Φωτογραφίες από τον Πανηγυρικό Εσπερινό του Αγίου Ευγενίου του τραπεζούντιου

Την Τρίτη 21 Ιανουαρίου, εορτή του Αγίου Ευγενίου του εκ της Τραπεζούντας του Πόντου, τελέστηκε από τον Σύλλογο Ποντίων Αγίας Βαρβάρας Ο ΦΑΡΟΣ και σε συνεργασία με την ενορία μας, πανηγυρικός εσπερινός και Αρτοκλασία υπέρ υγείας των μελών του Συλλόγου. Με λιτανευτική πομπή την οποία ακολούθησε πλήθος κόσμου μεταφέρθηκε η Ιερή Εικόνα του Αγίου από τα γραφεία του συλλόγου στον Ιερό Ναό Παναγίας Ελεούσης, όπου ετέθη σε προσκύνηση, ετελέσθει η Ακολουθία και στην συνέχεια εκφωνήθηκε ο πανηγυρικός λόγος από την πρόεδρο του συλλόγου κ. Σοφία Σαβίδου. Αμέσως δε μετά το πέρας των ακολουθιών πραγματοποιήθηκε εκδήλωση με χορούς και τραγούδια του Πόντου στον προαύλιο χώρο του ναού. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στο προεδρείο του Συλλόγου, για την διοργάνωση όσο και στα μέλη του συλλόγου τα οποία αν και καθημερινή, με κατάνυξη ακολούθησαν τόσο την περιφορά της Εικόνας του Αγίου από τα γραφεία του Συλλόγου στον Ιερό Ναό, όσο και τις ιερές ακολουθίες. Όσο και στα παιδιά του συλλόγου, τα οποία με τις παραδοσιακές στολές τους, τίμησαν τον άγιο, δείχνοντας, την ευσέβεια και την τιμή τους προς αυτόν, αλλά και δίνοντάς μας ελπίδα βλέποντάς τα για ένα καλύτερο αύριο.

ΤΟΥΣ ΤΡΙΣ ΜΕΓΙΣΤΟΥΣ ΦΩΣΤΗΡΑΣ…

Ο Ιανουάριος είναι διάσπαρτος από εορτές πολλών πατέρων της εκκλησίας μας. Αγίων οι οποίοι με τα έργα και την ζωής εδραίωσαν την ορθόδοξη πίστη. Τρις από εκείνους είναι και οι Άγιοι Βασίλειος αρχιεπίσκοπος Καισαρείας, Γρηγόριος ο Θεολόγος και Ιωάννης ο Χρυσόστομος πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, οι οποίοι αν και εορτάζουν σε ξεχωριστή ημέρα μέσα σε αυτόν τον μήνα ο κάθε ένας, εν τούτοις η εκκλησία μας έχει ορίσει τον κοινό εορτασμό τους την 30^η Ιανουαρίου για να τονισθεί η προσφορά τους στην εκκλησία του Χριστού και στην παιδεία.

 

Ο κοινός εορτασμός τους

Ο κοινός εορτασμός τους καθιερώνεται στα μέσα του 11^ου αιώνα στα χρόνια που αυτοκράτορας του Βυζαντίου ήταν ο Αλέξιος Α΄ ο Κομνηνός από τον μητροπολίτη Ευχαϊτών Ιωάννη Μαυρόποδα. Αιτία του κοινού αυτού εορτασμού υπήρξε η διαφωνία μεταξύ των χριστιανών και ιδιαίτερα αυτών του επιστημονικού χώρου για το ποιος από τους τρις αγίους πατέρες ήταν μεγαλύτερος και σπουδαιότερος. Για να πάψει αυτή η αναστάτωση ο μητροπολίτης Ευχαϊτών Ιωάννης ορίζει τον κοινό εορτασμό τους, έτσι ώστε η τριάδα αυτή να συμβολίζει μεταφορικά την Αγία Τριάδα και τον ρόλο τον πατέρων στη διαμόρφωση του τριαδικού δόγματος, αλλά και για να υποδηλώσει τα όρια προσέγγισης του ελληνικού φιλοσοφικού στοχασμού με την χριστιανική πίστη.

Οι τρις ιεράρχες Βασίλειος ο Μέγας, Γρηγόριος ο Θεολόγος και Ιωάννης ο Χρυσόστομος διαχρονικά υπήρξαν οι προστάτες των ελληνικών γραμμάτων. Κατά τον 19^ο αιώνα τόσο στην Κωνσταντινούπολη (1805), όσο και στην Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης (1812-1813) και Ιόνιο Ακαδημία κατ’ αυτήν την ημέρα τελούσαν μνημόσυνα υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των ευεργετών και δωρητών των σχολείων της εποχής. Το 1841 στις 9 Αυγούστου και ενώ το νεοσύστατο ελληνικό κράτος έκανε τα πρώτα του βήματα μετά από τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς το Ακαδημαϊκό Συμβούλιου του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών αποφασίζει να τελέσει μνημόσυνο υπέρ των ευεργετών του Πανεπιστημίου κατά την εορτή των Τριών Ιεραρχών και έτσι φτάνουμε στο 1911 οπότε και επίσημα το Πανεπιστήμιο Αθηνών καθιερώνει την 30^η Ιανουαρίου, επίσημη εορτή της ελληνικής παιδείας.

Η Συμβολή των Τριών Ιεραρχών

Οι Τρεις Ιεράρχες πρωτοστάτησαν σε όλους τους τομείς της πνευματικής ζωής. Άσκησαν στον μεγαλύτερο βαθμό την φιλανθρωπία και ανακούφισαν τον ανθρώπινο πόνο. Δίδασκαν καθημερινά τους πιστούς, αναλύοντας τους τις αλήθειες της Πίστεώς μας. καθόρισαν συστηματικά τη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας μας (οι Θείες Λειτουργίες των Αγίων Βασιλείου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου είναι μία αιώνια παρακαταθήκη που άφησαν στην εκκλησία και τους χριστιανούς ανά τους αιώνες). Συνέγραψαν θαυμάσια συγγράμματα τα οποία ξεπέρασαν την φθορά του χρόνου και είναι πάντα επίκαιρα ακόμα και στις ημέρες μας. Διέσωσαν πολλά στοιχεία της ελληνικής γραμματείας, χωρίς την συμβολή των οποίων θα είχαν χαθεί.

Όμως και η βιωτή τους αποτελεί φωτεινό φάρο για τους χριστιανούς, όλων των εποχών. Παράδειγμα προς μίμηση για τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές, την νέα γενιά, η οποία θα πάρει την σκυτάλη για την δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου. Και τι ποιο όμορφο και μεγάλο από το παράδειγμα ζωής των Τριών Ιεραρχών, οι οποίοι ήταν ασυμβίβαστοι  με το κακό και την αμαρτία. Οι οποίοι δεν γνώριζαν την γλώσσα του συμβιβασμού και της διπλωματίας, αλλά την γλώσσα και τις εντολές του Ιερού Ευαγγελίου. Προτίμησαν να χάσουν την θέση τους και αυτή ακόμα την ζωή τους, όπως ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο οποίος εκοιμήθει  στην εξορία, παρά να συμβιβαστούν σε θέματα αρχών και πίστεως. Δεν σκέφτηκαν ποτέ ότι αυτός που ήταν απέναντι τους ήταν αυτοκράτορας ή άρχοντας, όταν πείραζαν το ποίμνιο ή την ορθόδοξη πίστη δεν δίστασαν να τους ασκήσουν έλεγχο με όποιο κόστος.

Η εορτή των Τριών Ιεραρχών, είναι μία ευκαιρία να διδάξουμε πρώτα και πάνω από όλα τα παιδιά μας, το μέλλον αυτού του τόπου, ότι η παιδεία ανοίγει τους ορίζοντες και τα μάτια της ψυχής. Ότι όπως οι άγιοι Βασίλειος ο Μέγας, Γρηγόριος ο Θεολόγος και Ιωάννης ο Χρυσόστομος ήταν πανεπιστήμονες, είχαν τρυγήσει σαν μέλισσες το νέκταρ την ανθρώπινης σοφίας, έτσι και η νέα γενιά πρέπει να εντρυφήσει στα γράμματα, όχι σαν μία ξερή και στείρα αποστηθίσει, αλλά σαν βίωμα και τρόπο ζωής, όπως μας τον παραδίδουν οι πατέρες μας.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, διδάσκαλος και μάρτυρας

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι από τους μεγάλους Ιεράρχες και οικουμενικούς Διδασκάλους της Εκκλησίας. Γεννήθηκε στην Αντιόχεια το 344 μ.Χ. Ο πατέρας του, ανώτατος αξιωματικός του στρατού, ονομαζόταν Σεκούνδος και η μητέρα του Ανθούσα. Ορφάνεψε από πατέρα πολύ μικρός, και η μητέρα του, σε ηλικία 23 ετών, δεν έκαμε δεύτερο γά­μο, αλλά έμεινε χήρα, για να αφοσιωθεί στην ανατροφή του παιδιού της. Η Ανθούσα ήταν μια αληθινή χριστιανή μητέρα, που έμεινε το όνομά της στην Εκκλησία. Ο περίφημος στην εποχή του ρήτορας Λιβάνιος, διδάσκαλος του αγίου Χρυσοστόμου, είπε μια μέρα για την Ανθούσα· «Βαβαί, οίαι παρά τοις χριστιανοίς γυναίκες είσιν!». Τί θαυμάσιες, που είναι οι γυναίκες των χρι­στιανών!

Στα 370, δηλαδή σε ηλικία 26 ετών, ο άγιος Ιωάν­νης βαπτίσθηκε, στα 381 χειροτονήθηκε διάκονος, και στα 386 πρεσβύτερος. Είχε τέτοια επίδοση στις σπουδές του, ώστε ο διδάσκαλός του Λιβάνιος, όταν τον ρώτη­σαν ποιόν θα άφηνε διάδοχό του, είπε· «Τον Ιωάννην, ει μη τούτον χριστιανοί εσύλησαν»· τον Ιωάννη, αν δεν τον είχαν κλέψει οι χριστιανοί. Στην αρχή ο άγιος Ιωάννης, για να μην αφήσει τη χήρα μητέρα του, εργάσθηκε ως συνήγορος στα δικαστήρια, κι όταν εκείνη πέθανε, έγινε μοναχός κι έφυγε στην έρημο, οπού έζησε ασκητικά τέσσερα χρόνια. Όταν χειροτονήθηκε πρεσβύτερος, έμεινε στην Αντιόχεια ένδεκα χρόνια, κοντά στον επίσκοπο Φλαβιανό, που τον υπηρέτησε πιστά και του συμπαραστάθηκε με αφοσίωση. Ευνοημένος από το Θεό ήταν ο γέροντας Φλαβιανός, έχοντας κοντά του τον πρεσβύτερο Ιωάννη.

Η φήμη του αγίου Ιωάννη είχε ξεπεράσει τα όρια της Αντιόχειας κι είχε διαδοθεί παντού. Γιατί ήταν προικισμένος από το Θεό με εξαίρετα χαρίσματα, τα οποία καλλιέργησε και αύξησε με λαμπρές σπουδές. Το μεγάλο χάρισμα του αγίου Χρυσοστόμου και το κύριο γνώρισμά του ήταν η ευγλωττία του. Η χάρη και η δύ­ναμη των λόγων του είναι πραγματικά δώρο ουράνιο, καθώς το λέγει και ο ιερός ύμνος· «Εκ των ουρανών εδέξω την θείαν χάριν». Στην Αντιόχεια, ως συνήγορος πρώτα και ως διάκονος ύστερα και πρεσβύτερος, έγινε γνωστός σε όλους για τη ρητορική του δεινότητα. Περί­φημοι είναι οι εικοσιένας λόγοι του «Εις ανδριάντας», που είπε τότε, σε μια πολύ κρίσιμη πολιτική και κοινωνι­κή στιγμή, στην οποία βρέθηκε η πόλη της Αντιόχειας.

Το 398, όταν χήρεψε ο πατριαρχικός θρόνος, κρυφά τον πήραν από την Αντιόχεια, για να μην το μάθει ο λαός, και τον πήγαν στην Κωνσταντινούπολη, όπου εξελέγη και χειροτονήθηκε Αρχιεπίσκοπος. Εκεί έμεινε έξη χρόνια κι εργάστηκε με όλες του τις δυνάμεις, διδάσκοντας το λαό και ποιμαίνοντας την Εκκλησία. Αλλά ο άγιος Ιωάννης δεν ήταν από τους ανθρώπους, που συμβιβάζον­ται με το κακό, κι είχε να παλέψει τότε με πολλά κακά, εκκλησιαστικά και πολιτικά. Δυστυχώς όλοι οι άνθρωποι της Εκκλησίας δεν είναι πάντα εκείνοι που πρέπει να εί­ναι· και οι άνθρωποι πάλι της Πολιτείας, με διάφορες προφάσεις επεμβαίνουν στα εκκλησιαστικά, και τότε η Εκκλησία και οι καλοί ποιμένες πληρώνουν ξένες αμαρ­τίες. Ο άγιος Ιωάννης το 404 καθαιρέθηκε κι εξορίστηκε στην Αρμενία, όπου και πέθανε το 407.

Αλλά για την Εκκλησία και τους Αγίους του Θεού δεν έχουν καμιά σημασία οι χρονολογίες. Η Εκκλησία ζει στον αιώνα και οι Άγιοι είναι πάντα μαζί μας. Ο άγιος Ιωάννης, λίγα χρόνια μετά το θάνατό του, ονομά­σθηκε Χρυσόστομος. Ερμήνευσε σχεδόν όλη τη θεία Γρα­φή, και τα έργα που άφησε στην Εκκλησία είναι από τους μεγαλύτερους πνευματικούς θησαυρούς του κόσμου. Εί­ναι ο μεγάλος Ιεράρχης, ο οικουμενικός Διδάσκαλος και ο Μάρτυρας της Εκκλησίας. Έδωσε όλο τον εαυτό του στην Εκκλησία και συγκρούσθηκε με το κακό, όπου κι αν το βρήκε μπροστά του. Καθαιρεμένος κι εξόριστος, άρ­ρωστος και σωματικά εξαντλημένος, πέθανε, μάλλον δε κοιμήθηκε σ’ ένα χωριό της Αρμενίας, με τα τελευταία αυτά λόγια στο στόμα του· «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν». Αμήν.

(Μητροπ. Κοζάνης +Διονυσίου, Εικόνες Έμψυχοι, εκδ. Αποστ. Διακονίας, σ. 26-28)

Η Μεταστροφή του Ζακχαίου

   

Την εποχή του Χριστού, η Ρωμαϊκή κυριαρχία είχε επιβληθεί και στην περιοχή της Ιουδαίας. Οι ρωμαίοι κατακτητές είχαν επιβάλει στους λαούς που είχαν κατακτήσει βαριά και σκληρή φορολογία, την οποία εισέπραταν ιδικοί εξουσιοδοτημένοι υπάλληλοι. Αυτή την εργασία έκανε και ο Ζακχαίος. Ήταν τελώνης, δηλαδή θα λέγαμε σήμερα διευθυντής οικονομικής υπηρεσίας. Προπλήρωνε την φορολογία των κατοίκων της περιοχής και μετά τα έπαιρνε πίσω διπλά και τρίδιπλά. Επιφανές πρόσωπο, αλλά ιδιαίτερα μισητό για την εργασία του στους συμπατριώτες του.

Και όμως αυτός, μας παρουσιάζει σήμερα ο ευαγγελιστής Λουκάς προβαίνει σε κάποιες ενέργειες οι οποίες  σίγουρα θα προκάλεσαν τις ειρωνείες και τα γέλια των γύρω του. Τρέχει μπροστά στα έκπληκτα μάτια τους,  ο Ζακχαίος και ανεβαίνει επάνω σε ένα δένδρο για να κατορθώσει να δει τον Χριστό ο οποίος πλησίαζε και θα περνούσε από το μέρος αυτό.  Και όταν ο Κύριος φτάνει κάτω από το δένδρο, αδιαφορώντας για τα ειρωνικά σχόλια, σηκώνει το βλέμμα του και κοιτάζει τον τελώνη. Ήξερα ο Χριστός ότι αυτή η ψυχή – αμαρτωλή βέβαια, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία – σπεύδει για να τον καλέσει κοντά Του.

-       Ζακχαίε κατέβα, σήμερα θα μείνω σπίτι σου, του λέει.

Και ο τελώνης τρέχει και κατεβαίνει από το δένδρο γρήγορα και υποδέχεται γεμάτος χαρά στο σπίτι του τον Κύριο του ουρανού και της γης. Βλέποντας την σκηνή αυτή οι δήθεν θεοσεβούμενοι Φαρισαίοι, άρχισαν να αντιδρούν και να λένε μεταξύ τους να καταδικάζουν την πράξη αυτή του Χριστού. Κανένας όμως, ούτε ο Χριστός, ούτε ο Ζακχαίος δίνουν σημασία στα σχόλια. Και ο τελευταίος με θάρρος αποκυρρίσει την προηγούμενη αμαρτωλή ζωή του, δίνει όλα τα χρήματά του σε αυτούς που είχε αδικήσει και κάνει μία νέα αρχή στην ζωή του, ακολουθώντας  τον Χριστό. Και τότε ο Κύριος  βεβαιώνει το χαρμόσυνο γεγονός που συντελείτε στον οίκο του Ζακχαίου.

Με πόθο και αγάπη ψάχνουν τα μάτια της ψυχής του αμαρτωλού τελώνη τον Χριστό. Και για αυτό ο Χριστός δεν είναι δυνατόν να μην ανταποκριθεί στην αναζήτηση αυτή. Ως καλό ποιμένας τρέχει να βγάλει από τον γκρεμό της αμαρτίας το απολωλός πρόβατο.

Πολλές φορές ψάχνουμε και κοιτάμε αδελφοί μου μόνο με τα γίηνα, τα φθαρτά, τα αμαρτωλά μας μάτια, όχι τον Χριστό, γιατί φοβόμαστε να μην μας λυδορίσουν οι άλλοι, αλλά τα πράγματα του κόσμου. Κοιτάμε να βρούμε τις απολαύσεις του κόσμου, αδιαφορώντας για τα πνευματικά.

Πρέπει όμως όλοι μας να πάρουμε παράδειγμα από τον αρχιτελώνη της σημερινής ευαγγελικής περικοπής και να στρέψουμε τα μάτια της ψυχής μας προς τον Κύριο. Να έρθουμε και εμείς σε μετάνοια και να πούμε στον Κύριο: Κύριε σε αναζητά η ψυχή μου. Κοίτα Κύριε, δεν δελεάστηκα από τα χρώματα και τις λάμψεις του κόσμου τις αμαρτίας, αλλά αναζητώ πλέον το δικό Σου φως, της δικιά Σου παρουσίας στην ζωή μου.

Αδελφοί μου όλα τα ανθρώπινα, υλικά αγαθά, χρήματα, δόξα είναι περαστικά. Μόνο ο Χριστός και η θεία Χάρις του είναι παντοτινή και αιώνια και αυτή που μόνο μπορεί να μας δώσει παντοτινή και αληθινή χαρά. Για αυτό ας ζητήσουμε από τον Κύριο να μας την εγκαταστήσει μόνιμα μέσα μας.

Οι θεραπεία των 10 λεπρών

Η λέπρα υπήρξε για πολλές εκατοντάδες χρόνια η μεγαλύτερη μάστιγα της ανθρώπινης κοινωνίας. Οι ασθενούντες από αυτήν εκτός από τον πόνο και τα φρικτά στίγματα τα οποία άφηνε αυτή επάνω στα σώματά τους, είχαν να αντιμετωπίσουν και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Μακριά από τις οικογένειές, τους συγγενείς και τους φίλους τους, προσπαθούσαν να αυτοεξυπηρετηθούν, να ζήσουν κουβαλώντας αυτόν τον βαρύ σταυρό, τις περισσότερες φορές με καρτερία, έχοντας στραμμένο το βλέμμα τους προς τον Θεό.

Την συνάντηση του Χριστού με μία τέτοια ομάδα δέκα λεπρών μας παρουσιάζει σήμερα ο ευαγγελιστής Λουκάς. Φωνάζουν από μακριά στον Κύριο να τους βοηθήσει και αυτός, ως οικτίρμων και ελεήμων, τους σπλαχνίζεται και τους χαρίζει την υγεία, καλώντας τους να πάνε στους ιερείς για να πιστοποιήσουν αυτοί ότι όντως είναι θεραπευμένοι. Και αυτοί τρέχουν χαρούμενοι όχι μόνο σε αυτούς τους ιερείς, αλλά και στις οικογένειές τους, τις οποίες τόσο είχαν στερηθεί, δίχως να σκεφτούν οι εννέα από τους δέκα να γυρίσουν να πουν έστω ένα ευχαριστώ στον Ιησού.

Μόνο ένας και αυτός Σαμαρείτης, δηλαδή λιγότερο φωτισμένος λιγότερο ευσεβείς από τους Ιουδαίους, αισθάνεται την υποχρεώσει να πάει κοντά στον ευεργέτη του, να πέσει στα πόδα του Κυρίου για να του πει ευχαριστώ. Και τότε είναι που ακούγεται η φωνή του Χριστού, ο οποίος με απορία δηλωτική της αγνωμοσύνη τους ρωτάει: δέκα δεν καθαρίστηκαν;  Οι εννέα που είναι;

Η αγνωμοσύνη είναι ένα συχνό φαινόμενο της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Πολλές φορές ο άνθρωπος ξεχνάει τον ευεργέτη του. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και συχνά στρέφεται εναντίον του. Ο μεγαλύτερος ευεργέτης μας είναι ο Θεός. Ως σπλαχνικός πατέρας στέκεται δίπλα μας για να μας προστατέψει και να μεριμνήσει για τις ανάγκες μας. Ο εγωισμός μας όμως δεν μας αφήνει να δούμε ότι όλα όσα έχουμε στην ζωή μας, η υγεία, τα υλικά αγαθά, τα πάντα είναι δώρα του Θεού με σκοπό να τα χρησιμοποιήσουμε σωστά προς όφελος των ψυχών μας. Πολλές φορές ξεχνάμε τον Θεό και της ευεργεσίες που μας χαρίζει, και ενώ στις δύσκολες στιγμές ζητάμε την βοήθειά του, όταν βρεθεί η λύση όχι μόνο δεν του λέμε ένα ευχαριστώ, αλλά του γυρίζουμε και την πλάτη.

Ο Χριστός βεβαιώνει τον θεραπευμένο λεπρό, ότι εκτός από την σωματική υγεία με την πίστη του βρίσκει και την σωτηρία. Με την ευγνωμοσύνη του αυτή, η οποία προϋποθέτει την πίστη κερδίζει και τον παράδεισο.

Για αυτό ας βρισκόμαστε πάντα κοντά στον Χριστό, σε κάθε στιγμή της ζωής μας, είτε δυσάρεστη είτε ευχάριστη. Και να γνωρίζουμε καλά ότι όταν έχουμε πίστη και από το κακό ο Θεός θα ευδοκήσει το καλό. Αλλά κυρίως θα δώσει να κερδίσουμε τον παράδεισο.

Κοπή πρωτοχρονιάτικής πίτας ενοριακών εσπερινών κηρυγμάτων

Ιερά Αγρυπνία

Απόψε το βράδυ στις 9.00 στον ιερό μας ναό θα τελέσουμε αγρυπνία προς τιμή του Αγίου Αντωνίου του Μεγάλου.

Τα Άγια Θεοφάνεια στον Ναό μας

Η μεγάλη και λαμπρά δεσποτική εορτή της Θείας Επιφανείας, τιμήθηκε με ιεροπρέπεια στον Ιερό Ναό Παναγίας Ελεούσης. Πλήθος πιστών κατέκλισε τόσο το εσωτερικό του Ναού και του παρεκκλησίου του Αγίου Λουκά του Ιατρού, όσο και το προαύλιο για να παρακολουθήσει την Όρθρο και την Θεία Λειτουργία της εορτής, όσο και την Ακολουθία του Μεγάλου Αγιασμού η οποία πραγματοποιήθηκε λόγω βροχής εντός του Ναού.

Με τα Άγια Θεοφάνεια ολοκληρώνεται το Άγιο Δωδεκαήμερο των Χριστουγέννων. Οι ιερείς, τα μέλη του εκκλησιαστικού συμβουλίου και οι συνεργάτες του φιλανθρωπικού και νεανικού έργου της ενορίας μας ευχόμαστε σε όλους ο Επιφανείς Κύριος να χαρίζει πρώτιστα την πνευματική πρόοδο, την υγεία ψυχών και σωμάτων καθώς και κάθε αγαθό. ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ.

 

Με κατάνυξη και λαμπρότητα εορτάστηκε στην ενορία μας η διπλή εορτή της Περιτομής του Κυρίου και η μνήμη του Μεγάλου Βασιλείου. Το εσπέρας της παραμονής τελέστηκε ο Μέγας Πανηγυρικός εσπερινός ενώ το πρωί της 1ης Ιανουαρίου 2014, τελέστηκε η Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου. Αμέσως μετά την απόλυση της Θείας Λειτουργίας τελέστηκε παρουσία της Δημοτικής Αρχής της πόλης μας η επίσημη δοξολογία για την έναρξη του Νέου Έτους και η κοπή της βασιλόπιτας της ενορίας μας.