Η Τιμή των Χριστιανών προς την Θεοτόκου – Ο ποιητικός και υμνολογικός πλούτος της Εκκλησίας μας προς Αυτήν.

Κανένα  πρόσωπο από όλα αυτά που πέρασαν από τον κόσμο δεν έχει τιμηθεί, όσο η Θεοτόκος Μαρία. Οι χριστιανοί ανά τους αιώνες, όταν ακούν το όνομά της θα κάνουν το σημείο του σταυρού του, θα ασπασθούν το ιερό εικόνισμα της. Σε κάθε δύσκολη στιγμή, ευχάριστη ή δυσάρεστη περίσταση της ζωή τους, όσο πιστός ή χλιαρός στην πίστη αν είναι κάποιος, πολλές φορές αυθόρμητα θα φέρει το όνομα της Παναγίας στα χείλη, η οποία είναι η μητέρα της Εκκλησία μας και συνεπώς είναι και η μητέρα όλων των χριστιανών.

Η Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος της Εφέσου διατυπώνει σε δόγμα αυτή την τιμή και την θέση που έχει η Παναγία μας μέσα στην Εκκλησία λέγοντας ότι: «ωμολογούμε την αγίαν Παρθένον Θεοτόκον». Και με βάση αυτό το δόγμα το πιστό πλήρωμα της Εκκλησίας την τιμά και την σέβεται, έχοντας την πάνω από όλους τους αγίους και πάνω από όλα τα τάγματα των Αγγέλων. Το ορθόδοξο πλήρωμα της Εκκλησίας δεν φθάνει σε ακρότητες. Δεν φθάνει στο να παραθεωρεί και να μην αναγνωρίζει την συμβολή της Θεοτόκου στο σχέδιο της Θεία Οικονομίας, όπως κάνουν οι Διαμαρτυρόμενοι και οι Ιεχωβάδες. Ούτε φθάνει στο άλλο άκρο της Μαριολατρείας και Μαριολογίας των Ρωμαιοκαθολικών οι οποίοι έχουν θεοποιήσει την Παναγία. Εμείς ως ορθόδοξοι τιμούμε αυτήν ως την του Θεού μητέρα, ως το σκεύος εκλογής, η οποία έγινε η γέφυρα που ένωσε και ενώνει την γη με τον ουρανό. Την τιμούμε με ύμνους και ωδές πνευματικές γιατί αυτή είναι ότι το καλύτερο και αγνότερο  μπορούσε να προσφέρει το ανθρώπινο γένος για να γεννήσει τον ίδιο τον Θεό μας.

Για αυτό και η ορθόδοξη υμνογραφία έχει να της προσφέρει ως πνευματικό θυμίαμα, αγάπης, σεβασμού και ευγνωμοσύνης, πλήθος ύμνων σε κάθε ακολουθία της Εκκλησίας μας. Για αυτό και έργα που έχουν γραφθεί προς το πανάγιο πρόσωπό της, όπως ο Ακάθιστος Ύμνος και οι παρακλητικοί κανόνες αγαπιούνται τόσο πολλοί από τον πιστό λαό μας. Τους οποίους ψάλει μέσα στους Ναούς, αλλά και μπροστά στα εικονίσματα των σπιτιών του. Ενός λαού ο οποίος θεωρεί την Παναγία μάνα του και στην οποία καταφεύγει σε κάθε δύσκολη στιγμή. Είναι αυτήν η έκφραση της ευχαριστίας για την οποία τόσο όμορφα και παραστατικά μας μιλά ο Φώτης Κόντογλου στο έργο του «Κιβωτός Β΄».

«Ναι! Σε μακαρίζομεν και δεν θα πάψωμε να σε υμνολογούμεν, προστράτρια των δυστυχυσμένων , ελπίδα των απελπισμένων, άγκυρα των θαλασσοδαρμένων, σεμνό κάυχημα των Ορθοδόξων Χριστιανών. Σώζε αεί, Θεοτόκε την κληρονομίαν σου. Αποσκέπαζε την πτωχήν χώρα μας, όπου αγαπά το άγιον πρόσωπόν Σου περισότερον από κάθε τι εις τον κόσμον, επειδή είναι βασανισμένη όπως και Εσύ, και δια τούτο η αγάπη της είναι πονεμένη αγάπη. Δι’ Εσένα έχει κτίσει εκκλησίες και ερημοκκλήσια παντού, εις τα βουνά, εις τους κάμπους, εις τις ακρογιαλιές, εις τα νησιά, εις τες πολιτείες κ’ έβαλε μέσα ως θησαυρόν ατίμητον το άγιον εικόνισμά σου…»

 Για κανένα άλλο λοιπόν  πρόσωπο της ιστορίας δεν έχουν γραφθεί τόσοι ύμνοι και ποιήματα, όσοι για την Παναγία. Και τούτες τις ημέρες του ιερού 15Αυγούστου, ας σταθούμε σε ένα μέρος εξ’ αυτών, τους ύμνους της μικρής και μεγάλης παράκλησης  και προσεκτικά να κεντρίσουμε το πνευματικό νέκταρ αυτών. Ας παρακαλέσουμε για αυτά που μας ταλαιπωρούν στην καθημερινότητά μας, αλλά και για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και κάνουν την ζωή μας να μοιάζει με φουρτουνιασμένη θάλασσα.