ», λέγει ο Θεός (Γεν. η’ 21). «Ἔγκειται», στρέφεται η διάνοια του ανθρώπου «ἐπὶ τὰ πονηρὰ», μάλιστα «ἐπιμελῶς», και έπιπλέον «ἐκ νεότητος αὐτοῦ».

Με την πτώση του ανθρώπου στην αμαρτία διεστράφη το εσωτερικό του. Γι’ αυτό και χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια πηγαίνει ο νους μας στα αμαρτωλά, ενώ με πολύ κόπο μπορεί κανείς να τον οδηγήσει στα ανώτερα και πνευματικά. Κάτι χάλασε μέσα μας και αναπτύχθηκε στην ψυχή μας η ροπή προς το κακό. Αυτή η ροπή είναι που επηρεάζει συχνά και σκοτίζει το νου. Γι’ αυτό και δεν αντέχει ο νους πολύ στην προσευχή και φεύγει.

Υπάρχει όμως και κάποια άλλη αιτία αυτού του κακού. Είναι ο πονηρός δαίμων, ο διάβολος. Αυτός είναι τελείως σκοτισμένο πνεύμα, ανεπανόρθωτα διεστραμμένος, σκέπτεται μόνο το κακό, δεν μπορεί να σκεφθεί το αγαθό. Και η κακία του τον ωθεί να πολεμεί τον άνθρωπο για να τον παρασύρει στο κακό. Γι’ αυτό και πολλές φορές οι σκέψεις οι αμαρτωλές και η διάσπαση του νου στην προσευχή έρχεται ως αποτέλεσμα δικών του επιθέσεων.

«Ἐχθροῦ προσβολαῖς τοῦ δυσμενοῦς» μετακινείται ο νους από το αγαθό κι πέφτει σε ποικίλους λογισμούς που το μολύνουν, που τον αποσπούν από τη προσευχή και δεν τον αφήνουν ν’ ανεβεί ελεύθερος στον Θεό. Μάλιστα μπορεί κάποτε ο διάβολος να φέρει και καλές σκέψεις την ώρα της προσευχής, προκειμένου να μας αποσπάσει την προσοχή.

Γιατί η προσευχή τον καίει και δεν αντέχει τη δύναμή της. Προκειμένου λοιπόν να σταματήσει η προσευχή, μπορεί να χρησιμοποιήσει και καλούς λογισμούς. Και αφού μ’ αυτό τον τρόπο πάρει τον νου από την προσευχή, στη συνέχεια θα επιχειρήσει και με κατά μέτωπον επίθεση με πονηρούς λογισμούς, να κάνει τη ζημιά.

Πώς λοιπόν θα αντιμετωπισθεί η κατάσταση αυτή της αδύναμης ψυχής μας; Πώς πρέπει να ενεργήσουμε ώστε να ανεβάσουμε την ποιότητα της προσευχής, ώστε η συνομιλία μας με τον Θεό να γίνεται χωρίς παρεμβολές, να μην καταντά μία ψυχρή, ράθυμη και τυπική εκπλήρωση ενός βασικού θρησκευτικού καθήκοντος;

Πώς η προσευχή μας θα γίνεται «μετ’ ἐκτενείας, μετά ὀδυνωμένης ψυχῆς, μετά συντεταμένης διανοίας», δηλαδή με επίμονη και εκτενή προσπάθεια, με ψυχή που πονάει, με τη διάνοια σταθερή και με έντονο αγώνα προσηλωμένη; «Αὕτη ἐστίν ἡ πρός τόν οὐρανόν ἀναβαίνουσα» προσευχή, λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

Πηγή:  Βήμα Ορθοδοξίας

Το αύριο ανήκει στο Θεό!

Το αύριο κατάντησε ένας εφιάλτης στη ζωή των περισσοτέρων ανθρώπων. Μας απασχολεί το αύριο, μας φοβίζει το μέλλον. Πολλοί άνθρωποι το αντιμετωπίζουν με φόβο και αγωνία.

Απασχολεί το αύριο τον πατέρα τη μάνα. Τι να γίνουν τα παιδιά τους; Θα μπορέσουν να τα ζήσουν και να τα μεγαλώσουν; Θα μπορέσουν να τα μορφώσουν και να τα αποκαταστήσουν;

Τι θα γίνει αύριο, αναρωτιέται ο νέος.

Τι θα γίνει αύριο, αναρωτιέται ο γέροντας και η γερόντισσα. Αν αρρωστήσω, αν μείνω μόνος, αν με εγκαταλείψουν τα παιδιά μου; Αυτό το αν, απασχολεί τους περισσότερους ανθρώπους. Ο κάθε άνθρωπος αισθάνεται ανασφαλή τον εαυτό του για το αύριο. Ποιος μας εξασφαλίζει το μέλλον, το αύριο;

Την απάντηση μας τη δίνει εκείνος που έκανε το σήμερα και το αύριο. Ο Κύριος είπε: «μη ουν μεριμνήσητε λέγοντες, τι φάγωμεν ή τι πίωμεν ή τι περιβαλλώμεθα; Πάντα γαρ τάυτα τα έθνη επιζητεί, οίδε ο πατήρ υμών ο ουράνιος ότι χρήζετε τούτων απάντων». (Ματθ. 6,31)

Η ανησυχία μας για το αύριο οφείλεται στην έλλειψη εμπιστοσύνης στο Θεό. Το παράδειγμα του Κυρίου είναι πολύ πειστικό.

Αυτός που μεριμνά για τα άνθη του αγρού, αυτός που φροντίζει για τα πετεινά του ουρανού, είναι ποτέ δυνατό να αδιαφορήσει για τα παιδιά του;

Έχουμε ξεχάσει, έχουμε λησμονήσει, οι περισσότεροι άνθρωποι, ότι έχουμε πατέρα στον ουρανό. Σε απασχόλησε ποτέ εάν αύριο θα βγει ο ήλιος, εάν θα έχει οξυγόνο για να αναπνεύσεις;

Γιατί γνωρίζεις πολύ καλά, ότι αυτός που έβγαλε τον ήλιο χθες και έδωσε το οξυγόνο σήμερα, θα το κάνει και αύριο. Διότι γνωρίζει ότι το έχουμε ανάγκη.

Πού οφείλεται η ανησυχία αυτή για το αύριο;

Οφείλεται κατά μέγα μέρος στην έλλειψη εμπιστοσύνης στο Θεό.

Είδες ποτέ το παιδί σου να ανησυχεί για το αύριο; Ποτέ! Γιατί άραγε; Διότι γνωρίζει ότι έχει πατέρα που φροντίζει για αυτό.

Γιατί εμείς λησμονούμε ότι έχουμε πατέρα που μεριμνά και φροντίζει για μας; Για μια ματιά στο παρελθόν της ζωής σου. Δεν πέρασες δυσκολίες, δεν βρέθηκες πολλές φορές σε αδιέξοδο και όμως ο Θεός δεν σε εγκατέλειψε, δεν σε άφησε.

Πόσες φορές δεν είδες το χέρι του Θεού να απλώνεται επάνω σου!

Γιατί τώρα ανησυχείς, γιατί αγωνιάς, γιατί χάνεις τον ύπνο σου; Άλλαξε ο Θεός; Λιγόστευσε η δύναμη του; Μη γένοιτο!

Ο Θεός εξακολουθεί να είναι ο πατέρας σου. Σε σκέπτεται, σε αγαπά, σε παρακολουθεί. Το αύριο ανήκει στο Θεό. Στα χέρια Του βρίσκεται η ζωή μας, η υγεία μας, τα παιδιά μας.

Εμπιστεύσου το Θεό. Άφησε τη ζωή σου στα χέρια Του. Μην ανησυχείς για το αύριο, για το μέλλον.

Ο Θεός θα σε αναλάβει κάτω από τη σκέπη του.

Βέβαια εμπιστοσύνη στο Θεό δεν σημαίνει μοιρολατρεία, σταύρωμα των χεριών. Ο γεωργός θα σπείρει το χωράφι του, αλλά ο Θεός θα βρέξει για να καρποφορήσει. Εμείς θα σκεφτούμε, θα σχεδιάσουμε. Αλλά ο Θεός θα πραγματοποιήσει. Ο προφήτης λέγει:

«Εάν μη Κύριος οικοδομήσει οίκον, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες» (Ψαλμός 126,1)

Με αυτό το πνεύμα, με αυτή την πίστη, ο πιστός άνθρωπος εμπιστεύεται το παρόν και το μέλλον στα χέρια του Θεού.

Πηγή: Βήμα Ορθοδοξίας

Ο Αδάμ, η πτώση του και ο νέος Αδάμ.

Η Αγία Γραφή είναι ένα σύνολο θεόπνευστων βιβλίων τα οποία όσο και να τα μελετάς κάτι καινούργιο έχουν να σου πουν. Τόσο η Παλαιά όσο και η Καινή Διαθήκη μιλούν για τον Χριστό, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος.

Μέσα στα μέρη αυτά της θείας αποκαλύψεως, μια λέξη, μια πρόταση, μια περικοπή κρύβει πολλά και σημαντικά νοήματα που αφορούν όλους τους χριστιανούς. Με αφορμή την ανάμνηση της εκδίωξης των πρωτοπλάστων από τον Παράδεισο θα προσεγγίσουμε τα πρόσωπα του Αδάμ και της Εύας όπως και τις φοβερές συνέπειες της πτώσης τους.

Στην Γένεση, το πρώτο βιβλίο της Αγίας Γραφής, απαντά το όνομα του Αδάμ και της Εύας όπως και το γεγονός της πτώσης τους . Σύμφωνα με το βιβλικό κείμενο ο Θεός δημιούργησε πρώτα τον Αδάμ . Πώς τον δημιούργησε; «Και έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον χουν από της γης» . Πράγματι, η εβραϊκή λέξη «αντάμ» που σημαίνει άνθρωπος, προέρχεται από την λέξη «ανταμά» που μεταφράζεται ως έδαφος, γη . 

Έτσι, πράγματι, άνθρωπος είναι αυτός που προέρχεται από την γη . Στο Γεν. 1,26 βλέπουμε λοιπόν ότι ο Θεός δημιουργεί τον άνθρωπο, χωρίς να εννοείτε ότι πρόκειται για άνδρα. Με την έννοια του ανδρός ο Αδάμ απαντά στο Γεν.3,17 . Παρατηρούμε λοιπόν ότι στην Γένεση αναφέρεται με σαφήνεια ποιός δημιούργησε τον άνθρωπο, όπως και ότι ο άνθρωπος έχει πλαστεί από τα στοιχεία της γης. Ως προς την Εύα, το όνομα αυτό σημαίνει “χορηγός ζωής” ή “ζωή”.

Όπως γνωρίζουμε η Εύα πλάστηκε, κατά την έκτη ημέρα της δημιουργίας, από την πλευρά του Αδάμ . Για τον λόγο αυτό, στο πρωτότυπο εβραϊκό κείμενο, αναφέρεται ως “Χαββά” δηλαδή “ανδρίς”, όπου δηλώνεται ότι προήλθε από τον άνδρα. Οι πρώτοι αυτοί άνθρωποι τοποθετήθηκαν στον παράδεισο και απολάμβαναν μια τέλεια επικοινωνία με τον Δημιουργό τους, μεταξύ τους, και με ολόκληρη την κτίση.

Ο Αδάμ πραγματικά ήταν ο «άρχοντας» του τόπου. Όλα ήταν «καλά λίαν» . Ας σταθούμε όμως σε μερικά σημεία της Βιβλικής περικοπής που έχουν μια ιδιαίτερη δυναμική. Παρατηρούμε ότι ενώ στις πρώτες δημιουργικές ημέρες ο Θεός έλεγε και γίνονταν, «είπε και εγεννήθησαν» , κατά την δημιουργία του ανθρώπου δεν λέει αλλά πλάθει. Μα πώς πλάθει ο Θεός, αφού δεν έχει χέρια; Το κείμενο θέλει να τονίσει την ιδιαίτερη μέριμνα του Θεού για τον άνθρωπο. Αυτό είναι το πρώτο σημείο που πρέπει να σταθούμε. Το δεύτερο αφορά στον χρόνο της δημιουργίας. Δημιούργησε ο Θεός τον «ουρανόν και την γην» σε έξι ημέρες και την έβδομη αναπαύτηκε. Μα ο Θεός δεν είναι δυνατόν να κουράζεται! Πώς ερμηνεύεται αυτό; Ο συνθέτης της Γενέσεως αναφέρει λίγο παρακάτω, ότι η δημιουργία έγινε αμέσως . Ο Θεός δεν υπόκειται στο χρόνο, είναι άχρονος, αλλά για την κατανόηση από τους ανθρώπους των μεγάλων αυτών γεγονότων χρησιμοποιεί ανθρώπινα μέτρα και σταθμά και ανθρωπομορφικές εκφράσεις για να γίνονται κατανοητά τα έργα Του.

Ένα άλλο ζήτημα, σχετικό με την δημιουργία του Αδάμ είναι το «κατ᾽ εικόνα και καθ’ ομοίωση» . Έτσι λέει το κείμενο ότι τον δημιούργησε ο Θεός. Όμως τίθεται ένα εύλογο και συνάμα σημαντικό ερώτημα; Πώς είναι δυνατόν ο Θεός να έπλασε τον Αδάμ με σώμα ενώ ο Ίδιος είναι ασώματος; Η πιο σωστή έκφραση που μπορούμε να χρησιμοποιούμε για να αναφερόμαστε στο θέμα είναι: «Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο κατ᾽ εικόνα και καθ᾽ ομοίωση του Χριστού, ο οποίος επρόκειτο να σαρκωθεί και άρα να λάβει σώμα». Βεβαίως το κατ᾽εικόνα και καθ᾽ ομοίωση αφορά στην δημιουργία προσώπου όπως και ο Ίδιος είναι Πρόσωπο όπως επίσης την δωρεά της λογικής, της θέλησης, της δύναμης, της ελευθερίας και κυρίως την δυνατότητα θεώσεως.

Όμως ενώ όλα ήταν τέλεια στον παράδεισο ήρθε μια τραγική στιγμή κατά την οποία όλα ανατράπηκαν και οδηγήθηκαν στην φθορά και στον θάνατο. Πτώση το ονομάζουμε αυτό. Το πιο τραγικό της πτώσης αυτής είναι η απώλεια της οικειότητας των ανθρώπων με τον Θεό. Μιλούσε πριν από αυτήν ο Αδάμ με τον Θεό πρόσωπο με πρόσωπο ενώ μετά ανατρέπεται η αρμονία ανάμεσα στον Θεό, στους ανθρώπους, τα ζώα και την φύση. Τώρα γνωρίζουμε ότι όταν ο πατέρας και η μητέρα νεκροφιλούν το παιδί τους δεν μπορούν να λένε γιατί Θεέ αλλά γιατί άνθρωπε. Ούτε πάλι μπορούν να ισχυρίζονται «τί φταίω εγώ να υφίσταμαι τα λάθη του Αδάμ». Ο Αδάμ εκπροσωπεί την ανθρώπινη φύση και άρα αμάρτησε έτσι ο άνθρωπος γενικά.

Όμως ποιό είναι το πρωπατορικό αμάρτημα;
Μύριες όσες οι απαντήσεις των ανθρώπων που όμως δεν μελετούν τα κείμενα των Πατέρων μας. Πολλές φορές σχεδόν ανυπόστατες οι απαντήσεις αυτές με συνέπεια να οδηγούν στον αποπροσανατολισμό και στην μη ορθή προσέγγιση του ζητήματος. Ας δούμε ποια είναι η αλήθεια. Το περιβάλλον που οδήγησε στην πτώση είχε στηθεί άριστα από τον διάβολο. Χρησιμοποίησε κάτι πολύ δυνατό. Ας το εξηγήσουμε. Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον Θεό με την διάθεση να βρίσκεται σε κοινωνία ή καλύτερα σε ένωση μαζί Του. Αυτό πράγματι ήταν κάτι θεϊκό, φυσικό και θεϊκό για τον άνθρωπο. Ήθελε το πλάσμα να ενωθεί με τον Πλάστη του. Σε αυτήν την φυσική επιθυμία «πάτησε» ο διάβολος και είπε στην Εύα πρώτα να φάει από τον καρπό για να θεωθεί. Να γίνει θεά χωρίς τον Θεό όμως. Και έφαγε και πέθανε . Η αυτοθέωση λοιπόν ήταν το αμάρτημα, η θέωση του ανθρώπινου εγωισμού.

Πώς ο Θεός συμπεριφέρεται στους πρωτοπλάστους μετά την πτώση;
Όπως πάντα, με άπειρη αγάπη και αμέριστη μέριμνα. Καταρχήν οδηγεί τους πταίσαντας πρωτοπλάστους έξω από τον Παράδεισο αλλά και έναντι τού Παραδείσου . Γιατί έναντι τού παραδείσου; Για να βλέπουν τις χαρές που έχασαν και να ποθήσουν και πάλι να τον αποκτήσουν.

Γι’ αυτό και την Κυριακή της Τυρινής στην Εκκλησία έχουμε ανάμνηση της εξόδου των πρωτοπλάστων από τον παράδεισο. Για να θυμάται ο Αδάμ, που ο καθένας κρύβει μέσα του, τις πτώσεις του και με τον πνευματικό αγώνα την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής να ξαναζήσει στον παράδεισο. Όμως η μέριμνα του Θεού για τον Αδάμ και την Εύα εκδηλώνεται και με την προσφορά των δερματίνων χιτώνων. Αυτή η χειρονομία του Θεού μαρτυρεί και την φροντίδα Του για τους ενόχους. Η έκφραση δερμάτινοι χιτώνες κατά την πατερική ερμηνεία, δηλώνει όλον τον μεταπτωτικό τρόπο της συλλήψεως και γεννήσεως του ανθρώπου, αλλά από την άλλη μπορεί να δηλώνει την συνεχή πρόνοια του Θεού για τον άνθρωπο.

Η κορυφαία κίνηση φροντίδας του Θεού βρίσκεται ακριβώς στον στίχο Γεν. 3,15 που αναφέρεται η πτώση του ανθρώπου. Σε αυτό ακριβώς το χωρίο όμως ο Θεός δηλώνει ότι θα υπάρξει κάποιος που θα συντρίψει την κεφαλή του όφεως και συνεπώς θα διορθώσει τα δεινά της αμαρτίας. Πρόκειται για τον Ιησού Χριστό, ο οποίος θα ενανθρωπήσει και δια του Σταυρού θα συντρίψει την κεφαλή του όφεως . Πρόκειται για τον νέο Αδάμ ο οποίος θα αναδημιουργήσει το ανθρώπινο γένος. Σε αντίθεση με την ανυπακοή του πρώτου, Εκείνος θα δείξει τέλεια υπακοή στη βούληση του Θεού Πατέρα . Τον συσχετισμό του παλαιού και νέου Αδάμ, αλλά και της παλαιάς και νέας Εύας (Παναγίας) αποδίδει άριστα ο Ιωσήφ Βρυέννιος λέγοντας:

«Η Παναγία έδωσε στο νέο Αδάμ τη σάρκα της όπως και ο Αδάμ έδωσε στην Εύα την πλευρά του. Ο Αδάμ δεν ένοιωσε πόνο όταν του πήρε ο Θεός την πλευρά ούτε βέβαια ηδονή. Και η Παναγία δεν ένοιωσε τον πόνο της γεννήσεως και την ηδονή της συνουσίας. Σώος έμεινε ο Αδάμ μετά την λήψη της πλευράς, άφθορος έμεινε η Παρθένος προ και μετά της γεννήσεως. Την Εύα την απάτησε ο όφις, ο πονηρός άγγελος• την Παναγία ευαγγελίσθηκε ο άγγελος Γαβριήλ. Η Εύα απατηθείσα μας προσέφερε θάνατο, η Παναγία υπακούουσα στον άγγελο Γαβριήλ μας χάρισε ζωή. Η Εύα μας προσέφερε τον καρπό του ξύλου της γνώσεως• τον θάνατο. Η Παναγία μας προσέφερε τον καρπό του ξύλου του σταυρού• την ζωήν την αιώνιον».

Με το σωτηριώδες έργο του Χριστού και εμείς μπορούμε να ζήσουμε μια νέα ζωή, γιατί γνωρίζουμε πλέον ότι ο παλαιός αμαρτωλός εαυτός μας πέθανε στο σταυρό μαζί με τον Χριστό, έτσι έπαψε να ζει ο αμαρτωλός άνθρωπος. Δεν είμαστε πια υπόδουλοι στο ζυγό της αμαρτίας. Αν κάποιος πεθάνει μαζί με τον Χριστό είναι βέβαιο πως θα ζήσει μαζί με τον Χριστό. Αυτό θα γίνει γιατί ο αναστημένος Χριστός δεν είναι υπόδουλος στο θάνατο όπως συμβαίνει και με όποιον πιστεύει στο Χριστό .

Τέλος, ας ακούσουμε τώρα που ξεκινάμε και πάλι την Μεγάλη Τεσσαρακοστή τον απόστολο Παύλο να μας λέει: «Μην αφήνετε, λοιπόν, την αμαρτία να κυριαρχεί στο φθαρτό σας σώμα, και μην υπακούετε σ᾽ αυτήν υποκύπτοντας στις επιθυμίες αυτού του σώματος. Κι ακόμα, μην αφήνετε τίποτε από τον εαυτό σας στη διάθεση της αμαρτίας ώστε αυτή να το χρησιμοποιήσει εναντίον σας σαν όργανο για το κακό. Αντίθετα, να προσφέρετε τον εαυτό σας στο Θεό, όπως ταιριάζει σε ανθρώπους που πέθαναν κι αναστήθηκαν για μία νέα ζωή. Να κάνετε κάθε μέλος σας όπλο στα χέρια του Θεού για το καλό».

Πηγή:  Βήμα Ορθοδοξίας

Τρία πράγματα που φοβάται ο σατανάς.

Ένας διορατικός Γέροντας είχε το χάρισμα να βλέπει όχι μόνο αγγέλους αλλά και δαίμονες. 

Μια μέρα, λοιπόν, βλέπει ένα δαίμονα και τον ρωτά:

 

-Τι είναι αυτό που σας φοβίζει περισσότερο απ’ όλα και σας κάνει να τρέμετε;

Κατά παραχώρηση Θεού, ο δαίμονας του απάντησε:

 

– Εσείς οι Χριστιανοί έχετε τρία πράγματα που, αν τα χρησιμοποιήσετε σωστά, τότε εμείς δεν μπορούμε να σας πειράξουμε.

– Και ποια είναι αυτά τα τρία πράγματα; τον ρώτησε με απορία ο Γέροντας.

 

-Το πρώτο το λούζεστε (εννοούσε το Βάπτισμα και το Μυστήριο της Μετανοίας).

 

Το δεύτερο το τρώτε (εννοούσε τη θεία Κοινωνία).

Το τρίτο το φοράτε πάνω σας (εννοούσε το Σταυρό).

*Γι’ αυτό, λοιπόν, όσες φορές εμείς εξομολογούμαστε, κοινωνάμε και σφραγίζουμε το σώμα μας με το σημείο του Τιμίου Σταυρού, οι δαίμονες φρίττουν και φοβούνται.

Σοφές συμβουλές προς όλους.

Το να γνωρίζουμε την πονηρία των ανθρώπων, δηλαδή το κακό που κάνουν οι άλλοι, μικρό ή μεγάλο, μας αλλοιώνει την λογική, μας εξασθενίζει τις δυνάμεις μας, διότι δεν συμμαρτυρεί με τον Θεό. Τελικά έχουμε αδιαλείπτως έναν πειρασμό μπροστά μας.

Γι’ αυτό δεν πρέπει να θέλουμε να μαθαίνουμε, να γνωρίζουμε τί κάνει ο άλλος. Αν έρθουν αν μου μιλήσουν για άλλους, θα τους κλείσω το στόμα ή θα σηκωθώ να φύγω. Και αν κάποιος έρθει να μου πει τον πόνο του, θα του πω, δεν έχεις Γέροντα; στον Γέροντά σου να μιλήσεις.
Και αν μου απαντήσει ότι δεν έχει, θα του πω: Να βρεις! Εγώ δεν είμαι Πνευματικός…πήγαινε να βρεις έναν Πνευματικό που θα μπορεί να σε παρακολουθεί. Ξέφυγε δηλαδή εσύ την αμαρτία του άλλου. Όσο μένεις άτρωτος από τα κακά του άλλου, τον βοηθάς.

Διότι , μόλις ο άλλος σου πει κάτι κακό, αμέσως ξεπέφτει στα μάτια σου και μειώνεται η αγάπη σου, όσο και αν νομίζεις ότι τον βοηθάς. Έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Καταστρέφεται όλως διόλου η αγάπη μας και προς τον Θεόν και προς τους ανθρώπους, εφ’ όσον αναμειγνυόμεθα στην ιδιωτική ζωή τους. Αυτή είναι υπόθεση μόνο του αρμοδίου προσώπου και ποτέ εμού του μοναχού ή λαϊκού.

Το να αγαθοποιώ όσους με κακοποιούν, με οδηγεί στην ειρήνη. Διότι όλοι οι άνθρωποι τελικώς μας βάζουν προσκόμματα. Με έναν λόγο, με ένα βλέμμα, με το περπάτημά τους, με την χαρά τους, με την λύπη τους, παρεμβαίνουν στην πορεία μας. γι’ αυτό χρειάζεται φόβος και τρόμος, μην τυχόν και αντιδράσωμε στα προσκόμματα που μας βάζουν και διασαλευθή η ειρήνη του νου και της καρδιάς μας, μήπως δηλαδή προκαλέσωμε τον χωρισμό από τον Θεόν.

Χρειάζεται φόβος και τρόμος, μην τυχόν και περιφρονήσω τον αδελφό μου, μην τυχόν νομίζω ότι αυτός είναι υπεύθυνος για τις συμφορές μου, διότι αυτό είναι ξεπεσμός μου από τον Θεόν. Ο άγιος Ισαάκ τονίζει: «Ουδέποτε φταίει ο άλλος για κάποιο παράπτωμα, πάντοτε φταις εσύ». Δεν σου φταίει ο άλλος επειδή εσύ κουράσθηκες, αμάρτησες, δυσπίστησες, αλλοιώθηκες. Βλέπεις κάποιον να τρώη με τα χέρια του και αγανακτείς. Αυτό δείχνει σαφώς ότι δεν άρχισες ακόμη την πνευματική σου ζωή. Η άσκησίς σου είναι στα προοίμια.

Για να μπορέσης να ξεπεράσης αυτούς του σκοπέλους, να αγαθοποιής όποιον σε κακοποιεί. Σκόρπα, όσο μπορείς, αγαθότητα. Είσαι στον κόσμο; Μπορείς να του βρεις δουλεία. Είναι στο μοναστήρι; Εάν σε καταρασθή, να τον ευλογήσης, εάν σε χτυπήση από την δεξιά σιαγώνα, να του πης, χτύπα με και από την άλλη. Δείξε την αγάπη σου, ανάλογα με το πώς σου ανοίγει δρόμο ο ίδιος ο Θεός.

Όμως διαρκώς συμβαίνουν στην ζωή μας απρόοπτα. Έρχεσαι στο μοναστήρι για να βρης πνευματική ζωή, και συναντάς κακούς. Είναι απρόοπτο. Ζητάς κελλί από την πλευρά του μοναστηριού που δεν έχει υγρασία, το αποκτάς, διαπιστώνει όμως ότι η θάλασσα σου προκαλεί αλλεργία, οπότε δεν μπορείς να χαρής ούτε την ημέρα ούτε την νύχτα. Αμέσως θα σου πη ο λογισμός, σήκω να φύγης. Είναι απρόοπτο. Σε πλησιάζω με την ιδέα ότι είσαι καλός άνθρωπος και βλέπω ότι είσαι ανάποδος. Απρόοπτο.

Παρουσιάζονται συνεχώς απρόοπτα ενώπιόν μας, διότι έχομε θέλημα και επιθυμίες. Τα απρόοπτα είναι αντίθετα προς το θέλημα και την επιθυμία μας, γι’ αυτό και μας φαίνονται απρόοπτα, στην ουσία όμως δεν είναι. Διότι άνθρωπος που αγαπά τον Θεόν προσδοκά τα πάντα και λέγει πάντοτε «γενηθήτω το θέλημά σου». Θα έρθη βροχή, λαίλαπα, χαλάζι, κεραυνός; « Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον». Επειδή αυτά κοστίζουν στην σαρκικότητά μας, γι’ αυτό εμείς τα βλέπομε ως απρόοπτα.

Για να μην ταράσσεσαι λοιπόν κάθε φορά και στεναχωριέσαι, για να μην αγωνιάς και προβληματίζεσαι, να τα περιμένης όλα, να μπορής να υπομένης ό,τι έρχεται. Πάντα να λες, καλώς ήλθες αρρώστια, καλώς ήλθες αποτυχία, καλώς ήλθες μαρτύριο. Αυτό φέρνει την πραότητα, άνευ της οποίας δεν μπορεί να υπάρχη καμία πνευματική ζωή.

Γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου – Λόγοι Ασκητικοί-Περί Αρετών

Πηγή:  Βήμα Ορθοδοξίας