Οι θεραπεία των 10 λεπρών

Η λέπρα υπήρξε για πολλές εκατοντάδες χρόνια η μεγαλύτερη μάστιγα της ανθρώπινης κοινωνίας. Οι ασθενούντες από αυτήν εκτός από τον πόνο και τα φρικτά στίγματα τα οποία άφηνε αυτή επάνω στα σώματά τους, είχαν να αντιμετωπίσουν και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Μακριά από τις οικογένειές, τους συγγενείς και τους φίλους τους, προσπαθούσαν να αυτοεξυπηρετηθούν, να ζήσουν κουβαλώντας αυτόν τον βαρύ σταυρό, τις περισσότερες φορές με καρτερία, έχοντας στραμμένο το βλέμμα τους προς τον Θεό.

Την συνάντηση του Χριστού με μία τέτοια ομάδα δέκα λεπρών μας παρουσιάζει σήμερα ο ευαγγελιστής Λουκάς. Φωνάζουν από μακριά στον Κύριο να τους βοηθήσει και αυτός, ως οικτίρμων και ελεήμων, τους σπλαχνίζεται και τους χαρίζει την υγεία, καλώντας τους να πάνε στους ιερείς για να πιστοποιήσουν αυτοί ότι όντως είναι θεραπευμένοι. Και αυτοί τρέχουν χαρούμενοι όχι μόνο σε αυτούς τους ιερείς, αλλά και στις οικογένειές τους, τις οποίες τόσο είχαν στερηθεί, δίχως να σκεφτούν οι εννέα από τους δέκα να γυρίσουν να πουν έστω ένα ευχαριστώ στον Ιησού.

Μόνο ένας και αυτός Σαμαρείτης, δηλαδή λιγότερο φωτισμένος λιγότερο ευσεβείς από τους Ιουδαίους, αισθάνεται την υποχρεώσει να πάει κοντά στον ευεργέτη του, να πέσει στα πόδα του Κυρίου για να του πει ευχαριστώ. Και τότε είναι που ακούγεται η φωνή του Χριστού, ο οποίος με απορία δηλωτική της αγνωμοσύνη τους ρωτάει: δέκα δεν καθαρίστηκαν;  Οι εννέα που είναι;

Η αγνωμοσύνη είναι ένα συχνό φαινόμενο της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Πολλές φορές ο άνθρωπος ξεχνάει τον ευεργέτη του. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και συχνά στρέφεται εναντίον του. Ο μεγαλύτερος ευεργέτης μας είναι ο Θεός. Ως σπλαχνικός πατέρας στέκεται δίπλα μας για να μας προστατέψει και να μεριμνήσει για τις ανάγκες μας. Ο εγωισμός μας όμως δεν μας αφήνει να δούμε ότι όλα όσα έχουμε στην ζωή μας, η υγεία, τα υλικά αγαθά, τα πάντα είναι δώρα του Θεού με σκοπό να τα χρησιμοποιήσουμε σωστά προς όφελος των ψυχών μας. Πολλές φορές ξεχνάμε τον Θεό και της ευεργεσίες που μας χαρίζει, και ενώ στις δύσκολες στιγμές ζητάμε την βοήθειά του, όταν βρεθεί η λύση όχι μόνο δεν του λέμε ένα ευχαριστώ, αλλά του γυρίζουμε και την πλάτη.

Ο Χριστός βεβαιώνει τον θεραπευμένο λεπρό, ότι εκτός από την σωματική υγεία με την πίστη του βρίσκει και την σωτηρία. Με την ευγνωμοσύνη του αυτή, η οποία προϋποθέτει την πίστη κερδίζει και τον παράδεισο.

Για αυτό ας βρισκόμαστε πάντα κοντά στον Χριστό, σε κάθε στιγμή της ζωής μας, είτε δυσάρεστη είτε ευχάριστη. Και να γνωρίζουμε καλά ότι όταν έχουμε πίστη και από το κακό ο Θεός θα ευδοκήσει το καλό. Αλλά κυρίως θα δώσει να κερδίσουμε τον παράδεισο.