Πρόγραμμα Πανηγύρεως Παναγίας Ελεούσης

Η Αποτομή της Τιμίας Κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου

Μνημονεύει σήμερα η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, την ≪αποτομή της τιμίας κεφαλής≫, τον αποκεφαλισμό του Ιωάννη του Προδρόμου από τον βασιλέα της Ιουδαίας Ηρώδη. Η Εκκλησία μας κηρύσσει αυτή τη μέρα ως μέρα νηστείας, διότι ο Ιωάννης θανατώθηκεεξαιτίας της οινοποσίας και του ακράτου ηδονισμού ενός βασιλιά σε ένα συμπόσιο, αυτό της εορτής των γενεθλίων του. Πρόκειται για τον τελευταίο προφήτη, τον προφήτη ο οποίος συνδέει την Καινή με την Παλαιά Διαθήκη, του οποίου ο σκοπός της ζωής του υπήρξε η αναγγελία της ενανθρώπισης του Υιού του Θεού. Πρόκειται για τον Ιωάννη τον βαπτιστή στον οποίο θα προσέλθει ο Κύριος να βαπτισθεί και Αυτός και να δοθεί με αυτόν τον τρόπο η ευκαιρία της επιφανείας του Τριαδικού Θεού.

Ο Υιός “ταπεινών εαυτόν” βαπτίζεται, το Πνεύμα το Άγιον, ≪Ωσεί περιστερά≫, φανερώνεται σαν ένα περιστέρι και η φωνή του Θεού Πατρός ακούγεται να δηλώνει: ≪ουτός εστιν ο υιός μου ο αγαπητός≫. Αυτός είναι ο αγαπητός Μου Υιός. Εδώ λοιπόν βλέπουμε την εξαιρετική τιμή που επιφυλάσσει ο Θεός στο “σκεύος εκλογής του”, τον τελευταίο από την πλειάδα των προφητών Του: η προαναγγελία της σωτηρίας του γένους των ανθρώπων, που έχει υποσχεθεί αιώνες πριν ο ίδιος ο Θεός στους πρωτόπλαστους. Πρόκειται για την μοναδική τιμή, σ’ αυτόν που μέσα στην ταπείνωσή του, λέγει στους ακροατές του ότι ≪ου ουκ ειμί άξιος το υπόδημα των ποδών λύσαι≫. Δηλαδή διαμαρτυρόμενος όταν τον παρομοιάζουν με τον αναμενόμενο Μεσσία λέγει ότι δεν είναι άξιος ούτε τα κορδόνια των υποδημάτων Του να λύσει. Πρόκειται γι’ αυτόν που προς στιγμήν αποτολμά ακόμη και να αρνηθεί να βαπτίσει τον Ιησού, λέγοντας ≪εγώ έχω χρείαν υπό σου βαπτισθήναι, και συ έρχη προς με;≫ Εγώ έχω ανάγκη να βαπτισθώ από εσένα και έρχεσαι Εσύ σε μένα; Αλλά η μοναδική και εξαιρετική αυτή τιμή δεν υπολείπεται της πράγματι μεγάλης αξίας του.

Ας δούμε, όμως, μερικά στιγμιότυπα από την επίγεια ζωή του Τιμίου Προδρόμου. Τα επίθετα ≪δίκαιος≫ και ≪άγιος≫, δηλαδή δίκαιος και άγιος απέναντι Θεού και ανθρώπων, που σημειώνει ο ευαγγελιστής Μάρκος και τα οποία αποδίδει ως χαρακτηρισμούς του που προέρχονται από τον ίδιο τον Ηρώδη, αποδίδουν ίσως μόνο ένα μέρος της σημαντικής αυτής προσωπικότητας. Ο ευσεβής και ταπεινός, δίκαιος, άγιος και απόγονος θρησκευόμενης οικογένειας, ως τέκνο του ιερέα Ζαχαρία, που συνδέεται με συγγένεια και με την Παρθένο Μαρία, ζει απλά και φτωχικά στην έρημο (ως Ναζιραίος, ασκητής δηλαδή των χρόνων της Π.Διαθήκης) κηρύττοντας τη μετάνοια στο λαό του Ισραήλ και μεταφέροντας το ελπιδοφόρο μήνυμα της έλευσης του Θεανθρώπου. Προετοιμάζει την ≪οδόν του Κυρίου≫, εξ’ ου και η προσωνυμία του Πρόδρομος. Βαπτίζει στον Ιορδάνη όσους προσέρχονται σ’ αυτόν εξομολογούμενοι τις αμαρτίες τους. Διδάσκει τον λόγο και τις εντολές του Θεού τονίζοντας τη λύτρωση που θα φέρει ο αναμενόμενος Μεσσίας και καλεί όλους σε μετάνοια.

Γι’ αυτό και δεν διστάζει να ελέγχει και τον Ηρώδη που συζούσε με την Ηρωδιάδα, γυναίκα του αδελφού του Φίλιππου: “ Ουκ έξεστί σοι έχειν την γυναίκα του αδελφού σου». Εξαιτίας αυτού του ελέγχου, η Ηρωδιάδα, προσπαθούσε να βρει αφορμή να απαλλαγεί από την ελεγκτική παρουσία του Ιωάννη και τις βαριές αλλά δίκαιες κατηγορίες του. Κατόρθωσε λοιπόν να πείσει τον Ηρώδη να αποφασίσει, να τον συλλάβει και να τον κλείσει σε φυλακή, για να τον φιμώσει, για να μην ακούγεται ο ενοχλητικός έλεγχός του. Ωστόσο, και εκεί που βρισκόταν ο ασυμβίβαστος Ιωάννης δεν έπαυσε να κηρύττει τον λόγο του Θεού, να ελέγχει τον Ηρώδη και την Ηρωδιάδα, ότι ζούσαν μέσα στην αμαρτία.

Παρ’ όλα αυτά ο Ηρώδης τον διατηρούσε ζωντανό στη φυλακή, γιατί φοβόταν να τον σκοτώσει. Ήταν ≪δίκαιος≫ και ≪άγιος≫. Ο λαός τον αγαπούσε. Ακολουθούσε το κήρυγμά του και σεβόταν τη διδαχή του. Πίστευε στο προφητικό του κήρυγμα για την έλευση του αναμενόμενου Σωτήρα. Γι’ αυτό κι ο βασιλιάς της Ιουδαίας δεν τολμούσε να τον θανατώσει. Η Ηρωδιάδα όμως, που ζούσε στην παρανομία και την αμαρτία, δεν μπορούσε να ανεχθεί την κατάσταση αυτή, που την έκανε να νιώθει ταπεινωμένη και προσβεβλημένη, μεταξύ των καθώς πρέπει κυριών των Ιεροσολύμων, και έψαχνε να βρει κάποια ευκαιρία να τον σκοτώσει.

Κι όταν ο επιπόλαια φερόμενος βασιλεύς Ηρώδης, στη γιορτή των γενεθλίων του, “γλεύκους μεμεστωμένος” υποσχέθηκε να χαρίσει οτιδήποτε, ≪έως ημίσους της βασιλείας≫ του, στην κόρη της και ανεψιά του, μετά από έναν ωραίο χορό, βρήκε την ευκαιρία να εκδικηθεί και να απαλλαγεί από την φυσική παρουσία του Ιωάννη. Συμβούλεψε την κόρη της να ζητήσει ≪την κεφαλήν Ιωάννου του βαπτιστού≫. Κι ο Ηρώδης που με τόση ευκολία και χωρίς πολλή σκέψη έδωσε μια τόσο σοβαρή και μεγάλη υπόσχεση, δεν κατάφερε τώρα, αν και ≪περίλυπος γενόμενος≫, να αρνηθεί, βοηθώντας μ’ αυτόν τον τρόπο να πετύχει την εκδίκησή της η Ηρωδιάδα. ≪Και ήνεγκε την κεφαλήν αυτού επί πίνακι και έδωκεν αυτήν τω__ κορασίω, και το κοράσιον έδωκεν αυτήν τη μητρί αυτής≫.

Σε αντίθεση προς τον δίκαιο και άγιο, ταπεινό αλλά ασυμβίβαστο Ιωάννη που αφιέρωσε την ζωή του προετοιμάζοντας τον λαό του Ισραήλ για την υποδοχή του Μεσσία, παρουσιάζεται ο αμαρτωλός, ο απερίσκεπτος Ηρώδης που με ευκολία και επιπολαιότητα δίνει σοβαρές υποσχέσεις. Και είναι αυτός ο ίδιος που συζεί με την εκδικητική και μαινομένη Ηρωδιάδα, όπως την παρουσιάζει ο υμνωδός, σκανδαλίζοντας τους συμπολίτες του. Και ενώ ο Θεός δια του κηρύγματος και του ελέγχου του Ιωάννη, τού δίνει την ευκαιρία να αλλάξει τρόπο ζωής, αυτός, δούλος των παθών του, κλείνει τα αυτιά του και προβαίνει στον αποκεφαλισμό του Ιωάννη για χάρη της κόρης της παράνομης γυναίκας του.

Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει όσο θα έπρεπε την σημασία της αποτομής, του μαρτυρίου δηλαδή του Τιμίου Προδρόμου. Το γεγονός της αποτομής είναι συγκλονιστικό και γι’ αυτό, παρά το ότι το γνωρίζουμε, είναι ανάγκη για ακόμα μία φορά να το μελετήσουμε. Ας εμβαθύνουμε όμως για λίγο στο καθαυτό γεγονός του σφοδρού Προδρομικού ελέγχου, σε σχέση με εμάς τους ίδιους και την εποχή μας.

Οπωσδήποτε η ενέργεια του Προδρόμου, με τα σημερινά κοσμικά δεδομένα και τη λεγόμενη ≪νεοπατερική≫ σκέψη, δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί ως ακραία, ίσως γραφική, οπωσδήποτε φανατική και τελικά ως προς αποφυγήν παράδειγμα. Ας δούμε το γιατί. Το τι έκανε ο Ηρώδης στην προσωπική του ζωή, αυτό εντάσσεται, σήμερα, στα ≪απόρρητα προσωπικά δεδομένα≫ και ως εκ τούτου, όχι μόνο δεν είχε δικαίωμα ο Βαπτιστής να ελέγξει, αλλά με την πράξη του αυτή, θέτει τον εαυτόν του στην παρανομία και προσκρούει στο νόμο περί της ≪ελεύθερης επιλογής της προσωπικής ζωής≫.

Με τον έλεγχό του, συνεχίζει να ομιλεί η “νεοπατερική σκέψη”, ξεπέφτει από το υψηλό του έργο. Αυτός δεν είναι παρά ένας ασκητής ο οποίος αρνήθηκε τον κόσμο και ως εκ τούτου δεν του επιτρέπεται να αφήνει το χώρο άσκησής του και να κατεβαίνει στα κοσμικά και μάλιστα σ’ αυτού του είδους το επίπεδο που μπορεί να χαρακτηριστεί ως ≪κοσμικό κουτσομπολιό≫, έστω και αν φαίνεται ότι στηρίζεται στον Νόμο των Εντολών. Κάνει, κατά την ίδια σκέψη, υπέρβαση καθήκοντος, και μάλιστα με την αδιακρισία του θίγει την ≪Ιερά Σύνοδο≫ των Εβραίων της εποχής εκείνης, ή το ≪Μέγα Συνέδριον≫, αφού δεν έχει εξουσιοδοτηθεί από τους Αρχιερείς για μια τέτοια πράξη. Δηλαδή, λειτουργεί αντιδεοντολογικά, απρεπώς και αυθαίρετα.

Επιτέλους, ποιος είναι αυτός ο ασκητής που ελέγχει, την ίδια στιγμή, που ολόκληρο το σώμα των υπευθύνων αρχιερέων και των “δοκούντων ότι είναι τι” προσώπων του Συνεδρίου, έστω και από ≪διάκριση≫, ανέχεται αυτήν την κατάσταση, δηλ. την παρανομία του Ηρώδη; Δημιουργεί με τον πύρινο λόγο του ≪κοινωνική αναταραχή≫, ό,τι δηλαδή χειρότερο για μια ≪ευνομούμενη πολιτεία≫ και μάλιστα για έναν τόπο που βρίσκεται κάτω από την εξουσία της κυρίαρχης Ρώμης.

Είναι δυνατόν οι ειρηνικοί ≪ησυχαστές≫ και ≪ερημίτες≫ να γίνονται αιτία συγχύσεων και ταραχών, και μάλιστα να προσβάλλουν τους ταγούς της πολιτείας, αφού αυτοί έχουν ≪ταχθεί παρά Θεού≫ στο έργο τούτο; Λησμονούσε ο Ζηλωτής και Βαπτιστής του Ιορδάνου ότι ο Ηρώδης, παρά τα προσωπικά του πάθη και τις ιδιορρυθμίες, έκανε δημόσια έργα, ανέπτυσσε την ≪πολιτισμική παράδοση≫ και την ≪ιουδαϊκή κουλτούρα≫, κρατούσε τις ≪λεπτές ισορροπίες≫ με την Ρώμη αλλά και το ελληνιστικό υπόβαθρο της κατ’ ανάγκην τότε πολυπολιτισμικής Ιουδαίας, και το σημαντικότερο, είχε προσφέρει πολλά χρήματα από τον δημόσιο κορβανά για το κτίριο του Ναού. Κυρίως όμως μετον έλεγχό του, διατάρασσε την ≪αγαστή συνεργασία≫ μεταξύ ≪ιουδαϊκής θρησκείας και πολιτείας≫. Αποδεικνύει τον εαυτόν του ακραίο, μονοκόμματο και αδιάκριτο, αφού με την ενέργειά του αυτή, αφήνει το έργο του βαπτίσματος και του κηρύγματος και εγκαταλείπει όλον αυτόν τον κόσμο που προσέτρεχε στην έρημο για να τονακούσει και να ωφεληθεί. Θα μπορούσαμε βέβαια να σημειώσουμε και άλλα πολλά, τα οποία βγαίνουν ως συμπεράσματα από την σύγχρονη ≪νεοθεολογική- επιστημονική≫ σκέψη.

Όμως, δόξα τω Θεώ, ο Τίμιος του Κυρίου Πρόδρομος, ο μέγιστος των Προφητών, ο Κήρυκας της Χάριτος, ο ασυμβίβαστος, ζούσε για την αγάπη και τη δόξα του Χριστού. Και υπέγραψε αυτήν την αγάπη του με την ίδια του την κεφαλή. Δεν είναι τυχαίο ότι σε όλους τους ορθοδόξους ναούς η μορφή του εικονίζεται δίπλα στο Δεσπότη Κύριο, δεξιά της Ωραίας Πύλης. Ο Πρόδρομος, ως γνήσιος Προφήτης, παραμένει ανυποχώρητος, πιστός στο παράδειγμα των Προφητών πριν απ’ αυτόν (Ησαϊας, Ιερεμίας, Ηλίας, Ελισσαίος), αρνείται να καλύψει την οποιαδήποτε δειλία, με ένα διάτρητο ≪θεολογικό≫ μανδύα και με επιχειρήματα ≪νεοπατερικής εποχής≫. Αρνείται την διαστροφή της αμαρτίας που αποκτηνώνει τον άνθρωπο και συνάμα επικυρώνει την αλήθεια, του ότι οι πολιτικοί άρχοντες, πόσω δε μάλλον οι εκκλησιαστικοί, με την προσωπική τους ζωή, πρέπει να αποτελούν παράδειγμα προς μίμησιν. Το δε αίμα του, είναι η μεγαλύτερη μαρτυρία της συνέπειας στο πανάγιο και παντοκρατορικό θέλημα του Θεού. Ας πρεσβεύει ο Μάρτυρας της αληθείας και του Ευαγγελικού ήθους, ώστε να δεχθούμε την χάρη και την ευλογία, για μια συνειδητή Ορθόδοξη Χριστιανική ζωή.

ΙΕΡΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΚΟΜΙΔΗΣ ΤΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ

Την Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου στις 9.00 το βράδυ , όπως κάθε χρόνο θα τελεστή η πρώτη Αγρυπνία της ενορία μας για το νέο εκκλησιαστικό έτος, επί τη εορτή της ανακομιδής των τιμίων και ιερών λειψάνων του Αγίου Νεκταρίου, όπου θα έχουμε την ευλογία να προσκυνήσουμε τεμάχιο εκ του ιερού του λειψάνου. 

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΕΡΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ 29/8 - 4/9

ΔΕΥΤΕΡΑ 29 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ, ΑΠΟΤΟΜΗ ΤΙΜΙΑΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ 

7.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία 

ΤΡΙΤΗ 30 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ, ΑΓΙΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ 

7.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία 

ΤΕΤΑΡΤΗ 31 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

6.30 μ.μ. Εσπερινός και Ακολουθία του Αγιασμού 

ΠΕΜΠΤΗ 1 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ, ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΙΝΔΙΚΤΟΥ 

7.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία 

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 2 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

9.00 Ιερά Αγρυπνία επί τη εορτή της Ανακομιδής των Λειψάνων του Αγίου Νεκταρίου. 

Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Φανούριος

Για τον περίφημο μάρτυρα του Χριστού Φανούριο από πού καταγόταν, ποιους είχε γονείς και πότε άθλησε τους άθλους του μαρτυρίου δεν έχουμε να ειπούμε τίποτε, αφού κάθε πληροφορία χάθηκε από τη φθορά του χρόνου και καλύφτηκε με την ταφόπετρα της λήθης. Έτσι λοιπόν καθετί σχετιζόμενο με τον Άγιο έμεινε στην αφάνεια και άγνωστο στους πάντες.

Όμως περί του ενδόξου μάρτυρος Φανουρίου αποκαλύφτηκαν τα εξής: Κατά τον δέκατο τέταρτο αιώνα, όταν η φημισμένη νήσος Ρόδος ήταν υποδουλωμένη στους Αγα­ρηνούς, ο τότε άρχων της νήσου αυτής θέλησε να ξαναχτί­σει και αποκαταστήσει στην αρχική τους μορφή τα τείχη, τα οποία είχαν πρωτύτερα κατεδαφίσει οι βάρβαροι πολέ­μιοι. Όταν λοιπόν συγκεντρώνονταν τα αναγκαία υλικά και ανασκάπτονταν οι προς το νότιο μέρος ευρισκόμενες ερειπωμένες οικίες, βρέθηκε εκεί ένας μισοερειπωμένος ιερός Ναός. Το σκάψιμο όμως προχώρησε βαθύτερα και έφτασε μέχρι το δάπεδο. Έτσι ήρθαν στο φώς όλα τα υλι­κά που συν τω χρόνω είχαν συσσωρευτεί εκεί. Κατά την ανασκαφή λοιπόν αυτή βρήκαν πάρα πολλές εικόνες αποσαθρωμένες· βρήκαν όμως και μια εικόνα εντελώς σώα και αβλαβή, σαν να βγήκε εντελώς πρόσφατα από τα χέ­ρια του ζωγράφου. Όταν δε ο πάνσεπτος αυτός Ναός με τις άγιες εικόνες ήρθε στο φώς, προδήλως κατά θεία ευδο­κία, πήγε επί τόπου ο τότε ποιμενάρχης της νήσου, ονόματι Νείλος Διασπωρηνός, αρχιερέας σεμνυνόμενος για την αρετή και τη σοφία του, ο οποίος και ανέγνωσε γραμμένο στην αβλαβή εικόνα τούτο: «Ο άγιος Φανούριος».

Στην εικόνα αυτή απεικονιζόταν ο Άγιος σε νεανική ηλικία, ντυμένος στρατιωτική στολή και κρατώντας στο δε­ξιό του χέρι σταυρό μαζί με αναμμένη λαμπάδα. Ολόγυρα δε στην εικόνα, στα άκρα, απεικονίζονταν δώδεκα από τα αθλήματα του εικονιζόμενου Αγίου, τα εξής: Ο Μάρτυς στέκεται μπροστά στον δικαστή και ανακρίνεται· βρίσκεται ανάμεσα σε στρατιώτες, οι οποίοι τον χτυπούν με πέτρες το στόμα και το κεφάλι· είναι ξαπλωμένος στο έδαφος και τον μαστίζουν στρατιώτες· κάθεται κάτω γυμνός και του ξεσχίζουν με σιδερένια νύχια τις σάρκες· παριστάνεται κλεισμένος σε φυλακή· και πάλι στέκεται μπροστά σε βή­μα τυραννικό και εξετάζεται· κατακαίγεται με αναμμένες λαμπάδες· είναι δεμένος σε μάγγανο (τιμωρητικό μηχάνη­μα)· βρίσκεται εν μέσω θηρίων αβλαβής· κείτεται καταγής, ενώ πάνω στο σώμα του βρίσκεται ένας ογκόλιθος· στέκε­ται μπροστά σε είδωλα κρατώντας στα χέρια του κάρβου­να αναμμένα, ενώ ένας σατανάς στον αέρα μοιάζει να θρηνεί και να κλαίει· παριστάνεται όρθιος στο μέσο φλεγόμενης καμίνου, έχοντας τα χέρια του υψωμένα προς τον ουρανό.

Από αυτές λοιπόν τις απεικονίσεις των μαρτυρικών αγώνων, οι οποίες υπήρχαν στην εικόνα που βρέθηκε, ο αρχιερέας Νείλος συμπέρανε ότι ο εικονιζόμενος Άγιος ήταν μάρτυς, ο οποίος βεβαίως ήταν άδηλο πότε και σε ποιόν τόπο άθλησε. Αυτός, όπως σημειώθηκε πιο πάνω, ονομαζόταν Φανούριος και για πρώτη φορά ήλθε στο φως και κατέστη γνωστός.

Ύστερα λοιπόν από το γεγονός αυτό, ο καλός εκείνος ποιμήν και αρχιερέας του Θεού, ο Νείλος, ζήτησε από τον ηγεμόνα της νήσου να του επιτρέψει να ξαναχτίσει τον ερειπωμένο Ναό, στον οποίο κατά την ανασκαφή βρέθηκε η εικόνα του αγίου Φανουρίου. Ο ηγεμόνας όμως αρνήθηκε. Αλλά ο Νείλος επέμεινε στο αίτημά του και, έτσι, ο ηγεμόνας έδωσε τη συγκατάθεσή του. Τότε ο Επίσκοπος ανοικοδόμησε και πάλι τον ιερό εκείνο Ναό, όπως αυτός φαίνεται μέχρι σήμερα, στην ίδια τοποθεσία έξω από την πόλη.

Τον πάνσεπτο αυτό Ναό τον επισκίασε η χάρη και η ευλογία του μεγαλομάρτυρα αγίου Φανουρίου και, έτσι, επιτελούνται πλείστα όσα θαύματα και ευεργετικές ενέρ­γειες προς σωτηρία των πιστών. Από όλα δε τα θαύματα θα μνημονευτεί στη συνέχεια ένα, ενδεικτικά, που φανε­ρώνει τη μεγάλη οικείωση και παρρησία του Αγίου προς το Θεό.

Εκείνον, λοιπόν, τον καιρό η μεγαλόνησος Κρήτη, εξ­ουσιαζόμενη από τους Βενετούς, δεν είχε Ορθόδοξο αρ­χιερέα, επειδή η θέση του είχε καταληφθεί από Λατίνο. Για το λόγο αυτό όσοι κρίνονταν άξιοι να λάβουν το μέγα αξίωμα της ιεροσύνης αποστέλλονταν στα Κύθηρα (μικρή νήσο βόρεια της Κρήτης), για να χειροτονηθούν από τον εκεί Ορθόδοξο αρχιερέα. Κατά τους χρόνους δε εκείνους τρεις διάκονοι απέπλευσαν από την Κρήτη και πήγαν στα Κύθηρα, όπου χειροτονήθηκαν ιερείς. Επιστρέφοντας δε στην πατρίδα τους οι τρεις αυτοί νεοχειροτονημένοι ιερείς, έπεσαν κατά τον πλου στα χέρια Αγαρηνών, οι οποίοι, αφού τους αιχμαλώτισαν, τους πήγαν στη Ρόδο και τους πούλησαν στους εκεί Αγαρηνούς. Έτσι, οι δύστυχοι εκεί­νοι ιερείς θρηνούσαν ημέρα και νύχτα για τη συμφορά που τους βρήκε.

Ενώ λοιπόν οι τρεις ιερείς ζούσαν σε πικρή αιχμαλω­σία, άκουσαν για τα θαύματα του μεγαλομάρτυρα Φανου­ρίου. Τότε έστρεψαν τη σκέψη τους στον Άγιο και με επί­μονες ικεσίες και δεήσεις τον παρακαλούσαν να τους βοη­θήσει να αποκτήσουν την πολυπόθητη ελευθερία, χωρίς βε­βαίως να γνωρίζει ο ένας την ενέργεια του άλλου, αφού καθένας τους ζούσε τις ημέρες της οδύνης και δουλείας κάτω από διαφορετικό αφέντη. Τότε λοιπόν, ο ταχύς σε προστασία και ισχυρός σε βοήθεια μέγας Φανούριος εμ­φανίστηκε στους Αγαρηνούς αφέντες εν οράματι κατά την ώρα του ύπνου τους και τους πρόσταξε να επιτρέψουν στους αιχμαλώτους να πάνε να προσκυνήσουν στο Ναό του. Αυτοί όμως θεώρησαν το γεγονός αυτό ως δαιμονική ενέργεια και, αφού αλυσόδεσαν τους αιχμαλώτους ιερείς, τους υπέβαλαν σε βασανιστήρια.

Αλλά τότε τί έκαμε ο θαυμαστός Φανούριος; Ιδού: Παρουσιάστηκε τη νύχτα στους αιχμαλώτους και, αφού πρώτα τους έλυσε από τα χέρια τις αλυσίδες, τους έδωσε θάρρος και τους προείπε ότι την ημέρα που θα ξημερώσει θα απαλλαγούν από τη δουλεία. Εν συνεχεία ο Άγιος εμφανίστηκε στους Αγαρηνούς αφέντες και ελέγχοντας τους τούς είπε με αυστηρό ύφος: «Αν και αύριο επιμείνετε στη γνώμη σας και δεν ελευθερώσετε τους ιερείς, θα ιδείτε τη δύναμη του Θεού». Και, ω του θαύματος!, την ημέρα που ξημέρωσε οι ευρισκόμενοι στις οικίες των τριών Αγαρη­νών αφεντάδων ξύπνησαν τυφλοί, παράλυτοι και μαστιζόμενοι από φριχτούς πόνους. Έτσι δε αυτοί από τις κλίνες της οδύνης τους έστειλαν και προσκάλεσαν τους αιχμαλώ­τους ιερείς και τους ρώτησαν για την ίαση και σωτηρία τους. Οι ιερείς, μόλις έφτασαν στις οικίες που βρίσκονταν οι ασθενείς, προσευχήθηκαν γι’ αυτούς στον ελεήμονα Θεό.

Ο άγιος Φανούριος όμως εμφανίστηκε και τρίτη φο­ρά στους Αγαρηνούς αφέντες και τους πρόσταζε επιτακτικά: «Στείλτε τάχιστα στον οίκο μου με έγγραφο την ελευ­θερία των αιχμαλώτων, για να αποκατασταθεί η υγεία σας». Την επόμενη λοιπόν ημέρα οι τρεις Αγαρηνοί, ύστερα από συμβούλιο που έκαμαν με τους συγγενείς τους, υποχώρησαν στην προσταγή του Αγίου. Έτσι καθένας τους χωριστά έστειλε για τον αιχμάλωτο ιερέα που κατείχε ως δούλο το απαιτηθέν απελευθερωτικό έγγραφο στον άγιο οίκο και τα άφησαν και τα τρία μαζί με πολύ φόβο και σεβασμό μπροστά στην εικόνα του Αγίου. Πάραυτα δε τότε αποκαταστάθηκε η υγεία τους και απαλλάχτηκαν από τους οδυνηρότατους πόνους. Εκπλαγέντες δε από το θαύ­μα οι τρεις αφέντες, άφησαν ελεύθερους τους ιερείς και, επιπλέον, με δικές τους δαπάνες τους απέστειλαν στην πα­τρίδα τους, την Κρήτη.

Οι απελευθερωθέντες ιερείς, προτού αναχωρήσουν για την Κρήτη, έκαμαν αντίγραφο της σεπτής εικόνας του αγίου Φανουρίου και το πήραν μαζί τους ως πλούτο ουρά­νιο και ανέκλειπτο θησαυρό. Και τον θησαυρό αυτό τον τιμούσαν και τον δόξαζαν με ετήσιες εορτές και πανηγύρεις, διηγούμενοι μεγαλοφώνως στα πλήθη των πιστών όσα είδαν και όσες ευεργεσίες έλαβαν από την ταχύτατη πρε­σβεία και σωστική χάρη του θαυματουργού αγίου μάρτυ­ρος Φανουρίου.

Πηγή: Γεωργίου Δ. Παπαδημητρόπουλου, Με τους Αγίους μας, Συναξαριστής μηνός Αυγούστου, εκδ. Αποστ. Διακονία, σ. 157-163).

Το μαρτύριο του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού

Κήρυττε ο φλογερός καλόγερος, όταν οι άνθρωποι του πασά τον πλησίασαν. Τα πλήθη σάστισαν κι αποτραβήχτηκαν. Αλλ΄ ο Κοσμάς ατάραχος και γαλήνιος «σα να πήγαινε σε χαρά και ξεφάντωση», ακολούθησε τους δημίους του. Τον οδήγησαν στον Χότζα του Κουρτ, που τον κράτησε με τη δικαιολογία πως είχε τέτοια διαταγή από τον πασά του. Ο ιεροκήρυκας κατάλαβε τη σημασία της σύλληψής του και δόξασε τον Θεό, γιατί τον αξίωσε να χύσει το αίμα του σαν μάρτυρας της ορθοδοξίας, όπως τόσες φορές είχε ευχηθεί. Ύστερα τον έκλεισαν κάπου κι ο Κοσμάς πέρασε όλη τη νύχτα ψάλλοντας χαρούμενα τροπάρια κι υμνωδίες.

Την αυγή τον πήραν, λέγοντας πως θα τον οδηγήσουν στον Κουρτ πασά. Αλλ΄ ενώ προχωρούσαν, σταμάτησαν στη θέση Μπουγιαλί, κοντά στον Άψο ποταμό, και τον πρόσταξαν να ετοιμασθεί. Γονάτισε κι ευχήθηκε στον Θεό, «ότι διά την αγάπην του θυσιάζεται». Ύστερα σηκώθηκε κι ευλόγησε τα «τέσσερα σημεία του κόσμου». Στρέφοντας τέλος τα μάτια στον ουρανό κι απαγγέλλοντας το ψαλμικό: «Διήλθομεν διά πυρός και ύδατος και εξήγαγές με εις αναψυχήν», έδωσε τον τράχηλο στους δημίους του.

Κάποια χειρόγραφη σημείωση, που φαίνεται πως γράφτηκε από αυτόπτη, αναφέρει τα εξής για τις τελευταίες στιγμές του Αγίου: «Οι δήμιοι τον κάθισαν κοντά σ΄ ένα δένδρο και θέλησαν να του δέσουν τα χέρια, αλλ΄ εκείνος δεν τους άφησε, λέγοντάς τους ότι δεν αντιστέκεται. Έπειτα ακούμπησε την ιεράν κεφαλήν του στο δένδρο κι έτσι τον έδεσαν από τον λαιμό με ένα σχοινί και αμέσως μόνον που το έσφιξαν, πέταξε το θείο του πνεύμα στα ουράνια, όντας σε ηλικία εξήντα πέντε χρόνων. Οι δήμιοι, αφού γύμνωσαν το τίμιο λείψανό του, το έσυραν και το έριξαν στον ποταμό με μια μεγάλη πέτρα στον λαιμό. Τη νύχτα ένας ευσεβής, μπαίνοντας σ΄  ένα μονόξυλο και κάνοντας τον σταυρό του, πήγε για να ερευνήσει και αμέσως βλέπει το λείψανο, που έπλεε πάνω στο νερό. Αμέσως τρέχει και το αγκαλιάζει και το βγάζει από τον ποταμό και τυλίγοντάς το με το ράσο του το έφερε στην εκκλησία της Θεοτόκου και το ενταφίασε στον νάρθηκα της εκκλησίας στο χωριό Καλικόντασι. Τον σκότωσαν 1779, Αυγούστου 24, ημέρα Σάββατον».

Ύστερα από μερικά χρόνια ο Αλής, όταν νίκησε τον Κουρτ πασά κι έγινε κύριος του Μπερατιού, ζήτησε τον τάφο του και τιμώντας τη μνήμη του, έχτισε μεγαλόπρεπο ναό στον τόπο που τον κρέμασαν.

Συγχρόνως πήρε την κάρα του και πρόσταξε να κατασκευάσουν ασημένια θήκη της «από ιερά σκεύη, τα οποία ο ίδιος έδωσε». Συχνότατα ο Αλής ειδοποιούσε και έφερναν την κάρα του, που με τη μεγαλύτερη ευλάβεια τη φιλούσε. Όταν κάποιος φανατικός μουσουλμάνος ονείδισε τον Αλή για την ευλάβεια που  ΄δειχνε σ΄ έναν άπιστο, το θηρίο εκείνο απάντησε: «Φέρετέ μου έναν Μουσουλμάνο σαν κι αυτόν τον Χριστιανό και να του φιλήσω και τα πόδια».

Ο θρύλος του Κοσμά παραμένει ζωντανός ακόμη σ΄ όλη τη Θεσσαλία, τη Μακεδονία, την Ακαρνανία, τα Επτάνησα κι ακόμη μακρύτερα. Φτάνει ως την Αλβανία και τη νότια Σερβία. Κάθε τόπος που πέρασε και κήρυξε, κάθε λιθάρι που πάνω του πάτησε, κάθε σταυρός που ΄στησε –  κι έστησε εκατοντάδες σταυρούς στα Βαλκάνια – αναθυμούνται τον μεγάλο δάσκαλο κι αναρριγούν στη μνήμη του. Κανένας Έλληνας δεν έχει τον θρύλο του Κοσμά. Υπήρξε ο μεγαλύτερος λαϊκός αναγεννητής της Τουρκοκρατίας και ο κατ΄ εξοχή άγιος της κλεφτουριάς, που με το σπαθί της μας έδωσε τη λευτεριά.

πυγή: pemptpousia.gr  

Λειτουργικό Πρόγραμμα Εβδομάδος 22-28 Αυγούστου 2016

Τρίτη 23 Αυγούστου, Απόδοσις εορτής Κοιμήσεως της Θεοτόκου 
7.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
Τετάρτη 24 Αυγούστου, Αγίου Κοσμά του Αιτωλού-Ανακομιδή Λειψάνων Αγίου Διονυσίου 
7.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
Παρασκευή 26 Αυγούστου
6.30 μ.μ. Εσπερινός Αγίου Φανουρίου, ευλόγησις φανουρόπιτων
Σάββατο 27 Αυγούστου, Αγίου Φανουρίου 
7.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία, ευλόγησις φανουρόπιτων
5.00 μ.μ. Ακολουθία του Εσπερινού, ευλόγησις φανουρόπιτων
Κυριακή 28 Αυγούστου, Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ 
 7.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
6.30 μ.μ Εσπερινός εορτής Αποτομής Τιμίας Κεφαλής Ιωάννου του Βαπτιστού.

Με λαμπρότητα η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην ενορία μας

Με εκκλησιαστική μεγαλοπρέπεια εορτάστηκε το Πάσχα του Καλοκαιριού, η εορτή της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου στον  Ιερό Ναό Παναγίας Ελεούσης Δήμου Αγίας Βαρβάρας. Το εσπέρας της Παραμονής Κυριακή 14/8 ψάλλει ο Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός της εορτής μετ' αρτοκλασίας και στη συνέχεια κλήρος και λαός απέδωσαν μπροστά στο ευπρεπισμένο προσκυνητάρι στο οποίο κατά τη διάρκεια της λιτής είχε τοποθετηθεί το ιερό σκήνωμα της Παναγίας μας, τα Εγκώμια προς τιμή της. Το πρωί της εορτής τελέσθηκε ο Όρθρος και η Θεία Λειτουργία της εορτής, με την μεγάλη προσέλευση των πιστών στο Ποτήριο της Ζωής.

Αξίζει να αναφέρουμε ότι αξιοσημείωτη υπήρξε η συμμετοχή των ευσεβών χριστιανών  της ενορίας μας, αλλά και των όμορων περιοχών  στις ιερές ακολουθίες τόσο την παραμονή όσο και ανήμερα της εορτής.

 

Ποιμαντορική Εγκύκλιος επί τη εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου

Πρός

Τόν ἱερό κλῆρο καί τό φιλόχριστο λαό τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

«Ἐν τῇ γεννήσει Σου σύλληψις ἄσπορος, ἐν τῇ κοιμήσει Σου νέκρωσις ἄφθορος, θαῦμα ἐν θαύματι διπλοῦν συνέδραμε Θεοτόκε...»

(Κάθισμα τοῦ Ὄρθρου)

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

    Ἡ Κοίμηση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου πού ἑορτάζουμε σήμερα, εἶναι ἡ μεγαλύτερη θεομητορική ἑορτή. Τοῦτο, γιατί ἐπιστεγάζει ὅλη τήν ἁγία ζωή Της. Μέ τήν ἔναρξη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους τόν μήνα Σεπτέμβριο  τιμοῦμε τή Γέννηση, ἀκολουθοῦν τά Εἰσόδιά Της στόν Ναό, ἡ Ὑπαπαντή, ὁ Εὐαγγελισμός καί κλείνει ὁ κύκλος μέ τήν ἐκδημία Της, κατά τόν μήνα Αὔγουστο. Ἡ Παναγία μας ἔφυγε ἀπ’ αὐτήν τήν ζωή μέ θαυμαστό τρόπο. Ὑπάκουσε βέβαια καί ἡ Ἴδια στούς νόμους τῆς φύσεως καί πέθανε ὅπως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι. Στήν Ἐξόδιο Ἀκολουθία Της συμμετέχει ὅλη ἡ γῆ, μέ τούς ἁγίους Ἀποστόλους νά «συναθροίζονται ἐκ περάτων» τοῦ κόσμου∙ συμμετέχει μαζί καί ὁ Οὐρανός. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ὁ Υἱός καί Θεός Της, Τήν ὑποδέχεται καί παραλαμβάνει Τήν παναγία Ψυχή της, ὅπως ἄλλωστε Τόν  εἶχε παρακαλέσει καί ἐμεῖς ψάλλουμε τώρα καί δεκαπέντε ἡμέρες: «Καί Σύ Υἱέ καί Θεέ μου,  παράλαβέ μου τό πνεῦμα».

    Ἡ μεταμόρφωση τῆς Κτίσης ἄρχισε ἀπό τή στιγμή πού ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ παρουσιάσθηκε στήν Παρθένο Μαρία καί Τῆς ἀνακοίνωσε τήν Σάρκωση τοῦ Χριστοῦ, προκειμένου νά ἀρχίσει ἡ διαδικασία τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου. Ἡ Παναγία κλήθηκε ἀπό τόν Θεό, λόγῳ τῆς καθαρότητας τῆς καρδιᾶς Της καί τῆς ἁγιότητας τῆς ζωῆς Της. «ἡ δι’ ὑπερβάλλουσαν καθαρότητα, τῆς ἀϊδίου οὐσίας δοχεῖον γεγενημένη» (Ὕμνος Ἑσπερινοῦ). Ὑπακούοντας στή Θεία κλήση, δήλωσε σεμνά τό «ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ῥῆμα σου» (Λκ. 1, 38). Ἡ ἁγνότητα καί ἁγιότητα τῆς Θεοτόκου ἐπιβεβαίωσε καί τόνισε τήν ἀληθινή ζωή τήν ὁποία βίωσε στή σχέση της μέ τόν Θεό. Γέννησε τόν Χορηγό τῆς Ζωῆς, τόν Ἕνα μέσῳ τοῦ Ὁποίου δημιουργήθηκαν ὅλα τά πράγματα, τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ ὁ ὁποῖος φανέρωσε τή δύναμη τῆς Θείας Ζωῆς ἐπί τοῦ θανάτου. Σήμερα, τιμοῦμε ἀκριβῶς αὐτό ψάλλοντας: «Ζωῆς ὑπάρξασα τέμενος, ζωῆς τῆς ἀϊδίου τετύχηκας∙ διά θανάτου γάρ, πρός τήν ζωήν μεταβέβηκας, ἡ τήν ζωήν τεκοῦσα τήν ἐνυπόστατον (Ὕμνος τοῦ Ὄρθρου).

Ἀγαπητοί μου,

      Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἱερουργώντας ἐπαναλαμβάνει τόν Ὅρο τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου: «Ὁμολογοῦμεν τήν Ἁγίαν Παρθένον Θεοτόκον». Τήν ἴδια ὁμολογία διακηρύσσουμε ὅλοι, Κλῆρος καί λαός, στή σημερινή ἑορτή, πού δέν εἶναι ἕνα ἁπλό πανηγύρι, ἀλλά μιά σύνοψη τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Οἰκονομίας. Τιμοῦμε τήν Παναγία, πού εἶναι ἡ κιβωτός τῆς Νέας ∆ιαθήκης, «Τήν κατά ἀνατολάς κεκλεισμένην Πύλην», Ἐκείνη πού ἀνακεφαλαιώνει τά ἐπίγεια καί τά οὐράνια. Ἐκείνη πού ἐκκλησιοποιεῖ τόν κόσμο, Τήν ὡραιοτάτη, πού πραγματώνει ἀπόλυτα τήν ὡραιότητα τῆς δημιουργίας. Τήν Παναγία, παρακαλοῦμε, ὡς «ἀκοίμητον ἐν πρεσβείαις», νά μήν μᾶς ἐγκαταλείψει ποτέ. Τιμοῦμε Ἐκείνη πού νίκησε τίς συνέπειες τῆς πτώσεως, ἔχει τήν δύναμη νά μεταστρέφει τό πέλαγος τῶν θλίψεων,  τήν ὀδύνη τῶν πειρασμῶν καί τά ἀδιέξοδα τῶν κρίσεων τοῦ κόσμου σέ πολύτιμες ἐμπειρίες, χρήσιμες στήν πορεία τῆς ἐν Χριστῷ τελείωσής μας.     

   Εἴθε νά δοξάζουμε, νά τιμοῦμε καί νά εὐχαριστοῦμε τόν Τριαδικό Θεό γιά τήν Θεοτόκο καθώς ἑορτάζουμε τήν Κοίμησή της, νά ἀνακαλύπτουμε σέ Ἐκείνη τήν ἀληθινή μαρτυρία πίστεως, ἡ ὁποία ἀνανεώνει τήν ἐλπίδα μας, φέρνει στηρίγματα στούς ἀγῶνες μας, καί μᾶς ἐξασφαλίζει τήν ὑπέροχη καί Αἰώνια ζωή, τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Χρόνια πολλά καί εὐλογημένα

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ

Μετά πολλῆς ἀγάπης καί εὐχῶν

Ὁ Μητροπολίτης σας

+ Ὁ Νικαίας Ἀ λ έ ξ ι ο ς

Η Ερμηνεία της Εικόνας της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Η Παναγία μας, η Θεοτόκος Μαρία, η μητέρα του Ιησού Χριστού, ως άνθρωπος, έφυγε από τον κόσμο αυτό. Οι πιστοί ορθόδοξοι χριστιανοί γιορτάζουμε με ιδιαίτερη λαμπρότητα το γεγονός αυτό, του θανάτου της· όμως δεν το λέμε «θάνατο» αλλά κοίμηση. Έτσι, στις 15 Αυγούστου γιορτάζουμε την Κοίμηση της Θεοτόκου. Και όχι μόνο αυτό· όπως ακούμε και στον συναξαριστή του όρθρου της μέρας αυτής, τιμούμε τη μετάστασή της. Για να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτό, ας παρακολουθήσουμε μια από τις παραδόσεις που έχουν σχέση με την Κοίμηση της Παναγιάς μας:

«Οι Απόστολοι μετέφεραν το σώμα της Παναγίας στη Γεθσημανή και το εναπέθεσαν μέσα σε τάφο θολωτό, όπως αυτός που βλέπουμε στην εικόνα της ανάστασης του Λαζάρου, επειδή αυτά είναι τα ταφικά έθιμα των Εβραίων. Από τους Αποστόλους, ένας απουσίαζε, ο Θωμάς.

Είχαν περάσει τρεις μέρες από τον ενταφιασμό της Θεοτόκου, όταν ένα σύννεφο άρπαξε τον Θωμά και τον απόθεσε κοντά στον τάφο. Από κει είδε την Θεοτόκο ν΄ ανεβαίνει στον ουρανό και φώναξε:

– Παναγία μου, πού πας;

Τότε η Παναγία έβγαλε τη ζώνη της και του την έδωσε· μετά εξαφανίστηκε από μπροστά του. Τότε ο Θωμάς άρχισε να παρακαλεί τους άλλους Αποστόλους να τραβήξουν τον λίθο που έφραζε το μνήμα της Θεοτόκου, για να προσκυνήσει κι αυτός το σώμα της, να την αποχαιρετίσει.

Πράγματι, οι Απόστολοι άνοιξαν το μνήμα κι έμειναν άφωνοι! Μόνο το σάβανο που σκέπαζε το σώμα της είδαν μπροστά τους. Ο Χριστός είχε πάρει κοντά του και το σώμα της Παναγίας μητέρας Του».

Αυτό είναι το γεγονός της Μετάστασης της Θεοτόκου, που γιορτάζουμε σήμερα και σε όλους είναι γνωστό ως Κοίμηση.

Η εικόνα που προσκυνούμε σήμερα, όπως και πολλές εικόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας, κρύβει κάποιους συμβολισμούς.

Στο κέντρο της κυριαρχεί η Παναγία μας ξαπλωμένη, σαν να κοιμάται. Τα μάτια της είναι κλειστά και το πρόσωπό της γαλήνιο. Ακριβώς από πάνω της βρίσκεται ο Υιός της, που κρατάει την ψυχή της μητέρας του, που παριστάνεται ως φασκιωμένο μωρό. Όπως συμβαίνει στις κηδείες, υπάρχει ένα κερί αναμμένο, ενώ ο κορυφαίος των Αποστόλων, ο Πέτρος, θυμιατίζει. Το σώμα της Θεοτόκου το περιτριγυρίζουν οι Απόστολοι, οι οποίοι έχουν μαζευτεί απ΄ όλα τα πέρατα της Οικουμένης. Σε κάποιες εικόνες υπάρχει η παράστασή τους, που τους δείχνει να μεταφέρονται πάνω σε σύννεφα. Πίσω από τους Αποστόλους εικονίζονται Πατέρες της  Εκκλησίας. Αυτοί δεν βρίσκονταν μπροστά εκείνη την ώρα, αφού έζησαν σε μεταγενέστερα χρόνια· όμως αγιογραφούνται, επειδή έγραψαν λόγους και τροπάρια γι΄ αυτήν. Οι Άγγελοι περιβάλλουν τον Χριστό και την ψυχή της Παναγίας. Δεν χρωματίζονται, επειδή είναι άυλοι. Χρωματίζονται μόνο τα Εξαπτέρυγα, που βρίσκονται ως προπομποί της άγιας ψυχής προς τον Ουρανό, προς τα Άγια. Ψηλά στην εικόνα εικονίζονται δύο Άγγελοι. Κρατούν ανοιχτές τις πόρτες του Παραδείσου, για να εισέλθει αυτή που είναι τιμιότερη απ΄ όλους τους Αγγέλους.

Πάσχα του Καλοκαιριού - Το πέρασμα μας.

Είναι χιλιοειπωμένο και μυριογραμμένο ότι,η γιορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ονομάζεται και «Πάσχα του καλοκαιριού».Γιατί όμως; έχει σιγουρα τις ομοιότητες της με αυτό που ζήσαμε προ μηνών.

Πάσχα σημαίνει (ως γνωστό) πέρασμα. Είναι δηλαδή η γιορτή, άλλη μια ευκαιρία να ανανεώσουμε τις πνευματικές μας δυνάμεις, ώστε να τολμήσουμε την φυγή μας από τα μίζερα και χαμερπή και να καταφύγουμε στα χαρούμενα και αισιόδοξα. Χωρίς αυτό να φέρει τον ωχαδελφισμό, την παραίτηση, την μοιρολατρεία ή την απογοήτευση.

Δεν είμαστε οι χαζοχαρούμενοι της κοινωνίας, αλλά οι ελπιδοφόροι της Εκκλησίας. Ποιές είναι οι ομοιότητες των δύο περασμάτων;

Και τα δύο έχουν ανάλογη νηστεία, ως μέσον εγκράτειας και ποτέ ως βασανιστήριο και αφορμή να καταστήσουμε πεινασμένους τους χριστιανούς. Το μέτρο στα φαγητά, θα είναι αφορμή να βάλουμε μέτρο, μέχρι εκμηδενισμού, στις αστοχίες, μας και στις αδυναμίες μας, μία απ΄αυτές μπορεί να είναι και το φαγητό, πρώτα ως ποσότητα και ύστερα ως ποιότητα.

Ύστερα έχει πλούσια υμνολογία, όπως και η Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Οι παρακλητικοί κανόνες, ο μικρός και ο μεγάλος, δεν είναι απλά θαυμάσια μελωδήματα πλούσιων νοημάτων, αλλά η εγκάρδια και πολυσπάρακτη προσευχή των χριστιανών, ιδίως εκείνων που τα κύματα της ζωής τους χτυπούν ανελέητα και βασανιστικά.

Αποκορύφωμα της περιόδου που αρχίζει την 1η Αυγούστου είναι η 15η. Είναι τότε που θα ψάλουμε και τα Εγκώμια, σαν μια άλλη Μεγάλη Παρασκευή.Είναι ο επιτάφιος θρήνος για την Θεοτόκο,από τα παιδιά Της, επειδή φαίνεται ότι Την χάνουν.

Ο Κύριος θα διαψεύσει όλους, και θα τους χαροποιήσει ταυτόχρονα. Θα παραλάβει την ψυχή Της και το Σώμα Της θα μεταστεί στον ουρανό -κατά την εκκλησιαστική διδασκαλία και γραμματεία-. Υπάρχει ζώσα και πρεσβεύουσα για όλους μας.

Επιπλέον, η γιορτή έχει απόδοση-τέλος, σε εννέα ημέρες όμως. Είναι η ημέρα που έχει τα ίσα με την κυριώνυμο εορτή, όπως συμβαίνει με την Ανάσταση του Κυρίου.

Υπάρχει και μία αντίθεση στις δύο γιορτές, πάσχα της άνοιξης και πάσχα του καλοκαιριού. Στην μεν πρώτη περίπτωση μία θεομητορική γιορτή κάνει το ποικιλόμορφο διάλειμμα της όλης κατανυκτικής περιόδου,ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, ενώ στο πάσχα που θα ζούμε το καλοκαίρι έρχεται η δεσποτική εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, ως στάση για υπόμνηση, ότι όλων τελικός στόχος και σκοπός ζωής είναι η μεταμόρφωση όλων, από το καλό στο καλύτερο, με τέλος το άριστο,την Βασιλεία Του.

Δεν είναι η Σωτηρία μας, μόνο ο Ιησούς σώζει. Σίγουρα είναι εκείνη που πρεσβεύει προσευχητικά για την σωτηρία μας. Στην πλούσια υμνολογία των ημερών έχει Εκείνη σπουδαία θέση,ως απαντήσεις στα θαύματα και ως άλλες μία αποδείξεις ότι ζει. Οι άλλοι θα βρίσκονται στην πλάνη της μαριολατρείας, η της διαστρεύλωσης, μέχρι απόρριψης.

Δεν είναι το τέλος της ζωής μας, αλλά μας βοηθά έμπρακτα στο ποθητό και σωτήριο πέρασμά μας. Μας χειραγωγεί με τις δεήσεις Της ενώπιον του Κυρίου μας, προκειμένου να συγχωρεθούμε και να λυτρωθούμε.

Μας υπενθυμίζει με την Κοιμησή Της ότι, εκεί που φαίνεται ότι υπάρχει και μας περιμένει ένα τέλος, στήν ουσία βιώνουμε μια αρχή, χαρμόσυνη και αιώνια. Καλό δεκαπενταύγουστο λοιπόν, καλή Παναγιά!

του Αρχιμανδρίτη Χρυσόστομου Χρυσόπουλου

Θαύμα της Παναγίας Παραμυθίας

—Πάρτε αυτήν την εικόνα στην Ελλάδα, για ευλογία.

—Που να την έχω εγώ την εικόνα, Γερόντισσα, στο σπίτι μου;

—Πάρτε την στην Ελλάδα και η Παναγία θα σας δείξει που θέλει να μείνει.

Αυτά είπε η Γερόντισσα Θαβωρία στην κ. Κατερίνα από την Θεσσαλονίκη, όταν η τελευταία επισκέφθηκε τους Αγίους Τόπους.

 Γερόντισσα Θαβωρία, μία ευλαβέστατη μοναχή της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο Όρος Θαβώρ, με το λιγοστό φως των ματιών της αγιογράφησε την εικόνα της Παναγίας Παραμυθίας και την δώρησε στο προσκύνημα της Παναγίας στην Ναζαρέτ. Εκεί η εικόνα επετέλεσε πολλά θαύματα ακόμη και σε μουσουλμάνους. Η Γερόντισσα όμως έλαβε την πληροφορία μέσα της να την στείλει στην Ελλάδα για ευλογία. Πράγματι, η εικόνα έφθασε στη Θεσσαλονίκη τον Αύγουστο του 2012 και πήγαινε από σπίτι σε σπίτι, όπου σκορπούσε την παρηγοριά και θεράπευε τους ανθρώπους που είχαν ανάγκη.

Το γεγονός το πληροφορήθηκε και η Καθηγουμένη του Ιερού Ησυχαστηρίου Αγίου Γεωργίου και Παναγίας Παραμυθίας Ανύδρου Γερόντισσα Ιωάννα και ζήτησε από την κ. Κατερίνα να πάρει και στο Μοναστήρι την εικόνα για ευλογία. Η κ. Κατερίνα ανταποκρίθηκε στην παράκληση της Γερόντισσας και έφερε την εικόνα στο Μοναστήρι για λίγες μέρες στο πανηγύρι της Μονής στις 21 Ιανουαρίου του 2013. Την ημέρα που ήταν προγραμματισμένο να επιστρέψει η εικόνα στην Θεσσαλονίκη και την ώρα που κατεβάζανε οι μοναχές την εικόνα από τα κελλιά στην εκκλησία συνέβη το εξής θαυμαστό γεγονός. Χιλιάδες πουλιά, αμέτρητα πουλιά, συγκεντρώθηκαν και πετούσαν χαρούμενα ακριβώς πάνω από τη Μονή.

Κατά διαστήματα χωρίζονταν σε κοπάδια και κατέβαιναν στις ρεματιές, στα χωράφια και στους ελαιώνες της περιοχής και μετά από λίγο όλα μαζί πάλι συγκεντρώνονταν πάνω από το Μοναστήρι και συνέχιζαν το χαρούμενο πέταγμά τους, σαν ενα αόρατο χέρι να τα κατηύθυνε. Ήταν κάτι το καταπληκτικό και ανερμήνευτο μια που βρισκόμασταν στην καρδιά του χειμώνα και δεν μπορεί να γίνει λόγος για αποδημητικά πουλιά. Όταν μάλιστα η εικόνα έφθασε μπροστά στην εκκλησία, όλα εκείνα τα πουλιά έπεσαν στο έδαφος μέσα στους κήπους και στα παρτέρια της Μονής για να προσκυνήσουν την Μητέρα του Κυρίου. Το φαινόμενο, που δεν είχε το προηγούμενό του ούτε επαναλήφθηκε κατόπιν, ήταν ένα σημάδι για την ευλογία που θα ακολουθούσε.

Όταν το απόγευμα ήρθε η κ. Κατερίνα να παραλάβει την εικόνα και πληροφορήθηκε το θαύμα με τα πουλιά, ήχησαν στ’ αυτιά της τα λόγια της Γερόντισσας Θαβωρίας.

—Πάρτε την εικόνα στη Ελλάδα και η Παναγία θα σας δείξει που θέλει να μείνει.

Δεν χωρούσε αμφιβολία· το μοναστήρι ήταν το σπίτι της και εκεί ήθελε η Παναγία να μείνει· και έμεινε.

Από τότε η Ιερά Μονή πλουτίζεται και με δεύτερο θαυματουργό αντίγραφο της Παναγίας Παραμυθίας προς μεγάλη χαρά της Γερόντισσας Θαβωρίας.

Πηγή: Θεοδρομία, Τριμηνιαία Έκδοση Ορθοδόξου Διδαχής, Έτος ΙΣΤ΄, Τεύχος 1, σελ.11-12,  Ιανουάριος – Μάρτιος 2014,  www.theodromia.gr

Λόγος στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος - Αγίου Λουκά του Ιατρού.

Η μεγάλη γιορτή της Μεταμορφώσεως του Κυρίου μας δίνει την αφορμή να θυμηθούμε τα λόγια του Κυ­ρίου μας Ιησού Χριστού:

«Ου πιστεύεις ότι εγώ εν τω πατρί και ο πατήρ εν εμοί εστι; τα ρήματα α εγώ λαλώ υμίν, απ' εμαυτού ου λα­λώ. ο δε πατήρ ο εν εμοί μένων αυτός ποιεί τα έργα. Πι­στεύετέ μοι ότι εγώ εν τω πατρί και ο πατήρ εν εμοί. ει δε μη, διά τα έργα αυτά πιστεύετέ μοι» (Ιωάν. 14, 10-11).

Μεγάλα και αμέτρητα ήταν τα θαύματα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: με ένα μόνο λόγο του ανέστησε την κόρη του Ιαείρου, του αρχισυναγώγου, τον γιο της χήρας της Ναΐν, ακόμα και τον Λάζαρο, ο οποίος ήταν στον τάφο τέσσερεις ολόκληρες ημέρες. Με ένα λόγο του μόνο επιτίμησε τους ανέμους και τα κύματα της λίμνης Γεννησαρέτ και έγινε απόλυτη γαλήνη. Με πέντε ψωμιά και δύο ψάρια χόρτασε πέντε χιλιάδες ανθρώπους, χωρίς γυναίκες και παιδιά, και με τέσσερα ψωμιά τέσσερεις χιλιάδες.

Ας θυμηθούμε πως κάθε μέρα θεράπευε τους ασθενείς, γιατρεύοντας κάθε είδους ασθένεια, έδιωχνε τα πονηρά πνεύματα από τους δαιμονιζομένους. Πως ξαναέδινε την όραση στους τυφλούς και την ακοή στους κουφούς με ένα μόνο άγγιγμά του. Δεν φτάνουν αυτά;

Όλα αυτά όμως δεν ήταν αρκετά για τους ανθρώπους οι οποίοι τον ζήλευαν, για τους ανθρώπους για τους οποίους ο μέγας προφήτης Ησαΐας είπε:

«Ακοή ακούσετε και ου συνήτε, και βλέποντες βλέψετε και ου μη ίδητε. επαχύνθη γαρ η καρδία του λαού τούτου, και τοις ωσί βαρέως ήκουσαν, και τους οφθαλμούς αυτών εκάμμυσαν, μήποτε ίδωσι τοις οφθαλμοίς και τοις ωσίν ακούσωσι και τη καρδία συνώσι και επιστρέψωσι, και ιάσομαι αυτούς» (Ματθ. 13, 14-15).

Σε όλα αυτά, τα οποία όμως δεν ήταν αρκετά για τους βαρήκοους ανθρώπους και με τα συσκοτισμένα μάτια, πρόσθεσε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός το μέγα θαύμα της Μεταμορφώσεώς Του στο όρος Θαβώρ. Σ' αυτόν, που έλαμψε με ένα εκθαμβωτικό θείο φως, εμφανίστηκαν οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, ο Μωυσής και ο Ηλίας και προσκύνησαν τον δημιουργό του νόμου. Με φόβο και τρόμο έβλεπαν το θαυμαστό αυτό θέαμα οι εκλεκτοί απόστολοι Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης. Και μετά από τη νεφέλη, που τους σκέπασε, ακούστηκε η φωνή του Θεού:

«Ούτος εστιν ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα. αυτού ακούετε» (Ματθ. 17, 5).

Οι άγιοι απόστολοι κήρυξαν σ' όλο τον κόσμο, ότι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός είναι «αληθώς, του Πατρός το απαύγασμα».

Ο κόσμος ολόκληρος, όταν το άκουσε, θα έπρεπε να γονατίσει μπροστά στον Κύριο Ιησού Χριστό και να προσκυνήσει τον Αληθινό Υιό του Θεού.

Θα έπρεπε η εμφάνιση στο Θαβώρ των δύο πιο μεγάλων προφητών της Παλαιάς Διαθήκης και η προσκύνηση του Κυρίου Ιησού Χριστού κατά την μεταμόρφωσή του, να κλείσει για πάντα τα βδελυρά χείλη των γραμματέων και των φαρισαίων, οι οποίοι μισούσαν τον Κύριο Ιησού και τον θεωρούσαν παραβάτη του νόμου του Μωυσή. Αλλά και μέχρι σήμερα δεν πιστεύουν οι Εβραίοι ότι Αυτός είναι ο Μεσσίας.

Όχι μόνο οι Εβραίοι δεν τον πιστεύουν, αλλά και για πολλούς χριστιανούς όλο και περισσότερο θαμπώνει το θείο φως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Ακόμα μικρότερο γίνεται το μικρό ποίμνιο του Χριστού για το οποίο το θείο φως του Χριστού λάμπει με την ίδια δύναμη με την οποίαν έλαμψε στους αποστόλους Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη τότε στο όρος Θαβώρ.

Όμως να μην απελπιζόμαστε, επειδή ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός είπε:

«Μη φοβού το μικρόν ποίμνιον. ότι ευδόκησεν ο πατήρ υμών δούναι υμίν την βασιλείαν» (Λκ. 12, 32).

Η απιστία μεταξύ των λαών έλαβε ανησυχητικές διαστάσεις και το φως του Χριστού επισκιάστηκε από το σκοτεινό νέφος της αθεΐας. Σήμερα πιο συχνά από ποτέ ενθυμούμαστε το φοβερό λόγο του Χριστού:

«Πλην ο Υιός του ανθρώπου ελθών άρα ευρήσει την πίστιν επί της γης;» (Λκ. 18, 8).

 Να μην απελπιζόμαστε όμως, επειδή Εκείνος, λέγοντας για τα σημεία της δευτέρας παρουσίας του, είπε:

«Αρχομένων δε τούτων γίνεσθαι ανακύψατε και επάρατε τας κεφάλας υμών, διότι εγγίζει η απολύτρωσις υ­μών» (Λκ. 21, 28).

 Να είναι, λοιπόν, η ζωή σας τέτοια ώστε την φοβερή ημέρα της Κρίσεως να μπορέσουμε να σηκώσουμε το κεφάλι μας και όχι να το σκύψουμε βαθειά απελπισμένοι. Αμήν.

Τα τριακόσια ονόματα της Παναγία

Στων  Ελλήνων όλες τις κοινότητες στην εορτή της Παναγίας γίνονται μεγάλα πανηγύρια και μαζεύονται σ’ αυτά όλοι, από όπου κι αν ζουν, από κάθε μέρος του πλανήτη. Η πίστη, η αγάπη, η γόνιμη σκέψη και η εφευρετικότητα όχι μόνο των καλλιτεχνών και των λογίων, αλλά και του απλού πιστού λαού προς  την Παναγία φαίνεται και από τις επωνυμίες που της έχουν δώσει, που ξεπερνούν  τις τριακόσιες και που μπορούν να χωριστούν σε οκτώ κατηγορίες.

Από την παράσταση της Παναγίας στην εικόνα. Τέτοια ονόματα είναι της Βρεφοκρατούσας, της Γλυκοφιλούσας, της Γαλακτοτροφούσας, της Πλατυτέρας των Ουρανών, της Οδηγήτριας, της Εσφιγμένης και άλλα. Είναι ακόμη το επίθετο «Δεξιοκρατούσα», ή «Δεξιά», όταν κρατάει τον Χριστό στο δεξί της χέρι και όχι προς το μέρος της καρδιάς της. Ακόμη «Μεγαλομμάτα», όταν ο εικονογράφος έχει ιστορήσει την Παναγία με μεγάλα μάτια. Υπάρχουν και ονόματα που συνδυάζονται με μιαν ιερή ιστορία. Λ.χ. Το όνομα της Εικόνας «Αξιον Εστί», που είναι θησαυρισμένη στο Ναό του Πρωτάτου, στις Καρυές του Αγίου Όρους και πήρε το όνομα από  το θαύμα που επιτελέσθηκε από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ. Κατά την Παράδοση ο Αρχάγγελος έψαλε τον γνωστό ύμνο «Αξιον εστίν..» σε πλάκα και έγινε άφαντος. Επίσης το επίθετο «Τριχερούσα» το πήρε η εικόνα  από το ότι υπάρχει σ’ αυτήν ένα τρίτο χέρι, που συμβολίζει το θαύμα που συνέβη στον υμνητή και δογματίσαντα για την Παναγία Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό. Το δεξί χέρι του το έκοψαν Μουσουλμάνοι και θαυματουργικά αποκαταστάθηκε. Η Παναγία η «Εσφαγμένη» ονομάστηκε έτσι γιατί κατά την Παράδοση μοναχός θύμωσε μαζί της και με μαχαίρι κτύπησε την εικόνα της Παναγίας στο πρόσωπο. Τότε από την εικόνα άρχισε να τρέχει αίμα, ενώ ο μοναχός τυφλώθηκε και έκανε ως τρελός. Ο μοναχός ζήτησε συγγνώμη και συγχωρήθηκε, αλλά το χέρι που κτύπησε την Παναγία τιμωρήθηκε, αφού έμεινε άλυωτο μετά τον θάνατο του μοναχού. Υπάρχει ακόμη η Παναγία η » Πυροβοληθείσα», στη Μονή Βατοπεδίου, αφού την εικόνα της  την κτύπησαν με όπλο Τούρκοι. «Σφαγμένη» είναι και η εικόνα της Παναγίας της Πορταϊτισσας, της Μονής Ιβήρων, που ονομάστηκε έτσι με το θαύμα  που έκανε η Παναγία, να φανερώσει τη θέληση της να παραμείνει στην είσοδο της Μονής ως θυρωρός, για να την προστατεύει…

Από τον τόπο της. Ετσι υπάρχει η Παναγία η Αθηνιώτισσα, η Βουρλιώτισσα, η Κυκκώτισσα, η Καστριώτισσα, η Κάμπου, η Πυργιανή, η Εγκλειστριανή ( από τη Μονή του Οσίου Νεοφύτου του Εγκλείστου στην Κύπρο), η Σπηλιανή, η Μεγαλοσπηλαιώτισσα ( του Μεγάλου Σπηλαίου Καλαβρύτων), η Τουρλιανή, η Θαλασσινή, η Καλαμού, η Καμινιώτισσα, η Βλαχερνίτισσα, η Ολυμπιώτισσα, η Σουμελιώτισσα, η Πλατανιώτισσα, η Καταπολιανή, η Χοζοβιώτισσα ( στην Αμοργό από τη Μονή Χοζεβά των Αγίων Τόπων), η Νεαμονήτισσα της Χίου, η Παμμακάριστος ( από τη Μονή της Κωνσταντινούπολης), η Αγία Σιών, η Μακεδονίτισσα στη Λευκωσία, η Έλωνη, η Τροοδίτισσα, η Κυκκώτισσα, η Μαλεβή ( από το όρος Πάρνων, που λέγεται και Μαλεβός), των Χαλκέων (χαλκουργών) στη Θεσσαλονίκη, η Αμπελακιώτισσα στη Θεσσαλία.

Από την τεχνοτροπία του Ναού της. Τέτοια επίθετα είναι η Θολοσκέπαστη, η Μολυβδοσκέπαστη, η Πελεκητή, η Κρεμαστή, η Μαρμαριώτισσα.

Από το όνομα του κτίτορα του Ναού ή της Μονής της. Τέτοια επίθετα είναι Παναγία η Παχειά, η Γλυκειά ( από το επίθετο Γλυκύς), η Περλιγκού, η Λυκοδήμου, η Κοροβιλιά, η Καπνικαρέα.

Από τον μήνα που εορτάζεται η Παναγία: Σοτομπριανή, Βρεχούσα, Αυγουστιανή και Δεκαπεντούσα, Τριτιανή, Μεσοσπορίτισσα, Βροντού, Ακαθή ( από τον Ακάθιστο Ύμνο).

Από τα θαύματα της Παναγίας: Γοργοϋπήκοος, Ελεούσα, Ελεήστρα, Γιάτρισσα, Θεραπεία, Αιματούσα ή Γαιματούσα ( σταματά την αιμορραγία), Υγεία, Υπακοή, Ψυχοσώστρα, Παραμυθία, Παρηγορήτρα, Παυσολύπη, Φανερωμένη,  Μυροβλύτισσα.

Εγκωμιαστικά από την έξαρση της αγάπης των πιστών. Συνήθως χρησιμοποιείται επίθετο με πρώτο συνθετικό τον χρυσό: Χρυσοκελλαριά, Χρυσοσπηλιώτισσα, Χρυσοπηγή, Χρυσογαλούσα, Χρυσοποδαρίτισσα,  Χρυσοχεριά… Υπάρχουν όμως και άλλα, όπως Αγγελόκτιστη, Αερινή, Αναφωνήτρα, Επίσκεψις, Παντάνασσα, Τρανή, Χιλιαρμενίτισσα, Ανθοφορούσα, Ασπροφορούσα.

Αυτά που τις έδωσαν οι Υμνογράφοι της Εκκλησίας. Κυρίως προέρχονται από τον Ακάθιστο Ύμνο: Αμόλυντος, Υψηλοτέρα, Καθέδρα, Κλίμαξ, Σκέπη, Πόλη, Παράκλησις, Επίσκεψις, Καταφυγή, Κεχαριτωμένη, Χώρα του Αχώρητου, Όρος Αλατόμητον, Ρόδο το Αμάραντον, Αρουρα Βλαστάνουσα και άλλα.   

Λειτουργικό Πρόγραμμα 15Αυγούστου 2016

ΙΕΡΕΣ ΠΑΡΑΚΛΗΣΕΙΣ: 

Καθημερινά από Κυριακή έως Παρασκευή στις 6.30 το απόγευμα η Ακολουθία του Εσπερινού και των Παρακλήσεων προς την Θεοτόκο. (Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή η Μικρή Παράκληση και Κυριακή, Τρίτη, Πέμπτη η Μεγάλη). 

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Δευτέρα 1/8, Η Πρόοδος του Τ. Σταυρού

Σάββατο 6/8, ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΙΣ.ΧΡ

Κυριακή 7/8

Σάββατο 13/8

Κυριακή 14/8

Δευτέρα 15/8 ΚΟΙΜΗΣΙΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ 

Ο ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΓΚΩΜΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ

Την Κυριακή 14/8 στις 6.30 το απόγευμα θα πραγματοποιηθεί ο Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός μετ' αρτοκλασίας της εορτής και στην συνέχει θα ψάλλούν τα εγκώμια προς την Υπεραγία Θεοτόκο ενώπιον του ιερού αυτής Επιταφίου.