Ο
Άγιος Μηνάς του οποίου σήμερα 11 Νοεμβρίου, τιμά την μνήμη του η Εκκλησία μας,
είναι ένας από τους μεγαλύτερους στρατιωτικούς αγίου. Γεννήθηκε στην
Αίγυπτο στα μέσα του 3ου μ.Χ αιώνα, από γονείς ειδωλολάτρες αλλά από την εφηβική του ηλικία ασπάσθηκε την πίστη στον Χριστό. γίνεται στρατιωτικός και κατατάσσεται στο ιππικό σώμα του Ρωμαϊκού στρατού. Όταν και πάλι ξεκινάνε οι
διωγμοί εναντίον των χριστιανών, ο Άγιος παραδίδει την στρατιωτική του ζώνη, αρνούμενος την στρατιωτική του θέση και ανεβαίνει στο βουνό, όπου εκεί ζούσε
εν νηστεία και προσευχή.
Στα πενήντα του χρόνια, ύστερα από θεία αποκάλυψη κατεβαίνει
στην πόλη σε ημέρα ειδωλολατρικού πανηγυριού και εκεί αποκαλύπτει ποίος είναι,
αρνείται να θυσιάσει στα είδωλα και έτσι οδηγείται στον διοικητή της πόλεως τον
Πύρο, ο οποίος και προσπαθεί, στην αρχή με κολακείες και τάζοντας του πλούσια
δώρα και αξιώματα και ύστερα με σκληρά βασανιστήρια να απαρνηθεί την πίστη του
στον Χριστό. Σταθερός όμως στην πίστη του ο Άγιος Μηνάς, δεν υποκύπτει και δέχεται τα πάντα με θαυμαστή καρτερία και πίστη προς τον Χριστό. Τον μαστιγώνουν απάνθρωπα,
τον κρεμούν σε δέντρο και του ξεσκίζουν τις σάρκες τόσο που φαίνονται τα εσωτερικά
όργανα του σώματός του, τον βάζουν να πατήσει επάνω σε σιδερένια αγκάθια, τον διαπομπεύουν
και τέλος τον οδηγούν έξω από την πόλη όπου τον αποκεφαλίζουν και πετούν το σώμα του στην φωτιά.
Ότι
μπόρεσαν να σώσουν από το ιερό του λείψανο οι χριστιανοί, το παρέλαβαν με σκοπό
να το μεταφέρουν στην Αίγυπτο, όπως ήταν και η επιθυμία του Αγίου, όμως το ζώο
που μετέφερε το Άγιο Λείψανο του κοντά στην Μαρεώτιδα λίμνη, σταματάει και
αρνείται πεισματικά να προχωρήσει και έτσι στο σημείο αυτό θάβεται το Ιερό
Λείψανο του Αγίου Μηνά.
Αργότερα επί βασιλείας του Μεγάλου Κωνσταντίνου και
πατριαρχείας του Αγίου Αθανασίου χτίζεται στο σημείο του τάφου του Αγίου, ναός,
ο οποίος και εξελίσσεται σε ένα από τα μεγαλύτερα θρησκευτικά κέντρα του τότε
χριστιανικού κόσμου.
Ο
Άγιος Μηνάς όμως δεν έπαψε ποτέ να επιτελεί πλήθος θαυμάτων και ιδιαίτερα σε
κρίσιμες στιγμές για το έθνος μας. Ιδιαίτερα θα αναφερθούμε σε δύο από αυτά.
Η διάσωση των κατοίκων του
Ηρακλείου το 1826 από τις σφαγές των Τούρκων.

Αμέσως
μετά την έναρξη της επανάστασής του 1821, οι Τούρκοι πολλές φορές θέλοντας να
εκδικηθούν τους Έλληνες, έστρεφαν την οργή τους, σε κατοίκους περιοχών οι
οποίες ήταν έξω, λόγο αποστάσεως από το πεδίο δράσης του αγώνα. Και μία τέτοια
περιοχή υπήρξε και το Ηράκλειο της Κρήτης. Ήδη τον Ιούνιο του 1821, είχαν
συγκεντρωθεί οι πρόκριτοι και οι αρχιερείς της Κρήτης έξω από τον ναό του Αγίου
Μηνά και εκεί σφαγιάσθηκαν, μάλιστα δε ο εφημέριος του ναού, θανατώθηκε ενώ
τελούσε την Θεία Λειτουργία επάνω στην Αγία Τράπεζα. Όμως και μετά από 5 χρόνια το 1826 θέλησαν να θανατώσουν τον χριστιανικό πληθυσμό της πόλης. Και ποία ποιο κατάλληλη
ημέρα από αυτή του Πάσχα, όπου οι πιστοί βρίσκονταν συγκεντρωμένη για την
αναστάσιμη θεία λειτουργία στον ναό του Αγίου Μηνά. Ο τούρκικος στρατός έτοιμος
έξω από την εκκλησία περίμενε την ώρα της ανάγνωσης του ευαγγελίου για να
εισβάλει στον ναό και να οδηγήσει στον θάνατο τον πιστό και άμαχο πληθυσμό της πόλεως.
Τότε όμως βλέπουν έναν γέροντα πάνω σε άσπρο άλογο να κρατάει το σπαθί του, απωθώντας
τους, από την βέβηλη αυτή πράξη. Και επειδή νόμιζαν ότι
αυτόν ήταν ο τούρκος διοικητής τρέχουν να παραπονεθούν, όμως βλέποντας τον
διοικητή να μην γνωρίζει απολύτως τίποτα, καταλαβαίνουν ότι ο γέροντας αυτός στρατιώτης
δεν ήταν άλλος από τον Άγιο Μηνά. Από τότε οι κάτοικοι του Ηρακλείου τον θεώρησαν
μέγα προστάτη και πρόμαχο τους χτίζοντας του μεγάλο ναό.
Η νίκη των συμμαχικών δυνάμεων
στο Ελ Αλαμέιν
Το 1942 μ.Χ.,
κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι υπό τον Ρόμμελ δυνάμεις του Άξονα στην Αφρική
είχαν καταφέρει να προελάσουν τόσο ώστε να είναι ορατός ο κίνδυνος να φθάσουν
στην Διώρυγα του Σουέζ. Στην περιοχή του Ελ Αλαμέιν (αραβική παραφθορά του
ονόματος του Αγίου Μηνά), όπου βρισκόταν τα ερείπια ναού του Αγίου Μηνά και
ίσως και ο τάφος του, οι αντίπαλες δυνάμεις προετοιμάζονταν για την
αποφασιστική σύγκρουση η οποία θα έκρινε το αν οι Σύμμαχοι θα κατάφερναν να
παραμείνουν στην Αφρική.
Μεταξύ των
συμμαχικών στρατευμάτων βρισκόταν και ελληνική στρατιωτική δύναμη, η οποία πήρε
μέρος στη μάχη. Ένα από τα βράδια εκείνα, πολλοί στρατιώτες είδαν τον Άγιο Μηνά
να βγαίνει από τα ερείπια του ναού του οδηγώντας ένα καραβάνι με καμήλες, όπως
απεικονίζεται σε μία από τις παλαιές αγιογραφίες του ναού του, και να μπαίνει
μέσα στο στρατόπεδο των εχθρικών δυνάμεων.
Η εμφάνιση αυτή
κατατρόμαξε τους Γερμανούς και υπονόμευσε καίρια το ηθικό τους, πράγμα που
συνέβαλε καθοριστικά στη νίκη των συμμαχικών δυνάμεων.
Σε ανταπόδοση της
ευεργεσίας αυτής του Αγίου παραχωρήθηκε στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας ο τόπος
εκείνος και ξανακτίσθηκε ο ναός καθώς και μοναστήρι του Αγίου Μηνά.